Τάκης Ζαχαράτος: «Πρέπει να μαθαίνεις από τα λάθη σου»

Είναι αεικίνητος. Μιλάει δυνατά, γελάει δυνατά –αποκλείεται να είσαι δίπλα του και να μην κολλήσει το βλέμμα σου πάνω του, μπορεί και κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα–παραγγέλνει ενώ μιλάει στο τηλέφωνο και κανονίζει μια δουλειά–, είναι control freak και την ώρα που σου μιλάει στο μυαλό του στριφογυρίζει η ιδέα της επόμενης περσόνας που θα μιμηθεί.

Ο Τάκης είναι ανεξάντλητος, χειμαρρώδης, απρόβλεπτος, όμως ταυτόχρονα είναι ένα παιδί που ξέρει να κρύβει πολύ καλά τις ευαισθησίες του, τις ανασφάλειές του, την εσωτερική του μελαγχολία. «Είχα αυτή την ντροπή του αθλητή, αυτή τη συστολή όταν είμαι εκτός ομάδας. Αυτό κράτησε για καιρό. Και ακόμα έχω αυτό το κατάλοιπο» παραδέχεται ο ίδιος. Και αν τον παρατηρήσεις πίσω από το λαμπερό χαμόγελο, το φωτεινό πρόσωπο, μπορείς να διακρίνεις εκείνο το ντροπαλό παιδί από την Πάτρα που έκανε αθλητισμό στην ενόργανη και το στίβο και είχε πρότυπο ζωής τη Νάντια Κομανέτσι. Ίσως επειδή ήταν τέλεια σε όλα, είχε το τέλειο δεκάρι. Ίσως να μην ήταν τυχαίο μετά που αγάπησε τόσο πολύ την Αλίκη. Που από όλες τις περσόνες που έχει «μιμηθεί» σε εκείνη ακούμπησε τη δική του ψυχή. Είχε κι εκείνη τη δική της τελειότητα. «Με την Αλίκη δεν είναι ότι  ήμουν ίδιος μαζί της εμφανισιακά, είναι που κατάφερα να εκπέμψω στην ίδια συχνότητα μαζί της. Ήταν αυτό το λυπημένο κοριτσάκι που κρυβόταν πίσω από ένα λαμπερό χαμόγελο, ήταν η άλλη πλευρά του νομίσματος, αυτό που δεν άφησε ποτέ να φανεί, το ευαίσθητο κοριτσάκι από το Μαρούσι που δούλευε 45 χρόνια για να είναι πρώτη και ίσως έδωσε περισσότερα από όσα πήρε. Ναι, με άγγιξε αυτή η πτυχή της ζωής της» λέει στο People.



Ίσως γιατί κι εκείνος έκρυβε και κρύβει ακόμα ένα παραμελημένο παιδί μέσα του. «Έχω κι εγώ δοθεί ολοκληρωτικά για χρόνια σε αυτό που κάνω. Είναι πολύ σημαντικό αυτό το λυπημένο παιδάκι μέσα σου που έχεις παραμελήσει να μπορέσεις κάποτε να το φροντίσεις σαν να είσαι ο γονιός του. Χωρίς να περιμένεις από τους άλλους. Εσύ πρέπει να φτιάξεις αυτή τη σχέση. Ξέρεις λοιπόν τι με βοήθησε λοιπόν στο να φτιάξω αυτή τη σχέση; Όταν έγινα νονός στο παιδί της φίλης μου, της Μαρίνας. Μέσα από τα παιδιά ταυτίστηκα με το παιδί μέσα μου. Μετά το θάνατο της μητέρας μου βίωσα μια τεράστια απώλεια. Μια μέρα είπα πως η μαμά μου θα ήταν υπερήφανη για μένα, αν όλα αυτά τα μαθήματα αγάπης που είχα πάρει από εκείνη θα τα απορροφούσα και θα τα αξιοποιούσα. Σε συνδυασμό με το πιτσιρίκι που είχα την ευλογία να έχω στη ζωή μου ήρθα σε επαφή με αυτό το παραμελημένο παιδάκι που είχα μέσα μου και έγινα η μαμά του εαυτού μου. Δεν πρέπει να αφήνουμε αυτό το παιδάκι μέσα μας γιατί αυτό είναι η ρίζα όλων των θεμάτων που έχουμε σε όλα τα επίπεδα των σχέσεων».

