Γιώργος Δ. Ανδρέου

Τα κίνητρα και οι προθέσεις αυτών που απαίτησαν τον κόφτη, την αυτόματη δηλαδή περικοπή των μισθών και των συντάξεων αν αποτύχει το πρόγραμμα, είναι προφανή. Οι δανειστές και «σωτήρες» μας απαιτώντας τον κόφτη εκδήλωσαν: 

- Την εδραιωμένη αμετάκλητα πλέον, σε επίπεδο απελπισίας, έλλειψη εμπιστοσύνης τους στη χώρα μας, στις κυβερνήσεις και τον λαό της. 
- Την πεποίθησή τους ότι το πρόγραμμα με τα δυσβάσταχτα μέτρα που ψηφίζουμε δεν έχει τύχη και ο κόφτης θα λειτουργήσει.
- Την έμμεση πλην σαφή αντίδρασή τους στα μέτρα που επέλεξε η κυβέρνηση για να καλύψει το δημοσιονομικό κενό. Στην επιλογή δηλαδή της κυβέρνησης να διορθώσει τα οικονομικά της χώρας με φόρους και εισφορές που διαλύουν τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, για να μη μειώσει ευθέως τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και τις συντάξεις αυτών που το πολιτικό σύστημα κατάφερε να τους κάνει αναρίθμητους.

Οσοι μπορούσαν όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης και των μέτρων για την αντιμετώπισή της να δουν καθαρά τις εκτιμήσεις και τις προθέσεις των Ευρωπαίων εταίρων και δανειστών της υπερχρεωμένης χώρας μας θα είχαν καταλάβει ότι, καλώς ή κακώς, είναι από καιρό πια εδραιωμένη σε όλους τους ξένους η πεποίθηση ότι οι μισθοί και οι συντάξεις που καταβάλλει το Ελληνικό Δημόσιο και κατ’ επέκταση ο τρόπος ζωής του μέσου Ελληνα δεν αντιστοιχούν στις δυνατότητες και τη δυναμική της πραγματικής οικονομίας της χώρας. Και με διάφορους τρόπους ζητούσαν και προσπαθούσαν να επιβάλουν την προσαρμογή τους στα πραγματικά επίπεδα της ελληνικής οικονομίας. Οι ελληνικές κυβερνήσεις όμως, με αποκορύφωμα την τρέχουσα «αριστερή», υπολογίζοντας το πολιτικό κόστος από την αντίδραση που είναι αποτέλεσμα εσφαλμένης εκτίμησης των δημοσίων υπαλλήλων για το ποιο είναι το αληθές συμφέρον της πολυπληθέστερης ομάδας της ελληνικής κοινωνίας, των «δημοσυντήρητων», αυτών δηλαδή που ζουν με δημόσιο χρήμα, δεν τολμούσε να βάλει βαθιά το μαχαίρι απευθείας στις δαπάνες του δημόσιου τομέα. Που δεν είναι μόνο οι μισθοί και οι συντάξεις. Και το έκαναν με φόρους και διάφορα άλλα φακίρικα που μείωναν μεν, αλλά συγκαλυμμένα και όχι εμφανώς την εισοδηματική δύναμη και την καταναλωτική δυνατότητα των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων. Το κακό είναι ότι με όλα αυτά φόρτωναν και φορτώνουν, με αποκορύφωμα και κορωνίδα το Ασφαλιστικό προχθές και το Φορολογικό αύριο, κατά κύριο λόγο και δυσβάσταχτα τον μοναδικό πλέον παραγωγικό τομέα της οικονομίας, τον ιδιωτικό. Δηλαδή τα 3 εκατομμύρια των Ελλήνων που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα για να ζήσουν τα υπόλοιπα 8 εκατομμύρια (έχει γραφτεί επανειλημμένα ότι μισθωτοί και συνταξιούχοι πρέπει να καταλάβουν πως εξαρτώνται απολύτως από τα επιτυχή αποτελέσματα του ιδιωτικού τομέα, αυτοί όμως δεν το καταλαβαίνουν). Τον φορτώνουν τόσο που είναι βέβαιο ότι θα κλατάρει σαν σπασμένο λάστιχο. Και τότε θα καταρρεύσει το σύμπαν, το πρόγραμμα θα αποτύχει και θα λειτουργήσει ο κόφτης, ως αποτέλεσμα νεκροψίας, που θα πετσοκόψει τους μισθούς και τις συντάξεις, εκ των υστέρων βέβαια, γιατί η καταστροφή θα έχει επέλθει. Και οι φόροι - φόροι. 

Οι Ελληνες κυβερνήτες, από την άλλη, είτε δεν καταλαβαίνουν είτε, το πιθανότερο, αν όχι σίγουρο, εν γνώσει τους και με ενδεχόμενο δόλο που λένε οι νομικοί, τζογάρουν επικίνδυνα στη λογικά απίθανη εκδοχή ότι δεν θα χρειαστεί να λειτουργήσει ο κόφτης. Οτι θα πάρει μπρός η οικονομία και θα εισρεύσουν οι επενδύσεις που περιμένουν τους δυσβάσταχτους φόρους για να περάσουν τα σύνορα. Οτι οι Ελληνες επαγγελματίες θα πληρώσουν τις εισφορές που τους έχουν επιβληθεί. Οτι θα θεωρηθούν σωτήρες της χώρας με φωτοστέφανο. Οτι όπως ο πρωταγωνιστής που πίστευε πως δεν θα χρησιμοποιήσει εναντίον του τον παγοκόφτη η Στόουν παραδινόταν στη λαγνεία της , έτσι και οι «αριστεροί» ιδεολογικά υλιστές - ηδονιστές κυβερνήτες μας αφήνονται ασυλλόγιστα στη λαγνεία της εξουσίας. Το κακό είναι ότι ο κόφτης θα λειτουργήσει και θα κόψει αδιάκριτα. Δυστυχώς, όμως, θα κόψει περισσότερο εμάς, τους αφελείς πολίτες, και όχι τους εξουσιολάγνους, όπως θα ’πρεπε. Αυτοί βέβαια θα δικαιολογηθούν ονομάζοντας το ψέμα αυταπάτη. Το θέμα είναι εμείς πώς πρέπει να ονομάσουμε -με αισθησιακούς όρους- τις πολιτικές επιλογές μας. Αυτοϊκανοποίηση;