Επίθεση στην Τουρκία: Το φωτογραφικό ντοκουμέντο της φρίκης

«Τουρκία. Οι νεκροί του Reina. Μια εικόνα για τη φρίκη των ανθρώπων». Αυτός είναι ο ρεαλιστικός, σχεδόν απτός τίτλος του άρθρου που δημοσιεύτηκε πριν από λίγες ώρες από το site Fragilemag.gr συντροφιά με μία φωτογραφία-ντοκουμέντο της απόλυτης φρίκης, έτσι όπως διαδραματίστηκε στο διασημότερο club της πόλης.

Ήταν αργά εχθές το βράδυ όταν στο mail του δημοσιογράφου Γιάννη Παναγόπουλου έφτασε η εν λόγω φωτογραφία, απαλλαγμένη από λόγια, σχόλια και αναφορές. Δεν χρειάζονταν, δεν χωρούσαν.

Αποστολέας μια φίλη από την Τουρκία, παραλήπτης ένας κόσμος που ξεκινά να μαθαίνει να ζει παντού  συντροφιά με τον τρόμο: στη στάση του λεωφορείου, στα μαγαζιά, στη δουλειά, στο θέατρο, στο σινεμά, στη διασκέδαση...

Η εν λόγω φωτογραφία τραβήχτηκε λίγα μόλις λεπτά μετά το μακελειό στο meeting point της high society, στο απροσπέλαστο για τους κοινούς θνητούς “κάστρο” της απόλυτης χλιδής. Όπως αναφέρει ο αρθρογράφος: “Εκεί πάει η Κωνσταντινούπολη του Sex &  the City αλα Τούρκα. Νεόπλουτοι Τούρκοι “σκάνε” με κίτρινες Porsche και σακάκια που τα  μανίκια είναι σηκωμένα στο ύψος του αγκώνα για να φαίνεται καλύτερα το χρυσό Rolex.Το Reina δεν ήταν ακόμα ένα κλαμπ. Ήταν το σημείο που η διψασμένη για εσάνς δύσης Κωνσταντινούπολη συγκεντρώνονταν. Ακριβό με υπέροχο σέρβις. Υπάλληλοι που συχνά συνομιλούσαν με ενδοεπικοινωνία. Μπαίνοντας εκεί έβλεπες μια Τουρκία που δεν αντιστοιχεί με τις εικόνες της εξαθλίωσης που επικρατούν στο κεντρικό ή το νοτιοανατολικό κομμάτι της χώρας. Αεράτοι και φωτογενείς, οι κοσμικοί πελάτες του κλαμπ πόζαραν με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν αντίστοιχοι γητευτές της λάμψης στο Άμστερνταμ, το Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη, το Βερολίνο. Ποδοσφαιριστές, επιχειρηματίες, στελέχη πολυεθνικών εταιριών, μοντέλα, wannabe ηθοποιοί, paparazzi. Το Reina είχε συγκεκριμένη πελατεία. Εκεί η δικτατορία της λάμψης φάνταζε πανίσχυρη. ". Όλα τα παραπάνω ωστόσο δεν αρκούσαν για να μείνει  απρόσβλητη από τον θρησκευτικό φανατισμό, από την σχιζοφρενική οργή των τζιχαντιστών, από την λύσσα του θανάτου. Αποτέλεσμα, μια φωτογραφία και μια παρατήρηση, πρόλογος και ταυτόχρονα επίλογος της νέας μας σκληρής πραγματικότητας: “Η αρμαθιά των ανθρώπων της εικόνας δεν παίζει κάποιο παιχνίδι. Δεν προσποιείται κάτι. Ούτε παίρνει μέρος σε φωτογραφικό πείραμα καλλιτεχνικής αντιπολεμικής καταγγελίας. Ήταν ζωντανοί άνθρωποι που βρέθηκαν στο λάθος σημείο μια λάθος στιγμή.”