Αφήνεσαι όμως Τάκη στα χέρια των άλλων; «Ναι, είμαι άνθρωπος της αγκαλιάς και είμαι ανοιχτός. Αρκεί ο άλλος να μου εκπέμπει εμπιστοσύνη». Σε όλη αυτή την πορεία αναρωτιέμαι αν αδίκησε κανέναν. «Ναι, γιατί ποιος είμαι εγώ, ο τέλειος; Πιστεύω ότι όσο μεγαλώνεις πρέπει να καθαρίζεις το παρμπρίζ. Μετά τα 30 ή θα αντιληφθείς ότι θα πρέπει να το κάνεις ή θα το παραμελήσεις, θα γίνει θολό και δεν θα βλέπεις τίποτα. Πρέπει να μαθαίνεις από τα λάθη σου».


«Οι γονείς μου δεν περίμεναν την τρικυμία που τους περίμενε»
«Ξεκίνησα να κάνω μιμήσεις κατά λάθος, όταν ήμουν στο γυμνάσιο και έκανα τις φωνές των καθηγητών. Στην αρχή δεν ξαφνιάζονταν μόνο οι συμμαθητές μου, ξαφνιαζόμουν κι εγώ ο ίδιος. Μαθεύτηκε κάποια στιγμή, βούιξε το σχολείο και με έβαζαν οι καθηγητές στην έδρα να τους μιμούμαι. Με έβαζαν δηλαδή στην έκθεση χωρίς να έχω καμία προϋπηρεσία, ήταν σαν να βγαίνεις στη σκηνή θεάτρου».

Οι γονείς του, όμως, τι έλεγαν για όλα αυτά; «Δεν ήξεραν κι αυτοί τι παιδί μεγάλωναν! Υπέθεταν ότι θα γίνω γυμναστής, είχαν υποψιαστεί ότι κάτι συνέβαινε, αλλά δεν είχαν φανταστεί το εύρος της τρικυμίας που τους περίμενε. Είχα όμως υποστηρικτικούς γονείς σε ό,τι και αν έκανα. Η μαμά μου το πήρε πρώτη χαμπάρι και ενθουσιάστηκε. Εγώ τότε ήμουν 19 χρονών. Κάθε Τετάρτη που έκλεινε το κομμωτήριο, αντί να πάω για καφέ, μαζευόμασταν με κάτι φίλους και βγάζαμε φωτογραφίες σαν Αλίκη ή σαν Μέριλιν. Τα βιντεοσκοπούσαμε κιόλας. Η μαμά μου λοιπόν έδειχνε τις φωτογραφίες στις φίλες της περήφανα, άλλο που εγώ ντρεπόμουν. Άρχισαν όλες λοιπόν να λένε «τι ταλέντο έχει ο γιος σου» και ότι πρέπει να φύγω για την Αθήνα. Όταν η μαμά μου είπε ότι θα δείξει τις βιντεοκασέτες στον μπαμπά μου μου ήρθε κάπως. Έλεγα πως θα αντιδράσει τώρα ο άνθρωπος. Σκέψου ότι ήταν ένας σιδηρουργός. Κι εγώ στις βιντεοκασέτες έκανα την Αλίκη με κορμάκι στο καμπαρέ. Ο μπαμπάς μου λοιπόν όταν τις είδε, έβαλε τα γέλια και είπε ότι έχω ταλέντο. Ακούς; Το ταλέντο διέκρινε. Όχι, δεν είχα καμία καταπίεση, ούτε μου έβαλαν εμπόδιο στην έκφρασή μου. Αλλά πια ξέρω ότι και αντίθετοι να ήταν δεν θα με σταματούσε τίποτα. Αισθανόμουν πάντα το χέρι του θεού στην πλάτη μου».


Αναρωτιέμαι… τύχη ή πολλή δουλειά τον βοήθησαν να φτάσει στην επιτυχία; «Σίγουρα τύχη, αλλά πάντα δούλευα πάρα πολύ. Κατέθεσα πολλές ώρες δουλειάς στη ζωή μου και τώρα είναι που προσπαθώ να ισορροπήσω όλο αυτό με την προσωπική μου ζωή. Πριν ήμουν μόνο δουλειά. Έδινα στον Τάκη κάτι ψίχουλα προσωπικής ζωής και στον καλλιτέχνη τα πάντα. Δεν είχα χρόνο και χώρο για τίποτα άλλο. Και μια σχέση για να καλλιεργηθεί θέλει χώρο. Αν δεν υπάρχει αυτός ο χώρος που να μπει και ο άλλος να κουρνιάσει;».

