Μαρία Καβογιάννη: «Αφήνω τη ζωή να με πάει μόνη της»

Tο living room της είναι γεμάτο ζωή. Τηλεόραση ανοιχτή, laptop, σημειώσεις, στιλό, δύο τεράστιοι καναπέδες κι ένα τραπέζι κατηγορίας «βαρέων βαρών» συνθέτουν το καθημερινό σκηνικό της Μαρίας Καβογιάννη. Δεν θα χρειαστούν παραπάνω από δύο λεπτά σε εκείνον που τη συναντά για πρώτη φορά, για να αντιληφθεί πως η ηθοποιός είναι αυτό που λένε οι Αμερικανοί «what you see is what you get» («ό,τι βλέπεις, αυτό παίρνεις»), με την έννοια πως δεν κρύβει τίποτε. Μπριόζα, με μια αίσθηση χαμόγελου ακόμη κι όταν το πρόσωπό της σοβαρεύει, εκδηλωτική, αληθινή. Κι αν δεν είχε πάει 22.30, μπορεί και να με κοίμιζε εκεί το βράδυ της Πέμπτης, λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα της ταινίας Ένας Άλλος Κόσμος.

Από τα πλάνα του τρέιλερ μοιάζει να απόλαυσες τα γυρίσματα.
Πολύ! Είναι μια υπέροχη ταινία, από όλες τις απόψεις. Και από άποψη σεναρίου, αλλά και σκηνοθεσίας, παραγωγής, κάστινγκ. Ήταν όλα φροντισμένα. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα σαν να παίζω σε ξένη παραγωγή.

Ποια χαρακτηριστικά της ξένης παραγωγής δεν διαθέτουν οι ελληνικές;
Καταρχάς, υπάρχει πολλή φροντίδα. Επίσης, οι δυνατότητες είναι μεγάλες, όπως και οι πόροι. Από τη σκηνογραφία, τους ηθοποιούς, τους κομπάρσους, τις τοποθεσίες. Ένιωθα πως ήμουν σε μια πλούσια παραγωγή.

Είχες συνεργαστεί με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη πριν από πολλά χρόνια, στο Dolce Vita. Φυσικά τότε δεν θα σου περνούσε από το μυαλό ότι θα σε σκηνοθετούσε σε μια ταινία διεθνών προδιαγραφών.
Ήταν μικρός τότε. Η πρώτη κοινή δουλειά που έχουμε κάνει, όμως, ήταν πιο παλιά, στους Φρουρούς της Αχαΐας. Βέβαια, δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ εκεί. Είχαμε πάει πολύς κόσμος, συμμετείχαμε με «γκεστάκια». Ήταν μόλις εμείς είχαμε βγάλει τη σχολή και εκείνος ήταν 16. Μου το είπε ο Χριστόφορος, εγώ δεν το ήξερα. Φυσικά τον γνώριζα και από τον Λάκη, μέσα από το ρόλο του στους Μήτσους. Τον γνώρισα καλύτερα, βέβαια, στο Dolce Vita. Είναι ένα πολύ ταλαντούχο πλάσμα, γενναιόδωρο και σπάνιο.

Πώς ήταν όταν σου τηλεφώνησε για να σου προτείνει το ρόλο;
Ενθουσιάστηκα. Παρακολουθούσα όλες του τις δουλειές και θαύμαζα τον τρόπο που δομούσε τις ιστορίες του και την προσωπική του ματιά σε αυτές, που έχουν μια ποιότητα και μια αισθητική υψηλού επιπέδου. Όλο αυτό το βίωσα σε αυτή τη συνεργασία με τον πιο δημιουργικό τρόπο, διέκρινα την ευαισθησία της γραφής του και όλα τα «υλικά» που χρησιμοποίησε για να μετουσιωθούν σε αυτούς τους ήρωες που είχε πλάσει στην ψυχή του.

Φανταζόσουν ποτέ πως θα έπαιζες δίπλα σε έναν οσκαρικό ηθοποιό;
Όχι. Όταν ο Χριστόφορος συμφώνησε με τον J.KSimmons, εκείνος ήταν υποψήφιος για Όσκαρ. Ένιωσα μεγάλη τιμή που θα έπαιζα δίπλα σε έναν τέτοιου βεληνεκούς ηθοποιό, γιατί δίπλα του το κέρδος είναι ανεκτίμητο. Όταν τον είδα στο Whiplash (σ.σ. ο J.K. Simmons πήρε Όσκαρ Β’ Αντρικού Ρόλου για τη συγκεκριμένη ταινία πέρσι), συνειδητοποίησα για ακόμα μία φορά πόσο σπουδαίος ηθοποιός είναι και πόσο τυχερή ήμουν να παίζω δίπλα του. Και στο Ένας Άλλος Κόσμος φαίνεται πόσο μοναδικά παίζει αυτός ο άνθρωπος.

