Ώρα για τζαζ!

Με δύο μπαγκέτες στα χέρια -στην αρχή αυτοσχέδιες και στη συνέχεια κανονικές- θυμάται ο Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης τον εαυτό του. Η ενάσχολησή του με τη μουσική ξεκίνησε από το δημοτικό μαθαίνοντας κλασική κιθάρα και αργότερα ηλεκτρική, αλλά ο ίδιος δεν μπορεί να θυμηθεί πότε ακριβώς επέλεξε τα ντραμς. Εδώ και 20 χρόνια η μουσική είναι το μεγαλύτερο μέλημα στη ζωή του και σήμερα θεωρείται από τους καλύτερους ντράμερ που έχουμε στην Ελλάδα με εξειδίκευση στην τζαζ μουσική. Μετά από σημαντικές συνεργασίες με Ελληνες και ξένους μουσικούς, δεκάδες ώρες διδασκαλίας και ατελείωτα σόλο, ο Αλέξανδρος παρουσιάζει στις 28 Δεκεμβρίου στο Gazarte την πρώτη προσωπική δουλειά του με τίτλο “Tora”.

Αν δεν ήταν μουσικός, δεν ξέρει τι άλλο θα μπορούσε να ήταν. «Δυσκολεύομαι να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση, καθώς αγαπώ τόσο πολύ τη δουλειά μου που δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο και να νιώθει τόσο πλήρης. Οσο περνάνε τα χρόνια συνειδητοποιώ ότι στην ουσία δεν επέλεξα να γίνω μουσικός. Εγινα γιατί δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά», μου λέει. Το ίδιο ισχύει, μάλιστα, και για τα ντραμς. Μπορεί να μη θυμάται πότε ακριβώς αποφάσισε ότι θα ασχοληθεί με πιατίνια και μπαγκέτες, αλλά αναφέρει: «Παράλληλα με την εκμάθηση κιθάρας, όποτε άκουγα μουσική είχα την τάση να δίνω ιδιαίτερη προσοχή στα ντραμς και να προσπαθώ να τα κατανοήσω, σε τέτοιο βαθμό που μπορούσα να παίξω τα μέρη των τυμπάνων σε διάφορες επιφάνειες στο σπίτι μου, καθώς δεν είχα προφανώς ντραμς, και με ό,τι μέσο μπορούσε να υποκαταστήσει τις μπαγκέτες. Το συνήθειο αυτό κράτησε τόσο πολύ, που όταν κάθισα για πρώτη φορά σε ντραμς έπαιξα από την πρώτη στιγμή».



Αυτόν τον καιρό ο Αλέξανδρος παίζει μαζί με την Ελευθερία Αρβανιτάκη και τον Νίκο Πορτοκάλογλου στο Βοτανικό, ετοιμάζεται πυρετωδώς για το live στο Gazarte και διδάσκει αποκλειστικά στο Lab Music Education της Αθήνας, ένα χώρο γεμάτο μουσική και νέους ανθρώπους. Εκεί ο Αλέξανδρος εργάζεται ως υπεύθυνος σπουδών όλου του δικτύου, ενώ είναι και συνιδιοκτήτης του παραρτήματος στο Ηράκλειο Κρήτης. Πώς αποφάσισε, όμως, ένα δεξιοτέχνης μουσικός να ασχοληθεί τόσο εντατικά με την διδασκαλία; «Εκτός από οικονομικός ο λόγος συνδέεται άμεσα και με την εξέλιξη μου στη μουσική» αναφέρει ο ίδιος και εξηγεί: «Στην παιδαγωγική επιστήμη έχει αποδειχθεί ότι ο καλύτερος τρόπος να μάθεις και να εμπεδώσεις μια πληροφορία ή μια επιδεξιότητα, είναι η διδασκαλία αυτής. Διδάσκοντας εδώ και αρκετά χρόνια γίνομαι πολύ καλύτερος μουσικός και εμβαθύνω στην τέχνη μου».

