Δημήτρης Παγαδάκης

Επιστροφή στο γνώριμο τοπίο. Πάει, πέρασε το Πάσχα. Και μαζί του σχόλασε η κομματική αυτοσυγκράτηση και τερματίστηκε η αναστολή της πολιτικών αντιπαραθέσεων. Ο, τι δηλαδή επέβαλε προσωρινά ο σεβασμός προς τα υψηλά νοήματα της μεγάλης γιορτής της Ορθοδοξίας

Η υψηλότερη μορφή της άνοιξης που ξέρω: μια ελληνική Μεγάλη Εβδομάδα, έγραφε ο Γιώργος Σεφέρης

Ο εμπαιγμός, λένε, είναι ένας μακιγιαρισμένος θυμός

Το κάθε κόμμα θεμελιώνεται σε τρεις κυρίως πυλώνες

Αν τον ξέβρασε στην κοίτη του ΠΑΣΟΚ κανένας παραπόταμος της Κεντροαριστεράς, να πάει κανείς, στο φινάλε, πάσο

Πόσο τσαλακώθηκε η κυβέρνηση με τη πρόταση δυσπιστίας στη Βουλή;

Αρκεί, άραγε, ένα δημοσίευμα για να πυροδοτήσει πολιτικό γεγονός;

Μία απόσυρση, μία παραίτηση, μια αποπομπή, τρεις έρευνες σε εξέλιξη, μπόλικη καχυποψία, ζόρικος πονοκέφαλος

Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που όσοι ξεκινούν με το «καθαρός ουρανός, αστραπές δεν φοβάται», καταλήγουν επιγραμματικά στο «δεν δικαιούστε να μιλάτε». «Όσο και αν με κατηγοράτε», που τραγουδούσε κι ο Σπύρος Ζαγοραίος

Παρωχημένα αντανακλαστικά, τακτικιστικά κολλήματα, ευκαιριακή θολούρα, υποκριτική διγλωσσία

Ποτέ πριν μια τετραήμερη επίσημη πολιτική μάζωξη δεν πρόσφερε στη δημοσιότητα τέτοιο σουρεαλιστικό ντελίριο

«Το ερωτηματολόγιο μας έπεσε από τα χέρια. Όχι δεν γίνεται δεν είναι δυνατόν»

Εύγλωττο αλλά απροσδιόριστο

Το έργο έχει ξαναπαιχτεί