Πώς λειτούργησε για σένα αυτό το στοιχείο, το να παίζεις δίπλα σε έναν οσκαρικό ηθοποιό;
Ήταν απλός και άμεσος, δεν δημιούργησε ποτέ απόσταση μεταξύ μας, έχει έναν πλούτο εμπειριών κι αυτό είναι ακόμα πιο ελκυστικό στο να συνεργαστεί κάποιος μαζί του. Επίσης, αυτό βοήθησε  τόσο στη σχέση και στην επικοινωνία, όσο και στην προσέγγιση. Ένιωθα πολύ οικεία μαζί του και όχι μόνο εγώ, αλλά όλοι οι ηθοποιοί και οι συντελεστές της ταινίας. Στενοχωρηθήκαμε όταν τελείωσαν τα γυρίσματα κι έφυγε. Είναι εξαιρετικός άνθρωπος. Ευαίσθητος και δοτικός. Δούλεψε πολύ το ρόλο του. Και βλέπεις πως οι ξένοι ηθοποιοί, όταν παίρνουν ένα ρόλο, δίνονται σε αυτόν και τον κάνουν «διαμάντι».

Φοβήθηκες μη σε «καταπιεί»;
Η απόλυτη προστασία που μου δημιούργησε ο ίδιος άλλα και ο Χριστόφορος στη σκηνοθεσία, η παντελής έλλειψη ανταγωνισμού, η συναδελφικότητα και το κλίμα ισοτιμίας που ο ίδιος καλλιέργησε δημιούργησαν μια χημεία που συμβαίνει όταν γνωρίζεσαι με τον άλλον για χρόνια.



Είχες ανασφάλεια για τον εαυτό σου;
Ο κάθε ηθοποιός είναι φυσικό να έχει τις ανασφάλειες και τις φοβίες του. Η υποστήριξη που είχα από τον Χριστόφορο ήταν μεγάλη και μου δημιούργησε την ασφάλεια που χρειάζεται για να αφεθώ και να λειτουργήσω.

Αν σου έκαναν πρόταση για μια ταινία, τα γυρίσματα της οποίας θα γίνονταν στο εξωτερικό, θα έλεγες «ναι»;
Βέβαια. Το όνειρο κάθε ηθοποιού είναι να ταξιδεύει τη δουλειά του και πέρα από τα σύνορα της χώρας του. Μην το θεωρήσεις υπερφίαλο. Θα εξέταζα τις συνθήκες, τι ακριβώς θα ήταν ο ρόλος και κάποιες παραμέτρους ακόμη. Αλλά ο κινηματογράφος στην Ευρώπη είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο, όπως και οι συνθήκες δουλειάς.

Ο ρόλος σου σε θέλει να ενδίδεις σε μια ερωτική περιπέτεια.
Είμαι μια καθημερινή γυναίκα, παντρεμένη από πολύ νωρίς, που έχει κάνει παιδιά από πολύ νέα. Τα χρόνια πέρασαν και δεν εκπλήρωσε κανένα από τα όνειρά της. Ήθελε να σπουδάσει, να ασχοληθεί με τον εαυτό της, αλλά δεν το έκανε, γιατί ασχολήθηκε με την οικογένειά της. Και αυτό είναι ιερό φυσικά. Αλλά όταν τα παιδιά μεγαλώνουν και πλέον η αγάπη ξεθωριάζει, δεν το επιδιώκει, αλλά της τυχαίνει ο έρωτας. Με πολλή προσοχή, ντροπή, λεπτότητα και ευγένεια πλησιάζει αυτό το καινούριο. Αυτό τον έρωτα που της δίνει μια δεύτερη ευκαιρία.

Είναι δύσκολο αυτό για μια γυναίκα;
Και για έναν άντρα. Στη σύγχρονη κοινωνία αυτό έχει γίνει πιο εύκολο απ’ ό,τι παλαιότερα. Όσο τα χρόνια προχωράνε, αυτό συμβαίνει πιο συχνά. Οι άνθρωποι ανεξαρτητοποιούνται πιο εύκολα.

