Μπήκαμε στο γυμναστήριο της McLaren

Αέναο το ερώτημα «ποιος είναι ο καλύτερος οδηγός όλων των εποχών» ή ο καλύτερος ποδοσφαιριστής, ή μπασκεμπολίστας ή ό,τι άλλο. Ατέλειωτες οι ακαδημαϊκές συζητήσεις πάνω σ’ αυτό, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ο πιο σημαντικός ίσως παράγοντας, η αθλητική ικανότητα. Οπως ο Πελέ δεν θα ήταν Πελέ σήμερα, γιατί προτού σκεφτεί να ντριμπλάρει θα είχαν πέσει πάνω του τρεις αμυντικοί -τέρατα φυσικής κατάστασης- αλλά και ακόμη να κατάφερνε να περάσει, θα τον έφταναν στο δεύτερο βήμα, έτσι και στη Formula 1 οι οδηγοί του τότε δεν μπορούν να συγκριθούν με τους οδηγούς του σήμερα ακριβώς επειδή υπάρχει μια πολύ σημαντική διαφορά στην αθλητική ικανότητά τους. «Εδώ μιλάμε για οδήγηση, όχι για αγώνα αντοχής», θα πεταχτεί ο άσχετος. Δεν μπορείς να οδηγήσεις εξαντλημένος. Κάτι που βίωσε με το χειρότερο τρόπο ο Βιλνέβ, όταν επέστρεψε στους αγώνες ύστερα από μόλις μερικούς μήνες απραξίας. Στο μεσοδιάστημα ο Καναδός, όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος, έκανε εντατική προπόνηση για να διατηρηθεί σε ένα επίπεδο αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό: «Απλώς δεν μπορούσα να ακολουθήσω τον ρυθμό του αγώνα. Ηταν αδύνατο για μένα», παραδέχτηκε ο παγκόσμιος πρωταθλητής.

Πολλοί είναι αυτοί που παραπονιούνται γιατί δεν βλέπουν πολλά προσπεράσματα στη F1, ή τουλάχιστον όσα στο παρελθόν. Αναλύσεις επί αναλύσεων έχουν γίνει γι’ αυτό, αλλά κανείς δεν λαμβάνει υπόψη του τη σημαντικότερη παράμετρο, ότι δηλαδή οι οδηγοί πλέον δεν κάνουν πολλά λάθη. Βασικός παράγοντας στο να κάνεις λάθος είναι η κούραση, αν δεν κουραστείς, δεν κάνεις εύκολα λάθος.
Οι οδηγοί σήμερα έχουν την αντοχή να τρέξουν μαραθώνιο, οι αυχενικοί τους μυς είναι εφάμιλλοι με αυτούς των αρσιβαριστών και θα μπορούσαν κάλλιστα να συμμετέχουν σε αγώνες κανόε καγιάκ!

ΤΡΑΒΩΝΤΑΣ ΚΟΥΠΙ
Εάν δει κανείς τις κινήσεις του κωπηλάτη μέσα στο κανό διαπιστώνει ότι αυτές μοιάζουν πάρα πολύ με τις κινήσεις του οδηγού μέσα στο κόκπιτ του μονοθεσίου.
Ας ξεκινήσουμε από τη στάση του σώματος που είναι σχεδόν ίδια. Ο κορμός είναι όρθιος, τα πόδια χωμένα μέσα σε μια μπανιέρα, ενώ κοιλιά και πλάτη στηρίζουν τις κινήσεις. Στα χέρια οι κινήσεις του πιλότου με το τιμόνι είναι ακριβώς οι ίδιες με τις κινήσεις του κωπηλάτη, απλώς η γωνία εφαρμογής είναι λίγο μεγαλύτερη στην περίπτωση του κανό.

Η μέση και η κοιλιά παίζουν ακριβώς τον ίδιο ρόλο. Ο κωπηλάτης πιέζει με όλη του τη δύναμη για να σταθεί και να αλλάξει διεύθυνση, το κάθισμά του μάλιστα κινείται. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο πιέζει και ο οδηγός για να κρατήσει το σώμα του σε μια γρήγορη παρατεταμένη στροφή ή για να φρενάρει οριακά από πολλά χιλιόμετρα. Τα πόδια βρίσκονται εγκλωβισμένα σε παρόμοιο χώρο, δέχονται παρόμοιες φορτίσεις και κάνουν παρόμοιες κινήσεις. Μόνο η μέγιστη στιγμιαία δύναμη του αριστερού, συνήθως, ποδιού είναι μεγαλύτερη στα οριακά φρεναρίσματα με πολλά χιλιόμετρα για τους οδηγούς της Formula 1.
Τα μεγάλα αεροδυναμικά φορτία που παράγει ένα μονοθέσιο Formula 1 τού επιτρέπουν να διατηρεί στις στροφές υψηλότατες ταχύτητες διέλευσης οι οποίες προκαλούν σταθερές πλευρικές επιταχύνσεις, αντίστοιχες των 3.5 g στους πιλότους. Οταν αυτό επαναλαμβάνεται τρεις και τέσσερις φορές σε έναν γύρο και ο αγώνας διαρκεί 70 γύρους, θα πρέπει ο πιλότος να είναι ιδιαίτερα γυμνασμένος για να μπορεί να συνεχίσει να οδηγεί ανταγωνιστικά στους τελευταίους γύρους.

