Ένας... ληστής διηγείται την ελληνική ιστορία

Επάγγελμα ληστής... λέει ο Παύλος Σιδηρόπουλος στο τραγούδι «Άντε και καλή τύχη μάγκες», χωρίς να ορίζει την ταυτότητα του ληστή. Κανείς δεν γνωρίζει ποιος είναι. Κάπως έτσι ξετυλίγεται το μήνυμα του θεατρικού μονόλογου του Δημήτρη Μανιάτη , «Ο ληστής» που ερμηνεύει ο Πασχάλης Τσαρούχας σε σκηνοθεσία Σταμάτη Κραουνάκη και ανεβαίνει από Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου και κάθε Πέμπτη στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.

Σε ένα ακαθόριστο χρονικά τοπίο, ο ληστής της παράστασης δεν είναι μόνο ένα παραβατικό -σύμφωνα με τις ισχύουσες δομές- πρόσωπο. Είναι ένας αντιφατικός, πολύσημος άνθρωπος με αγροτικό στακάτο λόγο, πάθη, ζήλιες, μίση, αγάπη. Μια φλεγόμενη φιγούρα που διηγείται τη δική της ιστορία, τη δική της εκδοχή της Ιστορίας, ένας αρνητής της τάξης που επικηρύχτηκε από τον κόσμο επειδή διατύπωσε τον δικό του. Βρεθήκαμε στις πρόβες του «Ληστή» και συναντήσαμε τον Δημήτρη Μανιάτη, ο οποίος μας είπε λίγα λόγια για την παράσταση.

«Από εκείνο το μεσημέρι που ο φίλος και ηθοποιός Πασχάλης Τσαρούχας μου πρότεινε να γράψω κάτι για την κοινωνική ληστεία, εικόνες με στοίχειωσαν. Τι να γράψω; Τι να πω για τους αρνητές της τάξης, αυτούς τους αταξινόμητους του ελλαδικού χώρου των τελών του 19ού αιώνα και των αρχών του 20ού; Πρόσωπα γεμάτα αντιφάσεις: γενναιότητα, αλλά και κουτοπονηριά. Τιμιότητα, αλλά και παραβατικότητα. Εντός και εκτός ενός συστήματος που τότε οικοδομούνταν», μας εκμυστηρεύεται.

Τον ρωτώ πόσο εύκολο ήταν να γράψει ένα μονόπρακτο. «Έγραφα και έσβηνα για καιρό με την ανοχή του Πασχάλη και κατέληξα σε ένα τελικό σχήμα-κείμενο, όπου τελικά πρόσθεσα πολλά στοιχεία από ιστορίες και τραγούδια χωρίς να καταλήξω να περιγράφω μέσα ένα μόνο πρόσωπο, αλλά πολλά. Ευτυχώς η ζωή μας έφερε να σκηνοθετηθεί ο μονόλογος από τον συνθέτη και σκηνοθέτη Σταμάτη Κραουνάκη, πράγμα ιδανικό και για μένα γιατί το κείμενο που παραδίδω μοιάζει με παρτιτούρα ιστοριών, με λιμπρέτο ηρωικό και πένθιμο για έναν κόσμο που κινήθηκε στην πιο γκρίζα ζώνη της Ιστορίας, τα έβαλε με την εξουσία, συνθηκολόγησε με αυτή, έκανε εγκλήματα και άγιες πράξεις και αποτύπωσε την ταραγμένη και στρεβλή οδό της αστικής μας συγκρότησης».

Και ποια είναι η θέση του έρωτα στο έργο; «Δεν θα μπορούσε να λείπει ο Έρωτας από το κάδρο της αφήγησης του ληστή μας. Και ειδικότερα η εκδοχή του ανικανοποίητου. Γιατί από μια ερωτική ιστορία που τελειώνει, περισσότερο πονάει μια ιστορία που δεν της δόθηκε το δικαίωμα καν να αρχίσει», εξομολογείται ο Δημήτρης Μανιάτης.