Λίγες ημέρες πριν την πρεμιέρα της ταινίας ήρθε ο αδόκητος χαμός του Μηνά Χατζησάββα, με τον οποίο συνεργαστήκατε στην ταινία.
Είναι θλιβερό. Πολύ θλιβερό! Δεν μπορώ να το πιστέψω πως έχει φύγει. Ένας γλυκός άνθρωπος, σπάνιος. Νιώθω πως είναι κοντά μας. Μιλάμε για αυτό χωρίς να μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Δεν μπορώ να ξεχάσω τη μεγάλη του αγκαλιά, τη μεγάλη συγκίνηση που μου δημιουργούσε όταν έβλεπα τα γεμάτα του μάτια. Ήταν το τελευταίο του έργο και δεν πρόλαβε ούτε να το δει. Αλλά το χάρηκε τόσο πολύ και θα ήταν  πολύ περήφανος για αυτή του τη δουλειά.

Μετά τον J.K. Simmons, έρχεται ένας άλλος άντρας, ο Λάκης Λαζόπουλος.
Έχω πολύ σημαντικούς άντρες κοντά μου. Νιώθω τυχερή. Παίζουμε ένα σύγχρονο γαλλικό έργο, είναι επίκαιρο, χιουμοριστικό. Είναι μια οικογένεια που οι κόρες παντρεύονται αλλοδαπούς: έναν Αλβανό, έναν Αφγανό κι ένα Νιγηριανό. Στη γαλλική ταινία υπήρχε Εβραίος, αλλά ο Λάκης το διασκεύασε και το έφερε στα ελληνικά μέτρα. Η οικογένεια αυτή ζει στη Χαλκίδα, είναι συντηρητική, αλλά ανατρέπεται η ζωή τους μέσα από αυτούς τους γάμους. Και παρόλο που στην αρχή είναι αντίθετοι, στη συνέχεια νιώθουν πόσο λάθος κάνουν και πως όλοι οι άνθρωποι μιλούν τη γλώσσα της ψυχής. Κι αυτό είναι που μετράει και ενώνει τους ανθρώπους.

Μεγάλωσες σε μια οικογένεια, όπου οι γονείς σου σε στήριζαν σε κάθε σου βήμα.
Ναι. Ο πατέρας μου δυστυχώς έφυγε νωρίς και δεν πρόλαβε να δει την εξέλιξή μου, παρά λίγα πράγματα. Αλλά η μαμά μου το βίωσε και το χάρηκε.

Μεγαλώνοντας, βλέπεις να μπαίνεις στο καλούπι της μητέρας σου;
Η μητέρα μου είχε μεγάλη αγάπη για τα παιδιά της. Τα στήριζε και τα προστάτευε. Ήθελε να είναι κοντά τους και χαιρόταν με τη χαρά τους. Ήταν μια χαρισματική γυναίκα και είχε καλλιτεχνική φλέβα. Ζωγράφιζε και ήταν εκείνη που μου μετέδωσε πρώτη την αγάπη μου για την Τέχνη. Τώρα που κι εγώ είμαι μητέρα, βλέπω αυτούς τους σπόρους που μου κληροδότησε να ευδοκιμούν στο μεγάλωμα του δικού μου παιδιού. Νιώθω πως όσο περνάει ο καιρός μοιάζω πολύ με τη μαμά μου. Από μια απλή κίνηση, μέχρι την εμφάνιση. Είναι κάτι μαγικό αυτό που γίνεται. Η ζωή διαιωνίζεται και δεν χάνεται. Μέσα από μένα ζουν και η μητέρα μου και ο πατέρας μου, που έζησαν μια μεγάλη ιστορία αγάπης. Τους παίρνω μαζί μου και τους ταξιδεύω στο χρόνο.

Αυτό το αλέγκρο που διαθέτεις ήταν κληρονομιά του πατέρα σου;
Ναι! Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος που, αν γινόταν ηθοποιός –το ήθελε πολύ, αλλά οι εποχές δεν το επέτρεπαν–, νομίζω πως θα ήταν ένας πολύ καλός κωμικός. Ήταν εφευρετικός στο χιούμορ. Εκείνος έριξε το «σπόρο» του κινηματογράφου στην οικογένεια. Θυμάμαι τα τραπέζια που έκαναν οι δικοί μου, τις συνευρέσεις με τους φίλους τους… Υπήρχε πάντα ένα show στο τέλος, το οποίο και ήταν του μπαμπά μου. Και επειδή μεγάλωσα έτσι, με καλέσματα φίλων, με τραπέζια, μου αρέσει να το κάνω κι εγώ.