 Και για τον Τάκη το να μπορέσει να χαράξει αυτό το ακατέργαστο διαμάντι ταλέντου δεν ήταν και ό,τι πιο εύκολο. «Όταν ο Θεός σού δίνει μια ευλογία, ένα χάρισμα, είναι και κατάρα. Γιατί είχα μεν ταλέντο, αλλά δεν είχα καμία παιδεία για αυτό. Είναι σαν να σου δίνει κάποιος ένα ρετιρέ, αλλά δεν υπάρχουν οι άλλοι όροφοι κι αυτό στέκεται στον αέρα και εσύ πρέπει να το κρατάς με τα χέρια. Δεν ήξερα πώς τραγουδάνε, πώς χορεύουν, πώς μιμούνται, πώς βάφονται. Αυτά τα χέρια είχαν ματώσει και αν έκανα πίσω, θα έπεφτε όλο αυτό το βάρος να με πλακώσει. Δεν είχα καμία απολύτως βάση κι έπρεπε να φτιάξω γερά θεμέλια για κρατήσω αυτό το χάρισμα».

One man show
O Τάκης πάντα ξέρει να κλέβει την παράσταση. Είτε είναι σε μαγαζί είτε είναι στο θέατρο –ποιος δεν τον θυμάται στο Σεσουάρ για Δολοφόνους– ή στην Χαρτοπαίκτρα; «Η Χαρτοπαίκτρα ήταν σάλτο μορτάλε. Ξέρεις πού το κατάλαβα; Εγώ δεν είμαι ζηλιάρης σαν άνθρωπος. Όταν λοιπόν έπρεπε να κάνω τη σκηνή που έπρεπε να πάω στη Λελέ και να της πετάξω το σουτιέν, δεν ήξερα πώς να το κάνω, πώς είναι να διεκδικείς έναν άνθρωπο. Ένα βράδυ πετάω το σουτιέν και στο κενό ακούω μια κυρία από την πλατεία να λέει «να αγιάσει το στόμα σου!» Το ότι αυτή η γυναίκα ξέχασε ποιος ήμουν και ταυτίστηκε μαζί μου ήταν το μεγαλύτερο βραβείο».



Έχει σκεφτεί να δοκιμαστεί και σε ένα άλλο θέατρο, ίσως λιγότερο εμπορικό, ακόμα και ένα μονόλογο άλλου ύφους και άλλης αισθητικής; «Θέλω να το κάνω και δεν φοβάμαι αν αισθανθώ εμπιστοσύνη και ασφάλεια. Το θέμα είναι η κατάλληλη στιγμή και οι κατάλληλοι άνθρωποι. Ένας εμπνευσμένος σκηνοθέτης, ίσως από τη νέα γενιά σκηνοθετών να καταλάβει ότι μπορώ να αφεθώ σαν πλαστελίνη σε κάτι νέο. Ναι είμαι έτοιμος για αυτό». Τις κριτικές όμως δεν τις φοβάται; «Δεν τις διαβάζω και δεν με απασχολεί. Αν δεν έχει βάση η κριτική για να με κάνει καλύτερο αλλά απλά ο άλλος θα ήθελε να είμαι εγώ ή να κάνει τη ζωή που κάνω εγώ και στο δικό μου πρόσωπο καθρεφτίζει τα δικά μου θέλω, δεν με αφορά».

Η περιοδεία του I Αm What I Am κέρδισε τις εντυπώσεις πέρσι και φέτος επιστρέφει με ανανεωμένα κείμενα και πρόσωπα της επικαιρότητας. «Φοβόμουν να πάω περιοδεία, γιατί ούτε τραγουδιστής είμαι με λαϊκά σουξέ ούτε ηθοποιός με επιτυχία στην τηλεόραση. Το να πάω βόλτα σε όλη την Ελλάδα ήταν αγχωτικό, δεν ήξερα αν θα ερχόταν κάποιος να με δει. Έχει λοιπόν μια σκάλα το σκηνικό που ανεβαίνω ως Μαρινέλλα. Πριν βγω στη σκηνή είμαι πολύ ανασφαλής. Μόλις λοιπόν ανέβαινα τη σκάλα και έβλεπα ότι ήταν γεμάτο το θέατρο, ο ένας μου εαυτός, ο ανασφαλής, έλεγε «Παναγία μου, τι θα κάνω τώρα;» και ο άλλος μου εαυτός «Σκάσε και τραγούδα». Όποιο κενό μπορεί να είχα από την ορφάνια της μητέρας μου, αυτή η αγάπη μου το γέμισε»