ΣΤΟΥΣ 60 ΒΑΘΜΟΥΣ ΜΕ 60% ΥΓΡΑΣΙΑ
Ενας άλλος παράγοντας που δυσκολεύει τη ζωή του οδηγού είναι η ζέστη που επικρατεί στο κόκπιτ του μονοθεσίου κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ιδιαίτερα όταν η θερμοκρασία του αέρα είναι πάνω από 40 βαθμούς Κελσίου, σε πίστες όπως της Σεπάνγκ, του Μπαχρέιν ή του Μανί Κουρ, οι συνθήκες που επικρατούν στο κόκπιτ δεν διαφέρουν πολύ απ’ αυτές που επικρατούν στη σάουνα.



Επειτα από έναν τέτοιο αγώνα οι πιλότοι χάνουν λόγω εφίδρωσης μέχρι και τρία κιλά σωματικού βάρους, ενώ κατά τη διάρκειά του πίνουν υγρά από ειδικό σωληνάκι που επικοινωνεί με δοχείο, για να αναπληρώσουν τα χαμένα ιχνοστοιχεία. Η παρατεταμένη απώλεια των ιχνοστοιχείων μπορεί να τους οδηγήσει σε ατονία, μείωση των αντανακλαστικών και μερική απώλεια συνείδησης. Ο,τι χειρότερο δηλαδή για κάποιον που κινείται οριακά.
Για τη βελτίωση της φυσικής κατάστασης οι πιλότοι συστηματικά ασχολούνται με μια αερόβια άσκηση: τρέξιμο, κολύμπι, ποδήλατο ή πατίνια.
Για να ενδυναμώσουν τους αυχενικούς μυς χρησιμοποιούν όργανα ειδικής σχεδίασης, καθώς τα συνηθισμένα όργανα γυμναστηρίων δεν τους βοηθούν να επικεντρωθούν σ’ αυτή την περιοχή. Η ανάπτυξη των αυχενικών μυών είναι σημαντικότατη, καθώς αυτοί στηρίζουν το κεφάλι αλλά και το κράνος τα οποία υπόκεινται σε ασυνήθιστα μεγάλες πλευρικές φορτίσεις.
Επίσης χρειάζονται δυνατοί βραχίονες για τον χειρισμό του τιμονιού όπως και αντοχή των μυών, οι οποίοι δεν πρέπει να επηρεάζονται εύκολα από τη συσσώρευση γαλακτικού οξέος μετά την παρατεταμένη καταπόνηση. Μην ξεχνάτε ότι πριν από λίγο καιρό τα περισσότερα μονοθέσια δεν διέθεταν καν υδραυλική υποβοήθηση, ενώ δεν είναι απίθανη μια βλάβη στα υδραυλικά η οποία μπορεί να σε αφήσει χωρίς υποβοήθηση.

Οσον αφορά στη διατροφή των οδηγών της Formula 1, σε πολλά σημεία είναι ίδια με αυτή των κορυφαίων αθλητών στίβου. Απολύτως απαραίτητος είναι ο έλεγχος των υδρογονανθράκων και των πρωτεϊνών που λαμβάνουν κάθε μέρα. Θεωρείται αδιανόητη οποιαδήποτε αύξηση του βάρους τους, ενώ αποφεύγουν το αλκοόλ. Κατά τη διάρκεια του τριημέρου του αγώνα η διατροφή περιλαμβάνει συνήθως ζυμαρικά ή άλλες τροφές πλούσιες σε υδατάνθρακες, οι οποίες εξασφαλίζουν υψηλά ποσοστά ενέργειας απαραίτητα για να αντέξουν τα 90 λεπτά του αγώνα. Καθοριστική σημασία έχει επίσης το να πιουν αρκετό νερό, ακόμη κι αν δεν θέλουν, γιατί κινδυνεύουν με αφυδάτωση, όπως ακριβώς οι μαραθωνοδρόμοι, και δεν είναι λίγα τα παραδείγματα όπου έχει συμβεί κάτι τέτοιο.
Οσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο, ένας οδηγός δεν κρίνεται από την ταχύτητά του, αυτή θεωρείται δεδομένη, αλλά από τη σταθερότητα του ρυθμού του κατά τη διάρκεια του αγώνα. Οδηγοί που στον έναν γύρο σημειώνουν 1:20.500 και στον επόμενο 1:22.000 πιθανότατα υστερούν σε φυσική κατάσταση. Οι κορυφαίοι «γυρίζουν» συνεχώς με διακύμανση όχι μεγαλύτερη από μισό δευτερόλεπτο από γύρο σε γύρο, ανεξάρτητα από το πόσο γρήγορα ή αργά πάνε.