Guardian: Αν θέλετε να δείτε το μέλλον των ΗΠΑ, κοιτάξτε προς την Τουρκία

Έναν παραλληλισμό της αμερικανικής κοινωνίας, όπως φαίνεται να διαμορφώνεται από τις πρώτες κιόλας μέρες της προεδρίας Τραμπ, με την Τουρκία του Ερντογάν κάνει με άρθρο της στην εφημερίδα Guardian η δημοσιογράφος Λιζ Κούκμαν, επισημαίνοντας ότι πολλά από αυτά που κάνει τώρα ο Αμερικανός πρόεδρος, είναι «γνώριμα» από παλιά στον γειτονικό μας λαό.

«Πολλοί Τούρκοι παρακολουθούν τις πρώτες σοκαριστικές ημέρες της διοίκησης Τραμπ με μια σκέψη στο μυαλό: "Καλώς ήρθατε στον κόσμο μας!". Συνωμοσία. Επίρριψη ευθυνών προς τις εξωτερικές δυνάμεις (τους ξένους) για τα εσωτερικά προβλήματα. Επιθέσεις στα ΜΜΕ. Η χρήση της θρησκείας ως εργαλείο διχασμού με ελεύθερη χρήση της λέξης "τρομοκρατία". Η Τουρκία έχει ήδη διαβεί αυτό το μονοπάτι», επισημαίνει η Κούκμαν.

Όπως εξηγεί, θα ήταν σοφό να αντιμετωπίσουμε τη βύθιση της Τουρκίας στον αυταρχισμό ως μία προειδοποίηση για το τι μπορεί να συμβεί αν ο κόσμος δεν ορθώσει ανάστημα απέναντι στον Τραμπ. «Τα πράγματα που φοβάστε ότι θα κάνει ο Αμερικανός πρόεδρος, πιθανόν έχουν εφαρμοστεί ήδη από τον Ερντογάν. Πρόκειται για εγωμανείς πολιτικούς που ενδιαφέρονται περισσότερο για τη δική τους δύναμη παρά για την πραγματική εξέλιξη των χωρών τους», σημειώνει η Κρούκμαν.

«Είναι εύκολο να κάθεσαι στην άλλη άκρη του κόσμου, να διαβάζεις μερικά άρθρα για την Τουρκία και να γράφεις σχόλια όπως ''Ξυπνήστε! Ο Ερντογάν είναι δικτάτορας'', όμως ρίξτε μια ματιά στις ΗΠΑ. Ετσι ξεκινάει. Οι μικρές, ύπουλες αλλαγές που είναι σχεδόν έλεγχος του μυαλού. Διαίρει και βασίλευε», συμπληρώνει το άρθρο.

Όπως υπενθυμίζει στους αναγνώστες της η αρθρογράφος, δεν έχει περάσει καιρός από τότε που η Τουρκία αποτελούσε έναν φάρο δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή. «Μέσα σε μόλις λίγα χρόνια, η υπερβολή, ο εσκεμμένα ενισχυμένος φόβος και η παράνοια έχουν τροφοδοτήσει τη βύθιση της χώρας στον Ισλαμισμό και σε ένα κράτος Big Brother που οι πολίτες του ήλπιζαν ότι είχαν αφήσει πίσω στις σκοτεινές ημέρες μετά από το πραξικόπημα του 1980», προσθέτει.

Τώρα, η Τουρκία σταματά τις διαφωνίες συλλαμβάνοντας αντιπάλους και έχει κατηγορηθεί για βασανιστήρια, ακόμα και βιασμούς κρατουμένων. Οι εκτεταμένες εκκαθαρίσεις είχαν ως αποτέλεσμα χιλιάδες άτομα να χάσουν τις δουλειές τους, εξαιτίας κατηγοριών με ελάχιστες αποδείξεις για την υποστήριξη της ομάδας την οποία κατηγορεί η κυβέρνηση για την περσινή απόπειρα πραξικοπήματος. Εμειναν χωρίς εργασία και οικονομική υποστήριξη, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν και οι αυτοκτονίες. Η νεότερη... «διάκριση» της Τουρκίας είναι ότι πρόκειται για τη χώρα στην οποία φυλακίζονται οι περισσότεροι δημοσιογράφοι, συμπληρώνει η αρθρογράφος.

«Ο Τραμπ έχει εκφράσει στήριξη για τη χρήση βασανιστηρίων. Και οι ομοιότητές του με τον Τούρκο ηγέτη δεν σταματούν εκεί. Και οι δύο χρησιμοποιούν ρητορική πατριωτισμού που αγγίζει στα όρια του εθνικισμού. Είναι ιδιαίτερα εχθρικοί απέναντι στις αμβλώσεις και αμφότεροι είναι διάσημοι για την τάση τους να φέρονται στις γυναίκες σαν αντικείμενα και να παρεξηγούν τον φεμινισμό. Και οι δύο έχουν δώσει στον γαμπρό τους σημαντική θέση. Και ο δύο είναι ιδιαίτερα εύθικτοι στην κριτική, ιδιαίτερα όταν προέρχεται από κωμικούς και δημοσιογράφους», συνεχίζει το δημοσίευμα.

Όπως υπενθυμίζει η Κρούκμαν, στο παρελθόν, ο Ερντογάν και ο Τραμπ έχουν υποστηρίξει ο ένας τη στάση του άλλου απέναντι στα ΜΜΕ. «Μία χώρα που κάνει εχθρό τα ΜΜΕ είναι μία χώρα στην οποία οι άνθρωποι χειραγωγούνται εύκολα από εκείνους που βρίσκονται στην εξουσία», γράφει η Κρούκμαν, συμπληρώνοντας ότι στην Τουρκία ακόμη και οι ξένοι δημοσιογράφοι «αυτο-λογοκρίνονται», για να αποφύγουν «προσβολές» στην εξουσία, οι οποίες μπορεί να προκαλέσουν τη δίωξή τους. 

Για τη δημοσιογράφο, μία είναι η λύση: «Πρέπει να αντιδράσουμε ενάντια στον διασυρμό της ελευθεροτυπίας στις ΗΠΑ τώρα, προτού η κατάσταση παρατραβήξει. Μένοντας σιωπηλοί, συνεργαζόμενοι, προσκαλώντας ανθρώπους σαν τον Τραμπ για επίσημη επίσκεψη, τους δίνουμε περισσότερη δύναμη. Είμαστε συνένοχοι και ήρθε ώρα να αντιδράσει η κυβέρνησή μας», καταλήγει το άρθρο, κάνοντας αναφορά στη χλιαρή αντίδραση της Μέι στο διάταγμα του Τραμπ για τους πρόσφυγες και στο γεγονός ότι η Μέι προσκάλεσε τον Αμερικανό πρόεδρο στο Ηνωμένο Βασίλειο, εκ μέρους της Βασίλισσας.