Οι μαθητές του τον αγαπούν ιδιαίτερα, τον ακολουθούν στα live που συμμετέχει και προσπαθούν να κερδίσουν όσα περισσότερα μπορούν από τη γνώση, αλλά και την εμπειρία του. Αναρωτιέμαι τι απαντά σε ένα παιδί όταν το ρωτάει πως είναι η ζωή ενός επαγγελματία μουσικού και ο Αλέξανδρος με διαφωτίζει: «Γενικότερα αυτό που πρέπει να γνωρίζει κάποιος που επιθυμεί να γίνει μουσικός είναι ότι η ζωή του επαγγελματία μουσικού είναι ιδιαίτερη. Είναι ένα ταξίδι προς τα έσω, κατ' αρχάς. Η μουσική μάς φέρνει αντιμέτωπους πρώτα με τον εαυτό μας και μετά με τον κόσμο. Από εκεί και πέρα, ο συνεπής μουσικός είναι διά βίου μαθητής. Η μουσική είναι ένα πεδίο ατέρμονης εξερεύνησης. Πραγματικά, δεν τελειώνει ποτέ αυτό το ταξίδι. Η ζωή του μουσικού απαιτεί μεγάλες θυσίες και έχει πολλές δυσκολίες. Προσφέρει, όμως, μοναδικές χαρές και εμπειρίες που είναι δύσκολο να περιγραφούν».



Ο δίσκος του με τίτλο “Tora” είναι μια δουλειά που έχει κάνει ο ντράμερ μαζί με τους άλλους δύο μουσικούς που συμπληρώνουν το τρίο του, τον Γιάννη Παπαδόπουλο στο πιάνο και τον Ντίνο Μάνο στο μπάσο. Και οι δύο είναι απόφοιτοι του τμήματος μουσικών σπουδών του Ιονίου πανεπιστημίου, στο οποίο ο Αλέξανδρος δίδασκε έξι χρόνια. Η ανάγκη του ίδιου για να δημιουργήσει κάτι δικό του συνέπεσε χρονικά με την αποφοίτηση των παιδιών και έτσι μετά από πολλούς μήνες λεπτομερούς προετοιμασίας και μέσα από πολλή δουλειά κατάφεραν να φτιάξουν τη μουσική που ήθελαν για το τρίο.

Η αφετηρία του “Tora” είναι η τζαζ. Ομως όπως μου εξηγεί ο ίδιος «προτεραιότητα έχει η ανάγκη ειλικρινούς έκφρασης, ανεξαρτήτως στυλιστικής προσέγγισης. Ετσι, στοιχεία από άλλα είδη μουσικής όπως ροκ, ποπ, electro και παραδοσιακή μουσική συνδυάζονται με προηχογραφημένη ποίηση, αφήγηση και προφορικό λόγο. Ολα τα παραπάνω συνδυάζονται με τρόπο που ο ακροατής διαισθάνεται ότι πίσω από τη μουσική υπάρχει μια ιστορία, μια αφήγηση. Οι συνθέσεις είναι ως επί το πλείστον πρωτότυπες».



Πάνω από όλα τζαζ, λοιπόν, με τον Αλέξανδρο να γοητεύεται τόσο από τη «μυρωδιά» που αφήνει αυτή η μουσική όσο και από τις δυνατότητες αυτοσχεδιασμού που σου δίνει. «Ο αυτοσχεδιασμός στην τζαζ στην ουσία είναι η εξομολόγηση του σολίστα. Δεν είναι δύσκολο να αισθανθούμε ακούγοντας έναν ειλικρινή αυτοσχεδιασμό, τις βαθύτερες αγωνίες που εκφράζονται πίσω απ' τις νότες. Παράλληλα είναι μια μουσική ως επί το πλείστον διαδραστική. Σαν εκτελεστής νιώθω ότι εξαρτώμαι απόλυτα από τον συνάδελφο με τον οποίο μοιράζομαι τη σκηνή. Η βαθιά επίγνωση και ο σεβασμός αυτής της κατάστασης καλλιεργεί ένα κλίμα αγάπης ανάμεσα στους μουσικούς την ώρα του live, που είναι δύσκολο να περιγραφεί με απλά λόγια».