Γιάννης Μακρυγιάννης

Τα όποια πολιτικά κέρδη και η όποια ικανοποίηση των πολιτικών της αντιπάλων μπορεί να είναι σημαντικά, μπορεί να είναι και πρόσκαιρα, αλλά η ζημιά που έγινε συνολικά στο πολιτικό σύστημα από αυτή την ιστορία θα είναι βαριά και μακροπρόθεσμη.

Δεν είναι ότι στερεί, όλη αυτή η ιστορία, από τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, τη συμβολή και το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης – ο οποίος ρόλος είναι πολύ σοβαρός και αναγκαίος.

Η απίστευτη αποτυχία της ΝΔ να κάνει ένα τόσο απλό πράγμα, όπως η εσωκομματική διαδικασία εκλογής αρχηγού, αναδεικνύει το δεύτερο μεγάλο δομικό πρόβλημα του ελληνικού πολιτικού συστήματος – το πρώτο είναι η διαφθορά. Και αυτό είναι η ανικανότητα να είναι χρήσιμο στον πολίτη, η δυνατότητά του να λύνει ορισμένα βασικά προβλήματα, έστω και με βάση την ιδεολογική και πολιτική άποψη που έχει ο κάθε χώρος, το κάθε κόμμα, η κάθε παράταξη.

Λείπουν οι άνθρωποι, λείπουν οι δομές, λείπουν οι κουλτούρες, λείπε ακόμα και η δημοκρατία από τα περισσότερα πολιτικά μας κόμματα. Στο πολιτικό σύστημα έχει εγκαθιδρυθεί ένα πολιτικό προσωπικό, που δύσκολα θα το εμπιστεύονταν ένας νουνεχής άνθρωπος ακόμα και για τη διαχείριση μίας μικρής πολυκατοικίας – δουλειά που ειρήσθω εν παρόδω είναι σύνθετη, υπεύθυνη, δύσκολη και θέλει χρόνο και κόπο, στοιχεία άγνωστα για τους πιο πολλούς “εθνοπατέρες”.

Οι πολιτικές δυνάμεις λοιπόν που έχουμε, δεν μπορούν – στην πλειοψηφία τους - να κάνουν σωστά και οργανωμένα, ούτε αυτά τα οποία πιστεύει η κάθε μια. Μέτριοι, άχρηστοι, άπειροι, ανίδεοι και άσχετοι οι περισσότεροι με την κανονική ζωή και τα πραγματικά προβλήματα, βαυκαλίζονται μεταξύ τους ότι κάτι κάνουν, ότι δήθεν πετυχαίνουν πράγματα – το μόνο που φτιάχνουν είναι οι πολιτικές τους καριέρες, στηριγμένες σε λόγια και σε λόμπι. Και δυστυχώς όπως λειτουργούν τα πράγματα, οι πιο ικανοί, οι πιο δημιουργικοί κάθε παράταξης, κάθε ιδεολογίας μένουν εκτός και πολύ μακριά από την πολιτική.

Δεν είναι μόνο η ΝΔ. Απλώς η ΝΔ το... “τερμάτισε”. Βυθισμένη στην πιο βαθιά της κρίση, πολυκατακερματισμένη, τυφλή ιδεολογικά και πολιτικά, φορτωμένη με τις αμαρτίες των συνεχών αναδιπλώσεων, των κυβιστήσεων και των σκληρών μνημονιακών πολιτικών κινείται εδώ και καιρό ακόμα και στα όρια του γραφικού. Ήταν μόνο θέμα χρόνου και τύχης, το πότε θα εξευτελιστεί και θα πέσει στα βράχια εκτιθέμενη για πάντα στα μάτια των πολιτών και ξεγυμνώνοντας τις αδυναμίες της. Και να τεθεί έτσι για καιρό στο περιθώριο, καταρρακώνοντας όχι μόνο το κύρος της και την ικανότητα «κυβερνησιμότητας», αλλά διακινδυνεύοντας και την ενότητά της.

Ας μην επιχαίρουν όμως ούτε οι πολιτικοί αντίπαλοι της ΝΔ. Μπορεί να είναι κερδισμένοι στην παρούσα φάση, ειδικά ο κυβερνητικός συνασπισμός, αλλά και αυτοί έχουν τις αδυναμίες τους.

Το ΠΑΣΟΚ όταν “οργάνωνε” εσωκομματικές εκλογές ξεπερνούσε πολλές φορές το πρόβλημα που είχε τώρα η ΝΔ, αφήνοντας ορδές φανατικών να διπλοψηφίζουν και να τριπλοψηφίζουν. Αλλά και όταν χρειάστηκε να είναι έτοιμο να κυβερνήσει σε καιρό κρίσης (το 2009) πήγε σαν ξυπόλυτο στα αγκάθια – και είδαμε τι έπαθε και το ίδιο και η χώρα από αυτή την ανικανότητα.

Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ουσιαστική προετοιμασία πήγε στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Χωρίς εναλλακτικό σχέδιο, χωρίς ετοιμότητα για τη μη υποχώρηση των δανειστών. Δεν χρειάζεται να πούμε πώς πληρώσαμε και πληρώνουμε αυτή την έλλειψη προετοιμασίας – είναι όλα πρόσφατα και σε παρόντα χρόνο.

Το πρόβλημα λοιπόν με το πολιτικό μας σύστημα και το πολιτικό προσωπικό, ανεξάρτητα πολιτικής και ιδεολογικής ταυτότητας και προσανατολισμού είναι βαθύτερο και ευρύτερο. Στην πραγματικότητα τα περισσότερα κόμματα, που έχουμε, - έστω σε διαφορετικό βαθμό το καθένα - δεν μπορούν καν να διεκδικήσουν τον τίτλο του “σοβαρού πολιτικού οργανισμού”, που παράγει πολιτικές, που εκπονεί στρατηγικές και δράσεις, που αναδεικνύει ηγετικά στελέχη...

Καλά ξεμπερδέματα λοιπόν...