Οι Ολυμπιονίκες επιστρέφουν

Η ζωή τους είναι απόλυτα συνυφασμένη με το υγρό στοιχείο και το σπίτι τους γεμάτο μετάλλια, που με την πάροδο του χρόνου απέκτησαν όχι μία αλλά αμέτρητες χρήσεις. «Εχει πλάκα γιατί από τότε που έκανα παιδιά έχω χρησιμοποιήσει τα μετάλλια αυτά ως κουδουνίστρες για να τα νανουρίσω, ως παιχνίδια για να παίξουμε, ακόμη και ως αντικείμενα οδοντοφυΐας, όταν έβγαζαν τα πρώτα τους δοντάκια», αποκαλύπτει η Σοφία Μπεκατώρου, η οποία τα τελευταία χρόνια δούλευε ως προπονήτρια.

Με τον επίσης παγκόσμιο πρωταθλητή και Ολυμπιονίκη Κώστα Τριγκώνη αποφάσισαν να γίνουν ομάδα το περασμένο καλοκαίρι, όταν η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή καθιέρωσε μια καινούρια κατηγορία, αυτή του τύπου καταμαράν (Νacra 17) με μικτό πλήρωμα. «Είμαστε οικογενειακοί φίλοι κι έτσι το καλοκαίρι βρεθήκαμε για κοινές διακοπές στη Λευκάδα», λέει ο Κώστας Τριγκώνης και συμπληρώνει: «Ηθελα να τρέξω με τη Σοφία γιατί είναι από τις καλύτερες Ελληνίδες ιστιοπλόους και λόγω των κοινών προπονήσεων που κάναμε κατά το παρελθόν ήξερα ότι ταιριάζουμε. Οι πρώτες δοκιμές και η συμφωνία πραγματοποιήθηκαν, λοιπόν, στις διακοπές».



Ο αθλητισμός, και δη ο πρωταθλητισμός, είναι για τους δύο Ολυμπιονίκες θέμα DNA. O Κώστας Τριγκώνης παραδέχεται ότι θέλει να αγωνίζεται για όσα χρόνια μπορεί, ενώ η Σοφία Μπεκατώρου βλέπει την επιστροφή της στον υγρό στίβο ως ένα θετικό πρότυπο για τις επόμενες γενιές και κυρίως για τα παιδιά της. «Το να είσαι μητέρα δύο παιδιών,ενός πεντάχρονου αγοριού και μιας δίχρονης μπέμπας, και να αγωνίζεσαι δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Ως μαμά έχω περάσει και δύσκολες καταστάσεις. Εχω τρέξει σε αγώνες έχοντας κυριολεκτικά αγκαλιά το θήλαστρο ενώ στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου ήμουν λεχώνα κι επομένως είχα μαζί μου το μωρό.

Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω ότι μόνο θετικά πράγματα μπορούν να πάρουν τα παιδιά μου από την αγάπη μου για τον αθλητισμό. Αν και είναι ακόμη μικρά, τους έχω περάσει το μήνυμα πως, όταν αγαπάμε κάτι πολύ και προσπαθούμε γι’ αυτό, τελικά το επιτυγχάνουμε».
Την ίδια άποψη έχει και το ιστιοπλοϊκό της ταίρι, Κώστας Τριγκώνης. «Υπάρχει κατανόηση από τη σύζυγό μου, που είναι παλιά πρωταθλήτρια του στίβου. Ουσιαστικά είμαστε μια οικογένεια που ζούμε μέσα στον αθλητισμό. Η γυναίκα μου είναι πλέον personal trainer και η δεκάχρονη κόρη μου μια αθλήτρια με πολλές δυνατότητες στη γυμναστική. Δεν σας κρύβω ότι περιμένω με ανυπομονησία πότε θα κατακτήσει το πρώτο της μετάλλιο. Η συγκίνηση δεν θα συγκρίνεται με καμία δική μου επιτυχία».

Αυτή την εποχή το δίδυμο των παγκόσμιων πρωταθλητών πέφτει στη θάλασσα για σκληρές προπονήσεις. «Τα χέρια μας είναι συνεχώς ροζιασμένα και άγρια. Οταν γνώρισα τη γυναίκα μου, θυμάμαι που μου έλεγε ότι αυτά δεν είναι χέρια αλλά τσουγκράνες. Γι’ αυτό, όταν θέλω να χαϊδέψω κάποιον, το κάνω με την εξωτερική πλευρά των δαχτύλων μου», παραδέχεται γελώντας ο Κώστας Τριγκώνης. Οσο για το αν υπάρχει σαβουάρ βιβρ στο σκάφος, «στην ιστιοπλοΐα δεν υπάρχουν τέτοια», παραδέχονται και οι δύο. «Ουσιαστικά η σχέση μας είναι ισότιμη. Δεν γίνεται διαχωρισμός μεταξύ ανδρός και γυναικός. Οι ρόλοι είναι απλώς μοιρασμένοι».