Σε αντίθεση με ένα μεγάλο ποσοστό ηθοποιών που αποφεύγει να κάνει παρέα εκτός δουλειάς με συναδέλφους του, εσύ με την Ηρώ Μανέ και την Καίτη Κωνσταντίνου έχετε «επισημοποιήσει» τη φιλία σας με κουμπαριές.
Με αυτά τα κορίτσια είμαστε μαζί από το Θέατρο Τέχνης και όλη αυτή η σχέση έχει περάσει από πολλά στάδια. Αλλά η κοινή μας βάση, η αγάπη μας για αυτή τη δουλειά και όλα αυτά τα κοινά που μας ενώνουν μας έκαναν φίλες.

Ο ανταγωνισμός, όμως;
Δεν γίνεται να υπάρχει ανταγωνισμός. Η επιλογή των φίλων είναι κάτι το σημαντικό. Θαυμάζω τους φίλους μου. Δεν θα μπορούσε να είναι κανείς φίλος μου, αν δεν τον θαύμαζα. Ο ανταγωνισμός δεν μπορεί να ισχύσει, από τη στιγμή που όλοι χαιρόμαστε με την πορεία και τις επιτυχίες που κάνει ο καθένας μας. Προσωπικά συγκινούμαι και νιώθω και περήφανη που είναι φίλοι μου. Αυτό θεωρώ πως διαλύει κάθε έννοια ανταγωνισμού.

Είναι σπάνιο, όμως…
Οι δικοί μου φίλοι έτσι είναι. Όντως, μπορεί να υπάρχει ο ανταγωνισμός σε άλλες σχέσεις, αλλά σε εμάς δεν υπάρχει αυτό. Μάλιστα, εμείς είχαμε και άλλες εναλλακτικές στον επαγγελματικό προσανατολισμό, δεν ξεκινήσαμε να γίνουμε ηθοποιοί. Κάτι άλλο μας έσπρωξε, μια εσωτερική ανάγκη. Εγώ έχω τελειώσει ΑΣΟΕΕ, η Καίτη φιλολογία, η Ηρώ νομική. Όλοι οι φίλοι μου περάσαμε από πολλά στάδια για να φτάσουμε στο στόχο αυτό, στον οποίο και συναντηθήκαμε. Και πιστεύω πως η συνάντηση αυτή δεν είναι τυχαία.

Σου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό να τα παρατήσεις;
Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Αφήνω τη ζωή να με πηγαίνει μόνη της. Για παράδειγμα, δεν ονειρεύομαι κάποιο ρόλο. Κάθε φορά που μου συμβαίνει κάτι, είναι για εμένα μια έκπληξη. Δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα έπαιζα σε ταινία του Χριστόφορου, και μάλιστα με τέτοιο καστ, συνθήκες και προοπτική. Ή πως θα συνεργαστώ με τον Λάκη και την Ελένη Γκασούκα. Όλα αυτά προέκυψαν στην πορεία. Πολλές φορές σκεφτόμουν πως, αν είχα χρόνο, θα ήθελα να κάνω κι άλλα πράγματα. Να πάω έξω και να σπουδάσω σενάριο, σκηνοθεσία, να δω έργα.

Πιστεύεις στον Θεό;
Πιστεύω στους ανθρώπους που πιστεύουν στον Θεό. Εμείς είμαστε οι δημιουργοί του σύμπαντος. Θεωρώ πως έχουμε μεγάλη δύναμη.

Εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους;
Ναι. Θέλω να τους εμπιστεύομαι.

Πεισματικά;
Ναι. Δεν θέλω να υπάρχει στο κεφάλι μου δεύτερη και τρίτη σκέψη. Θέλω να τους εμπιστεύομαι. Μπορεί και να κάνω λάθος, αλλά νιώθω πως, όταν κοιτάζω κάποιον στα μάτια, δεν θέλω να σκέφτομαι ότι μπορεί να υπάρχει κάτι από πίσω.

Πιο πολύ βγάζεις μπροστά το ένστικτο;
Ναι.

Δεν έχεις πληγωθεί τόσο ώστε να πεις «γιατί να χαραμίζομαι»;
Έχει απομόνωση αυτό, οπότε δεν θέλω να το κάνω. Δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μου.

Είσαι αισιόδοξη;
Νιώθω αισιόδοξη. Και νιώθω και υπεύθυνη. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα στη διαδικασία μιας παραγωγής, γιατί δεν θέλω να είμαι απλά κριτής. Πάντα είχα αισιοδοξία, αλλιώς θα ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα.

Διαβάστε περισσότερο στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.