Ισραηλινή δημοκρατία: ένα δώρο για λίγους, πολύ λίγους

Την προηγούμενη εβδομάδα το Ισραήλ γιόρτασε τα εξηκοστά του γενέθλια. Ο διεθνής προβληματισμός που συνόδευσε την επέτειο της ίδρυσης του εβραϊκού κράτους δεν επηρέασε ωστόσο τον Αμερικανό πρόεδρο Τζορτζ Μπους. Ως εξέχων προσκεκλημένος των Ισραηλινών, ταξίδεψε στην Ιερουσαλήμ και παραβρέθηκε στις εορταστικές εκδηλώσεις. Στον επίσημο λόγο στην Κνεσέτ, το ισραηλινό κοινοβούλιο, ο Αμερικανός ηγέτης συνεχάρη τους Ισραηλινούς διότι είναι όντως ο περιούσιος λαός (;) και κυρίως για τη δημοκρατία-πρότυπο που εγκαθίδρυσαν μέσα στο χάος της Μέσης Ανατολής. Οσον αφορά τη θρησκόληπτη ανοησία του Αμερικανού προέδρου, τα σχόλια περιττεύουν. Οταν όμως η υποκρισία και η προπαγάνδα μιας αυτοαποκαλούμενης υπερδύναμης ξεπερνά κάθε όριο, ο απλός προβληματισμός δεν αρκεί. Σε ποια δημοκρατία αναφερόταν ο κύριος Μπους, εκθειάζοντάς την ως παράδειγμα προς μίμηση;

Το πολίτευμα του ισραηλινού κράτους είναι κοινοβουλευτική δημοκρατία. Η κυβέρνηση εκλέγεται από τον λαό, η δικαστική εξουσία διατηρεί την ανεξαρτησία της και οι πολίτες απολαμβάνουν ελευθερία έκφρασης και πεποιθήσεων. Οι ίδιες ακριβώς συνθήκες επικρατούσαν και στο κράτος της Νότιας Αφρικής κατά τη διάρκεια των χρόνων του Απαρτχάιντ, αλλά ολόκληρη η διεθνής κοινότητα, συμπεριλαμβανομένου και των ΗΠΑ, αρνήθηκε να αναγνωρίσει αυτό το πολιτικό σύστημα ως δημοκρατικό. Το γεγονός αυτό οφειλόταν στην ύπαρξη 38 εκατομμυρίων μαύρων πολιτών της αφρικανικής χώρας που στερούνταν κάθε ατομικής και πολιτικής ελευθερίας. Σε τι διέφεραν αυτοί οι άνθρωποι από τα περίπου 4 εκατομμύρια Παλαιστινίων που ζουν κάτω από ισραηλινή κατοχή; Με μόνη εξαίρεση τις 800.000 χιλιάδες Αραβες που, αφού εξαιρέθηκαν από την εθνοκάθαρση, το 1966 τους δόθηκε η ισραηλινή υπηκοότητα, οι υπόλοιποι ομοεθνείς τους ζουν κάτω από ένα απάνθρωπο στρατιωτικό καθεστώς. Οι νόμοι και το Σύνταγμα του Ισραήλ δεν ισχύουν γι’ αυτούς. Δεν έχουν δικαίωμα ψήφου στις ισραηλινές κοινοβουλευτικές εκλογές, δεν απολαμβάνουν κανένα από τα δικαιώματα του Ισραηλινού πολίτη και, πάνω απ’ όλα, υφίστανται καθημερινή καταπάτηση όλων εκείνων των δικαιωμάτων που προστατεύονται από τις διεθνείς συνθήκες. Το Ισραήλ αποκρούει τις κατηγορίες για τη διατήρηση αυτού του φυλετικού διαχωρισμού λέγοντας πως οι Παλαιστίνιοι των κατεχομένων υπάγονται πλέον στη λεγόμενη Παλαιστινιακή Αρχή, την αυτόνομη πολιτική αρχή που η Συνθήκη του Οσλο χάρισε στους Παλαιστίνιους, με πρώτο πρόεδρο τον Γιάσερ Αραφάτ. Δεν πρόκειται όμως για τίποτε άλλο παρά μια καλοστημένη και καλά διαφημισμένη φάρσα. Η σημερινή παλαιστινιακή κυβέρνηση, που αναγνωρίζει το Τελ Αβίβ, έχει την έδρα της σε ένα βομβαρδισμένο και μισοκατεστραμμένο κτίριο στη Ραμάλα της Δυτικής Οχθης, δεν έχει καμία πολιτική, οικονομική και στρατιωτική ανεξαρτησία. Είναι ανίκανη να προστατεύσει τον λαό της από τις καθημερινές επιθέσεις ενός ξένου στρατού, δεν μπορεί να περιφρουρήσει τα σύνορά της, δεν μπορεί να εγγυηθεί την επιβίωση των Παλαιστινίων. Πάνω απ’ όλα, δεν αποτελεί μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, όπως το Ισραήλ υποστηρίζει και η Δύση δέχεται, αλλά μια μαριονέτα. Η πραγματική εξουσία ανήκει στη Χαμάς, τον νικητή των εκλογών του Ιανουαρίου του 2006, που τώρα θεωρείται διεθνώς μια τρομοκρατική οργάνωση, όμοια της Αλ Κάιντα. Το ισλαμικό κόμμα, του οποίου χιλιάδες μέλη σαπίζουν στις ισραηλινές και τις παλαιστινιακές φυλακές, έχασε τον πόλεμο ενάντια στην ομάδα του προέδρου Μαχμούντ Αμπάς, που πήρε, με τη στρατιωτική βεβαίως βοήθεια του Ισραήλ, υπό τον έλεγχό της τη Δυτική Οχθη. Για τους κατοίκους της Γάζας, που στήριξαν την κυβέρνησή τους, επιφυλάχθηκε μια σκληρή τιμωρία. Πέρα από ανηλεή βομβαρδισμό των εδαφών τους από την ισραηλινή αεροπορία και τον στρατό, καταδικάστηκαν σε πλήρη απομόνωση και στέρηση των βασικότερων μέσων επιβίωσης όπως τρόφιμα, φάρμακα και καύσιμα.

