Στο Χονγκ Κονγκ και το Σίδνεϊ τα πιο ακριβά ακίνητα στον κόσμο

Η αγορά σπιτιού στην προ μνημονίου εποχή χαρακτηρίστηκε από τη ραγδαία άνοδο των τιμών από το 2005 και έπειτα. Σπίτια 80 και 90 τετραγωνικών μέτρων πωλούνταν 200, μέχρι και 250 χιλιάδες ευρώ, ενώ οι τράπεζες ενέκριναν δάνεια σχεδόν σε όλον τον κόσμο, προκαλώντας μία μεγάλη «φούσκα» στο χώρο του real estate. Με την κατάρρευση της χώρας, κατέρρευσαν και οι τιμές των ακινήτων στη χώρα μας. Εντούτοις, ακόμα και την εποχή που οι «αγελάδες ήταν παχιές» και ο μέσος Έλληνας «άνετος», οι τιμές δεν έφτασαν στα επίπεδα του Χονγκο Κονγκ και του Σίδνεϋ. Οι δύο αυτές πόλεις χαρακτηρίστηκαν ως οι ακριβότερες στον κόσμο για την αγορά σπιτιού, σύμφωνα με μελέτη που έγινε σε 87 μεγάλες πόλεις ανά τον πλανήτη, ενώ οι τιμές αποτελούν ρεκόρ στα 12 χρόνια που καταγράφονται από την αρμόδια υπηρεσία.

Στο «θρόνο» της «ακριβής» αυτής λίστας, κάθεται το Χονγκ Κονγκ, όπου η αγορά ενός μικρού σπιτιού, μόλις 40 τετραγωνικών, κοστίζει το εξωφρενικό ποσό των 750.000 αμερικανικών δολαρίων. Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση που δημοσιεύτηκε, η αγορά των ακινήτων στο Χονγκ Κονγκ «φούσκωσε» απότομα μετά το έντονο ενδιαφέρον που εμφάνισαν Αμερικανοί πολίτες και επενδυτές.

Πανάκριβα τα σπίτια στο Σίδνεϊ

Στη δεύτερη θέση ακολουθεί το Σίδνεϊ της Αυστραλίας, το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει δεχτεί «έφοδο» από Ασιάτες, κατά βάση Κινέζους, οι οποίοι «εκτόξευσαν» στα ύψη, με τις προσφορές τους, τις τιμές των ακινήτων, προκαλώντας τεράστια προβλήματα στους ντόπιους κατοίκους, παρ' ότι η αγορά του real estate εξακολουθεί να «τρέχει» με φρενήρη ρυθμό. Στην τρίτη θέση της σχετικής λίστας βρίσκεται το Βανκούβερ του Καναδά. Γενικότερα, οι ακριβότερες πόλεις για επένδυση σε ακίνητο εντοπίζονται στην Αυστραλία, στον Καναδά, στο Χονγκ Κονγκ, την Ιρλανδία, την Ιαπωνία, τη Σιγκαπούρη, τη Βρετανία, τις ΗΠΑ και τη Νέα Ζηλανδία.

Η δε έρευνα επισημαίνει το πρόβλημα που προκαλείται στις νέες γενιές, οι οποίες αναλαμβάνουν τεράστιο ρίσκο προκειμένου να αποκτήσουν τη δική τους ιδιοκτησία. Προτείνεται, επίσης, στις κυβερνήσεις, να θέσουν ως πρώτη τους προτεραιότητα την «διόρθωση» της συγκεκριμένης «στρέβλωσης», η οποία έχει συνέπειες στο ευρύτερο οικονομικό περιβάλλον, επηρεάζοντας την καθημερινότητα και «εκτοξεύοντας» το κόστος ζωής στα ύψη.