Οι γυναίκες της Αραβικής Άνοιξης υπάρχουν και μάχονται για τα δικαιώματά τους

Οι αραβικές χώρες δεν μας έχουν συνηθίσει σε φεμινιστικές «άριες» και δικαιώματα των γυναικών. Όμως, τώρα με τις ανακατατάξεις, σε χώρες όπως η Λιβύη, η Τυνησία και η Αίγυπτος και σίγουρα και σε μικρότερες και πιο αδύναμες επαναστατικά, όπως η Υεμένη, η Ιορδανία και το Μπαχρέιν, ο γυναικείος πληθυσμός ψάχνει να βρει πεδίο να υψώσει τη φωνή του ενάντια στην καταπίεση που υφίσταται από τους άνδρες και τον μουσουλμανικό νόμο.

Με τα μάτια τους στραμμένα σε μία ισότητα που άργησε να έρθει, οι γυναίκες στον αραβικό κόσμο συνεχίζουν να υφίστανται προσβολές, ατίμωση και τη βίαιη συμπεριφορά τού στρατού. Κι ακόμα κι αν οι άνδρες ισχυρίζονται πως, οι γυναίκες πάντα «υπό» ήταν και εκεί πρέπει να παραμείνουν είναι κάτι που, σίγουρα ξεχνούν όταν τις ξυλοκοπούν και τις διαπομπεύουν, με τελευταίο παράδειγμα, τις πρόσφατες συλλήψεις και ξυλοδαρμό τους, στο Κάιρο.

Όπως κι αν είναι η παρούσα πραγματικότητα των γυναικών εκεί, εκείνες τραγουδούν, δεν το βάζουν κάτω και πάνω απ’όλα, ελπίζουν.

«Θέλω ισότητα για τις γυναίκες», δήλωσε μια Λίβυα φοιτήτρια. «Ό,τι κι αν είναι αυτό που κάνουν οι άνδρες, θέλω να δω τις γυναίκες να κάνουν τα ίδια. Ήρθε η δική μας στιγμή».

Αυτό που πλανάται στον αέρα μετά την Αραβική Άνοιξη είναι ένα άρωμα ανεξαρτησίας και διεκδίκησης δικαιωμάτων από τις γυναίκες, πράγμα, το οποίο οι ίδιες εξερευνούν με πάθος.

Αν και Καντάφι και Μουμπάρακ έφυγαν από τη μέση, παρών εχθρός των θηλυκών επαναστατριών είναι μία ακόμα κυρία, η Σαρία. Ο νόμος της Σαρίας είναι, δυστυχώς, αυτό με το οποίο θα αναμετρηθούν οι γυναίκες στον αραβικό κόσμο μια και οι ηγέτες που φαίνεται να κυριαρχούν, είναι μουσουλμάνοι και τις θέλουν υποταγμένες.

«Η απειλή βρίσκεται παντού», λέει η Τυνήσια Saida Garrach, δικηγόρος και ακτιβίστρια, που μίλησε για το θέμα στο πρακτορείο Associated Press, «στο τι θα φορέσουμε, στο τι σκέφτονται για μας. Αν δεν ταχθείς υπέρ τους (των Ισλαμιστών), θα σε προσβάλλουν και θα σε παρενοχλήσουν. Με έχουν βρίσει στο δρόμο, λόγω των όσων έχω πει στην τηλεόραση». 

Παρατηρητές ανθρωπίνων δικαιωμάτων υποστηρίζουν ότι, η κατάσταση στις συγκεκριμένες χώρες μπορεί, ίσως, να αλλάξει κάποια στιγμή, όμως το βέβαιο είναι πως στη Λιβύη, που υπήρξε πιο συντηρητική κοινωνία –σε σύγκριση με την Αίγυπτο και την Τυνησία- τα πράγματα θα είναι πολύ δυσκολότερα.