Μαριάννα Τζάννε

Η πίεση που ασκείται από τους δανειστές, μήνες τώρα, αλλά καθυστέρησε να εφαρμοστεί λόγω μετάθεσης του προγράμματος (και όχι επειδή έπιασε τόπο η καταπολέμιση της λαθρεπίβασης), επανέρχεται ανησυχητικά στο προσκήνιο, σε μια περίοδο που η αύξηση θα οδηγούσε σε κατακόρυφη πτώση της επιβατικής κίνησης.

Δύο καρπούζια δεν χωρούν στην ίδια μασχάλη. Δεν μπορεί από τη μια η πολιτεία να σχεδιάζει αύξηση της χρήσης των αστικών συγκοινωνιών με καλύτερη ποιότητα υπηρεσιών και από την άλλη, στη χειρότερη οικονομική συγκυρία για τη χώρα, να βάζει καπέλο 25% στις τιμές, καθιστώντας απαγορευτική τη χρήση τους.

Είναι μάλλον απίθανο οι επικεφαλής της Τρόικας να ευαισθητοποιηθούν από τις επιπτώσεις ενός τέτοιου μέτρου, όπως άλλωστε δεν το έπραξαν ούτε όταν ψαλιδίζονταν οι μισθοί στον δημόσιο τομέα και τους χαμηλοσυνταξιούχους, ούτε όταν τα σκληρά μέτρα οδηγούσαν στο ναδίρ την κατανάλωση, που ακόμη και σήμερα πνίγει χιλιάδες επιχειρήσεις σε όλη τη χώρα.

Οι επιβάτες των αστικών συγκοινωνιών δεν ανήκουν στην αστική τάξη και πολλοι εξ αυτών ενδεχομένως να μην έχουν καν αυτοκίνητο. Ειδικά μετά την ανατίμηση των τιμών των καυσίμων που οι κάτοχοι των ΙΧ άρχισαν να παραδίδουν μαζικά τις πινακίδες ή να πουλούν τα οχήματά τους για να απαλλαγούν από το κόστος συντήρισης, τα τέλη κυκλοφορίας και τα ασφάλιστρα, οι συγκοινωνίες είναι ένα δημόσιο αγαθό που η πολιτεία οφείλει να προστατεύει και να παρέχει απρόσκοπτα στην κοινωνία.

Η κυβέρνηση πρέπει να στείλει το μήνυμα στην Τροικα ότι εάν σήμερα δίνονται 100 εκατ. ευρώ για τις οδικές συγκοινωνίες (τρόλεϊ, λεωφορεία) ως επιδότηση, σε ένα χρόνο θα χρειαστεί να βάλει ακόμη πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, αν ανατιμηθεί το εισιτήριο.