Ποια είναι η σχέση μας με το παρελθόν;

Τα υλικά με τα οποία δημιουργήθηκε τελικά το κείμενο της παράστασης είναι προσωπικές ιστορίες ηθοποιών, ιστορίες συλλογικής μνήμης και αναμνήσεις μεγάλων εξερευνητών, ανθρώπων που «εγκατέλειψαν» τον παλιό κόσμο ψάχνοντας κάτι καινούριο. «Θεωρείς ότι σαν λαός είμαστε εξοικειωμένοι με την έννοια της αβαρίας;» ρωτάω τον Βασίλη. «Πιστεύω πως είμαστε σχετικά ευπροσάρμοστοι όσον αφορά τον τρόπο ζωής. Αλλάζουμε συνήθειες σύμφωνα με τις οικονομικές δυσχέρειες και μαθαίνουμε στα νέα δεδομένα γρήγορα για να επιβιώσουμε. Επίσης ξεχνάμε εύκολα και συγχωρούμε, όχι συνειδητά, εκείνους που κάνουν κύκλους στο πολιτικό τοπίο φέρνοντας επανειλημμένα την καταστροφή. Κρατάμε όμως γερά τις παραδόσεις μας. Τουλάχιστον εκείνες που έχουν επετειακό χαρακτήρα», μου λέει.



Αυτό που έμαθε μέσα από την έρευνα πάνω στο θέμα, αλλά και τη δημιουργική διαδικασία της ίδιας της παράστασης, είναι πως το γεγονός ότι ξεχνάμε δεν είναι μια αδυναμία του εγκεφάλου μας, αλλά πρόκειται για ικανότητα που αποκτήσαμε στα τελευταία στάδια της εξέλιξής μας. «Το μυαλό μας αφήνει να χαθούν όσα δεν είναι χρήσιμα με σκοπό την υγεία μας. Μάλιστα το να θυμάσαι τα πάντα είναι μια διαταραχή της μνήμης και ονομάζεται “Ανώτερη αυτοβιογραφική μνήμη”. Η λήθη είναι μέρος της ζωής μας», σχολιάζει ο Βασίλης.

Την ίδια στιγμή όμως σπεύδει να προσθέσει: «Για μένα το να αφήνω πράγματα πίσω δεν σημαίνει μόνο ξεχνάω, αλλά και χάνω τη σύνδεσή μου. Μπορεί να θυμόμαστε αποσπασματικά γεγονότα από την παιδική μας ηλικία, αλλά κυρίως εκείνα που πατάνε πάνω σε γέφυρες της μνήμης μέσα στον χρόνο και καταφέρνουν να φτάσουν μέχρι το σήμερα, εκείνα που συνδέονται πραγματικά με την προσωπικότητα μας».

Πού όμως συναντιέται η προσωπική με τη συλλογική μνήμη; Πώς μπαίνει σε αυτή την εξίσωση η εθνική μας ιστορία; Ο Βασίλης μου απαντά επιχειρώντας μία εξέλιξη του ερωτήματος. «Η ιστορία της χώρας μας από μια οπτική γωνία μοιάζει με κολάζ αποσπασματικών στιγμών, γεγονότων, ανθρώπων που άφησαν τη σοφία τους, ιστορικών σταθμών. Πόσα όμως από αυτά τα πράγματα επεκτείνονται και φτάνουν ως εμάς πραγματικά; Ποια είναι η αληθινή σχέση μας με το παρελθόν και τους προγόνους μας;». Νομίζω σε αυτό το τελευταίο ερώτημα βρίσκεται και όλη η ουσία της παράστασης.