ΚΑΝΝΕΣ (ΗΜΕΡΑ 13η – 24 / 05 / 09)

Ο Τάσος Θεοδωρόπουλος ( ttheodoropoulos@mnm.gr ), μεταδίδει κάθε μέρα τις περιπέτειες του από την πιο κοσμική ανθρωπομάζωξη της άνοιξης, τρώγοντας παντεσπάνι με φέτα στη Γαλλική Ριβιέρα.

Δεν μου αρέσει να επαίρομαι, αλλά μου αρέσει να επαίρομαι. Κοινώς, δεν μου αρέσει όταν πρέπει να το παίξω σεμνός κι έχω άδικο, αλλά το απολαμβάνω σαν τρελός, όταν έχω δίκιο. Να πω σας τα έλεγα εγώ; Θα το πω εφ’ όσον είμαι ο μόνος νομίζω από εμάς τους μισθοσυντήρητους, έλληνες γραφιάδες των Καννών (μας λένε και κριτικούς κινηματογράφου) που σας είχα προϊδεάσει ότι το ταινιάκι του Μεντόζα, με τον διαμελισμό της γκόμενας, που συγκέντρωσε ουκ ολίγα γιούχα και μηδενικά από τις κριτικές, πάει για βραβείο. Το αυτό και για την ερμηνεία της Σαρλότ Γκέννσμπουργκ, το αυτό και για τον υπέρμετρο θαυμασμό μου από την πρώτη στιγμή στον Παρκ Τσαν Γουκ. Όσο για τον Χάνεκε, μπορεί εμένα να μην είναι αυτό που λένε η καλύτερη μου, αλλά το έγραψα ότι οι περισσότεροι την αγαπήσανε τη δουλειά του, και μέρα με τη μέρα, έμαθα να την αγαπώ κι εγώ (κι ας μη μου ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία.) Μοναδικό μου ντεφό, (και μεγάλη αδικία του φετινού φεστιβάλ θεωρώ) ο Γκασπάρ Νοέ με το «Enter the Void”. Aυτό δεν είναι σινεμά, είναι καθαρό παραισθησιογόνο. Τα φετινά βραβεία λοιπόν για να τελειώνουμε του επίσημου διαγωνιστικού, είναι τα εξής:

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΗΘΟΠΟΙΟΣ: Σαρλότ Γκένσμπουργκ (Aντίχριστος). Συμφωνώ και επαυξάνω, η γυναίκα τα δίνει όλα.

ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ: Κριστόφ Βαλτζ (Inglourious Basterds). H πιο απολαυστική, υπερταλαντούχα και διασκεδαστική πινελιά, μιας παραφουσκωμένης και κομματάκι ακυβέρνητης ταινίας.

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΣΕΝΑΡΙΟ: Spring fever. Kαλλιτεχνικό γκέι κινέζικο της συμφοράς και της βαρεμάρας. Ξερνάω.

ΤΙΜΗΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ ΤΟΥ: Αλέν Ρενέ.Εδώ υποκλινόμαστε από σεβασμό και κάνουμε τουμπεκί.

ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ: Μπριγιάντε Μεντόζα (Kinatay). H μεγάλη, προκλητική έκπληξη, που την περίμενα σαν ανακοίνωση, όμως σαν περίπτωση την έχω ακόμα υπό εξέταση.

ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ: Εξ΄ημισείας, στο Fish Tank, της κομματάκι υπερεκτιμημένης Αντρέα Άρνολντ, και το θεσπέσιο βαμπιρικό camp του Παρκ Τσαν Γουκ, με το Thirst.

MEΓΑ ΒΡΑΒΕΙΟ: Στο συμπαγές, δραματικό και δουλεμένο σαν ψυχοφθόρο κέντημα, Un Prophet, του Ζακ Οντιάρ.

ΧΡΥΣΟΣ ΦΟΙΝΙΚΑΣ: The White Ribbon,  του Μίκαελ Χάνεκε. Η χρυσή τομή μεταξύ των προτιμήσεων των κριτικών όπως σας είχα ξαναπεί, και της επιτροπής αλλά και του art κοινού, εφ’ όσον  πρόκειται για μια πραγματικά μεγάλη δουλειά, απλώς εμένα η ψυχρότητά και η κοινωνικοπολιτική εγκεφαλικότητά της, δεν μου ταιριάζουν σαν ρούχο. Αυτό όμως επ’ ουδενί δεν σημαίνει ότι δεν πρόκειται για μια σπουδαία ταινία.