Οι στιγμές οικογενειακής ευτυχίας και τα πέτρινα χρόνια

Παρά τις αμέτρητες διακρίσεις που τους χάρισαν μία θέση ανάμεσα στους κορυφαίους ιστιοπλόους του κόσμου, δεν έλειψαν οι δύσκολες στιγμές: «Το μικρό διάστημα που σταμάτησα τον αθλητισμό και ασχολιόμουν μόνο με τις επιχειρήσεις που διατηρώ και τον Στρατό όπου εργάζομαι, αντιλήφθηκα ότι είχα πρόβλημα συνεννόησης με τον κόσμο. Οι άνθρωποι άλλα λένε, άλλα εννοούν κι άλλα κάνουν. Οι αθλητές δεν είμαστε έτσι», λέει ο Κώστας Τριγκώνης, ο οποίος συμπληρώνει: «Ομολογώ ότι αυτή ήταν μια εποχή που δεν τη θυμάμαι ευχάριστα».
Η Σοφία Μπεκατώρου έχει να θυμηθεί ωστόσο πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις: «Σε κάποιον αγώνα παγκόσμιου πρωταθλήματος έκοψα τον δίσκο στη μέση μου και έμεινα παράλυτη. Με μετέφεραν με ειδικό αεροπλάνο από το εξωτερικό στην Ελλάδα προκειμένου να χειρουργηθώ.

Για τρεις μήνες ήμουν σε καροτσάκι, ζώντας σε κέντρο αποκατάστασης στη Γερμανία, μη γνωρίζοντας αν θα ξαναπερπατήσω. Το διάστημα που έμεινα καθηλωμένη σε μια καρέκλα μη μπορώντας να κάνω ούτε μισό βήμα, το βίωσα δύσκολα γι’ αυτό και αναθεώρησα πολλά πράγματα για τη ζωή και τις αξίες της. Τότε αντιλήφθηκα ότι ο πρωταθλητισμός δεν είναι το παν και ότι σημασία δεν έχει μόνο το ταξίδι αλλά και η διαδρομή. Ηταν ο λόγος για τον οποίο κάποιους μήνες μετά συμμετείχα πιο χαλαρή στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, απολαμβάνοντας τον αγώνα και κερδίζοντας μαζί με την Αιμιλία Τσουλφά το χρυσό μετάλλιο».



Σήμερα οι κακές στιγμές ανήκουν και για τους δύο αθλητές στο παρελθόν: «Εχουμε μάθει να ξεπερνάμε τα δύσκολα. Τώρα κάνουμε focus μόνο στην ιστιοπλοΐα και στο άθλημά μας», λέει ο Κώστας Τριγκώνης και συνεχίζει: «Επειδή ο χρόνος που βρίσκομαι με την οικογένειά μου είναι ελάχιστος, θέλω να τον αξιοποιώ στο έπακρο. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα στον κόσμο από το να γυμνάζεσαι ή να παίζεις επί ώρες με το παιδί σου».

Για τη Σοφία Μπεκατώρου η οικογενειακή ευτυχία έχει πολλές ερμηνείες: «Είμαι τυχερή γιατί στον δρόμο μου έτυχε ο Ανδρέας Κοσματόπουλος, επίσης Ολυμπιονίκης ιστιοπλόος, ένας άνθρωπος με κατανόηση, με τον οποίο δημιουργήσαμε μια όμορφη οικογένεια. Δεν ξέρω αν θα κατάφερνα να συνδυάσω τη μητρότητα με τον πρωταθλητισμό αν δεν ήταν αρωγός και συμπαραστάτης μου. Ο Ανδρέας είναι ο τεχνικός μας σύμβουλος και επομένως συμπορεύεται στην τωρινή μας προσπάθεια. Τα παιδιά μου, από την άλλη, είναι το οξυγόνο μου. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα στον κόσμο από το πρωινό ξύπνημα, όταν ανοίγεις τα μάτια σου κι ένα παιδικό ποδαράκι βρίσκεται κοντά στο στόμα σου ή πάνω στην κοιλιά σου...».