Αλλά και για τους κατοίκους της Δυτικής Οχθης οι συνθήκες διαβίωσης δεν είναι και πολύ καλύτερες. Τη στιγμή που οι πολέμαρχοι-υπουργοί της Παλαιστινιακής Αρχής διαμένουν σε πολυτελείς βίλες υπό την προστασία ιδιωτικών στρατών, οι απλοί άνθρωποι βλέπουν το Ισραήλ να αρπάζει τη γη τους, να καταστρέφει τις περιουσίες τους, να εισβάλλει πυκνά συχνά στα σπίτια τους και να συλλαμβάνει «υπόπτους τρομοκρατίας», να χτίζει ένα τοίχος που θα αποτελέσει τα μελλοντικά κάγκελα της φυλακής τους.

Ποια δημοκρατία που θα σεβόταν έστω και τις θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου θα επέτρεπε στον εαυτό της να λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο; Πώς είναι δυνατόν το Ισραήλ να επαινείται ως ένα σύγχρονο και ευνομούμενο κράτος, να συμμετέχει στο διεθνές σύστημα ως ένα μέλος του δυτικού δημοκρατικού κόσμου και να δέχεται με αυτοϊκανοποίηση τα συγχαρητήρια της Ουάσινγκτον; 

Το Ισραήλ δεν αποτελεί κανέναν φάρο για τη δημοκρατία, κανένα πρότυπο για τη Μέση Ανατολή. Τα λόγια του προέδρου Μπους όχι μόνο απέχουν μίλια μακριά από την πραγματικότητα, αλλά και προσβάλλουν τη νοημοσύνη της διεθνούς κοινότητας. Κανονικά θα έπρεπε να προσβάλουν ακόμη και τους ίδιους τους Ισραηλινούς που 60 χρόνια μετά ζουν μέσα σε ένα κράτος που αδυνατεί να υπάρξει ειρηνικά με τους γείτονές του και να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων όσοι ζουν κάτω από την εξουσία του. Τι σόι δημοκρατία είναι αυτή που αναγκάζει όλους τους πολίτες του Ισραήλ να ζουν με ένα όπλο ανά χείρας, κάτω από συνθήκες φόβου και μίσους; Η δημοκρατία εξυψώνει το ανθρώπινο πνεύμα, κατευνάζει τα πάθη, δημιουργεί συνθήκες για μια καλύτερη διαβίωση, πολιτική και οικονομική ανάπτυξη. Η δημοκρατία του κυρίου Μπους όμως υπόσχεται τον πόλεμο, την υποδούλωση και των δύο λαών, Ισραηλινών και Παλαιστινίων, σε έναν αέναο αλληλοσπαραγμό χωρίς νικητή και χαμένο.