Γκρίνια γκρίνια κι άλλη γκρίνια, από όποιον νομίζει ότι δικαιώνει την ύπαρξη του με το να γκρινιάζει, όμως πραγματικά πιστεύω ότι τα φετινά βραβεία, ήταν από τα πιο δίκαια. Σε μια μέρα, θλιμμένη, όπως πάντα είναι θλιμμένη η τελευταία μέρα ενός φεστιβάλ που αγαπάς, στην οποία εσύ περιφέρεσαι σαν τον Μπρους Γουίλις στην Έκτη Αίσθηση,  δηλαδή ψιλονεκρός, σε ένα Palais, που έχουν ήδη από το μεσημέρι μπει οι εργάτες μέσα του και το ξεστήνουν. Ευτυχώς που δυο τρεις από αυτούς ήταν ημίγυμνοι, αγριάνθρωποι και μουσκουλιασμένοι, να υπάρχει λίγο ερωτική φαντασία κινηματογραφικού τύπου γύρω γύρω, να κάνεις κέφι. Παρούσες στην τελετή μεταξύ άλλων, η Ιζαμπέλ Ατζανί (που δεν είναι ακριβώς πια η Ατζανί), η Άννα Μούγκλαλις, που σκιαγραφεί μια ερωτικότατη και απρόσιτη Κοκό Σανέλ στην ταινία που έκλεισε το φεστιβάλ, το «Κοκό Σανέλ και Ιγκόρ Στραβίνσκι», ενώ βραβεία απένειμαν μεταξύ άλλων, η τρομερή Κινέζα Ζανγκ Ζιγί, η Ιζαμπέλ Ιπέρ, ο Τέρι Γκίλιαμ, ο πάντα γλυκύτατος Γουίλεμ Νταφόε και η Άννα Μούγκλαλις. Και μετά, καθώς σουρούπωνε, άφησα την πόλη των Καννών, με ένα αυτοκίνητο, για να περιπλανηθώ στα στενά σοκάκια του μεσαιωνικού χωριού του Αγίου Παύλου, μισή ώρα πιο έξω. Ο ήλιος έδινε τις τελευταίες του σκιές, σε μια μοναδική διαδρομή, γεμάτη δέντρα κι ο αέρας μύριζε χώμα ζεστό, σχεδόν καμένο, μαγειρεμένα φαγητά, και λίπασμα . Το χωριό του Αγίου Παύλου, γεμάτο από γκαλερί, και σοφιστικέ μικρομάγαζα. Περιπλανηθήκαμε με τον φίλο μου για λίγο στα σοκάκια, αγγίξαμε τις πέτρες, απορροφήσαμε τη θερμότητά τους, και χαζέψαμε στη θέα της καταπράσινης κοιλάδας μέσα στα βουνά, με φόντο τις Γαλλικές Άλπεις. Έκλεισα τα μάτια, μπροστά στην ομορφιά που ανέκαθεν με πληγώνει όταν προσφέρεται τόσο πλουσιοπάροχα, κι άρχισα να αναπνέω. Να σκέφτομαι τη ζωή μου σαν τέχνη και σαν ιστό μνήμης και μυρωδιάς. Υπάρχει κάποια στιγμή στη ζωή σου, που σταματάς να βλέπεις με τα μάτια. Ειδικά μετά από τόσες ταινίες. Ειδικά όταν φοβάσαι ότι μια μέρα θα πεθάνεις, όπως φοβάμαι τόσο έντονα τελευταία. Τότε είναι που δίνεις το προβάδισμα στη μυρωδιά, στη μνήμη πέρα από τη μνήμη την εικονογραφική, στο απόσταγμα μια ολόκληρης μέρας, όπως αποτυπώνεται πάνω στο σώμα σου, σαν οσμή. Σε κάτι τόσο αόριστο, αλλά τόσο ευγενικό, που σε κάνει να μην φοβάσαι που θα πεθάνεις. Ίσως γιατί αυτό που εμείς, αποκαλούμε μυρωδιά, να είναι η αρχή και το τέλος ενός ολόκληρου σύμπαντος, καθώς διπλώνει την μία άκρη του πάνω στην άλλη, για να σε αγκαλιάσει. Καληνύχτα και καλή τύχη.

ΤΕΛΟΣ