Συνάντηση μερικά χρόνια μετά...

Ονομάζομαι Ανθή και είμαι 44 χρόνων. Γνωρίζω ότι η ηλικία μου απέχει αρκετά από τους υπόλοιπους αναγνώστες της στήλης σου, και ίσως και να μην δικαιολογεί την αδυναμία στην οποία έχω περιέλθει να πάρω κάποιες αποφάσεις, αλλά παρ’ όλα αυτά θα ήθελα τη γνώμη σου στο παρακάτω θέμα.

Πριν από έξι χρόνια ερωτεύθηκα κάποιον από το επαγγελματικό μου περιβάλλον. Δεν ήταν “love at first site” αλλά μέσα από τη συνεργασία που είχαμε ανακάλυψα στοιχεία της προσωπικότητάς του που με γοήτευσαν. Στην αρχή με φλέρταρε, κάτι στο οποίο ανταποκρίθηκα θετικά, αλλά δειλά, θα έλεγα, (φίλοι και γνωστοί λένε ότι είμαι αρκετά συγκρατημένη και σοβαρή) αλλά μετά έκανε πίσω. Αισθάνθηκα πολύ άσχημα και ντράπηκα για την πρωτοβουλία που είχα πάρει να του δείξω το ενδιαφέρον μου.

Εκείνο τον καιρό είχα διάφορα οικογενειακά προβλήματα, και πίστευα ότι μέσα από αυτή τη σχέση – εάν γινόταν σχέση- θα έπαιρνα μεγάλη δύναμη.

Όπως και ναχει, μετά από δύο χρόνια αυτός πήρε μετάθεση και εγώ πήγα σε άλλη εταιρεία, πράγμα που με βοήθησε να το ξεπεράσω.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν, έκανα κάποια άλλη σχέση, η οποία δεν είχε καλή κατάληξη.

Το περασμένο καλοκαίρι ξαναβρεθήκαμε στο γάμο κοινού μας φίλου και κανονίσαμε να βρεθούμε μαζί με άλλους παλαιούς συναδέλφους. Βγήκαμε και περάσαμε πολύ ωραία. Αισθανόμουν πολλές φορές το βλέμμα του πάνω μου και, για να είμαι ειλικρινής, αισθανόμουν ωραία αλλά και άβολα. Δεν ήξερα πώς να συμπεριφερθώ.

Μέσα στο χρόνο έχουμε συναντηθεί άλλες τέσσερις φορές και μαθαίνω νέα του, όπως κάνει κι εκείνος για μένα, από κοινό μας φίλο.

Την περασμένη εβδομάδα έμαθα ότι προσπαθεί άτομο από την παρέα μας να του γνωρίσει κάποια κοπέλα για να κάνει σοβαρή σχέση. Είναι 41 χρονών και έχει όλα τα φόντα για να προχωρήσει στη προσωπική του ζωή. Με ενόχλησε που το έμαθα και θύμωσα πολύ με τον εαυτό μου. Έχω μείνει πράγματα μέσα μου; Και αν ναι, πώς θα το τελειώσω αυτό το πράγμα;

Μία φίλη μου προτείνει να του μιλήσω ευθέως, και από κει και πέρα να βάλω ένα οριστικό τέλος σε αυτή την ιστορία. Αλλά πάλι … δεν είμαι μικρή, όπως βλέπεις υπάρχει και μία διαφορά ηλικίας.  Όσο καιρό ήμουν σε απόσταση, ήμουν μια χαρά … μήπως αυτό πρέπει να κάνω τελικά;

Ανθή, αυτά περί ηλικίας είναι κουταμάρες, τα οποία τα συντηρούν αδύναμοι και άχρηστοι άνθρωποι. Εχεις τα ίδια δικαιώματα με όλους, είτε είσαι 20 είτε 120. Αυτό μας έφαγε στην Ελλάδα, το τι είναι σωστό και τι δεν είναι.  Μου κάνεις στο τέλος μια ερώτηση. Αν έχεις ακόμα πράγματα μέσα σου από αυτόν. Αυτό μόνο εσύ το ξέρεις. Το τι νιώθεις μόνο εσύ μπορείς να το βρεις. Πιθανόν να τον θες ακόμα. Πιθανόν όμως και να είναι ο γυναικείος εγωισμός που σου λέει «εγώ τον ήθελα πρώτη και θα μου τον πάρει η άλλη;»  Αν ισχύει το δεύτερο δεν αξίζει να το συζητήσουμε. Αν ισχύει όμως το πρώτο, πρέπει να δράσεις άμεσα. Δεν θα έλεγα να τον πιάσεις και να του το πεις, γιατί αυτό θα σε δείξει απελπισμένη και δεν το θέλουμε σε καμια περίπτωση. Μάθε το με απλές κινήσεις. Βρες το κινητό του και στείλε του ένα μήνυμα.
Φρόντισε να τον συναντήσεις σύντομα και να είσαι πιο διαχυτική. Κάνε τον να γελάσει και ελάτε πιο κοντά. Πες σε κάποιον κοινό σας φίλο να πετάξει καμιά σπόντα. Δείξε του με λίγα λόγια ότι γουστάρεις ακόμη. Υπάρχουν τρόποι. Και αν κάνει κίνηση σημαίνει ότι θέλει ακόμα. Γιατί είναι και αυτό ένα πρόβλημα. Το αν σε θέλει ακόμα.

Οπότε έχουμε και λέμε: Κίνηση πρώτη. Να μάθεις αν τον θες πραγματικά. Αν δηλαδή τον σκέφτεσαι συχνά, αν τον θες ερωτικά, αν σου λείπει, αν θα ήθελες ένα μέλλον μαζί του. Αν σου συμβαίνουν αυτά, τότε μάλλον τον θες. Και πας στη δεύτερη κίνηση: Να μάθεις αν σε θέλει και εκείνος. Χωρίς να γίνεις ρεζίλι. Τρόποι όπως σου είπα υπάρχουν. Κουνήσου λίγο. Μην σκεφτείς που είναι μικρότερος-δεν είναι και μεγάλη η διαφορά. Στη μεγάλη διαφορά λέω όχι. Αλλά εσείς είστε σχεδόν συνομήλικοι. Βέβαια πρέπει να προετοιμαστείς και για το χειρότερο: Να μην κάνει κίνηση και να δείξει αδιαφορία.
 
Αυτός έχασε. Εμείς τι είχαμε τι χάσαμε.