Με 152 συνταξιούχους ναυάρχους και 535 συνταξιούχους στρατηγούς άντε να κάνεις χωριό...

Συγκρινομένη με οιανδήποτε άλλην χώραν όχι μόνον αριθμεί κατ’ αναλογίαν τους περισσοτέρους συνταξιούχους αλλά παρουσιάζει και το μοναδικόν, το εξωφρενικόν γεγονός να τρέφη συνταξιούχους αξιωματικούς της ξηράς και του ναυτικού πολύ περισσοτέρους των εν ενεργεία.

Οι αριθμοί που παραθέτω κατωτέρω είνε απίστευτοι, ιλιγγιώδεις, αστρονομικοί δια την πτωχήν και μικράν Ελλάδα, είνε όμως πραγματικοί.



Έχομεν λοιπόν 152 συνταξιούχους ναυάρχους και 535 συνταξιούχους στρατηγούς. Το καθεστώς του Χαμίτ με τους 50 ναυάρχους του ωχριά προ των ιδικών μας αριθμών. Οι συνταξιούχοι αξιωματικοί της ξηράς ανέρχονται περίπου εις 6.000 οι του ναυτικού εις 1.200. Οι εν ενεργεία αξιωματικοί της ξηράς ανέρχονται εις 4.700, οι δε του ναυτικού εις 750.

Σύνολον συνταξιούχων, δηλαδή στρατιωτικών και πολιτικών υπαλλήλων και θυμάτων πολέμου είχαμεν κατά το 1933 89.000, εξ ων 56.500 θύματα πολέμου. Το σύνολον των εν ενεργεία πολιτικών και στρατιωτικών υπαλλήλων κατά το αυτό έτος ανήρχετο εις 74.000.

Ο συνολικός λοιπόν αριθμός των μισθοδοτουμένων συνταξιούχων και εν ενεργεία υπαλλήλων ανέρχεται εις 163.000, δηλαδή εις κάθε 40 ψυχές εις την Ελλάδα αναλογεί ένας υπάλληλος.

Άλλα απίστευτα:

Το ελληνικόν κράτος δαπανά δια τους συνταξιούχους του ετησίως 730 εκατομμύρια. Και αν εξακολουθήση εφαρμοζόμενον το ίδιον σύστημα θα φθάσωμεν γρήγορα και εις το δισεκατομμύριον. Δηλαδή ένα δεύτερο δημόσιο χρέος είνε αι συντάξεις.

Ας ίδωμεν πως διατίθενται τα ποσά. Πρώτον τα θύματα πολέμου. Ο αριθμός των 56.500 είνε πολύ εξογκωμένος, μερικοί δε φθάνουν να υποστηρίξουν ότι είνε διπλάσιος του πραγματικού. Αλλ’ ως εάν δεν ήρκει τούτο, μέσα εις τον λαβύρινθον των νόμων περί συντάξεων προσετέθη πρό τινων ετών και άλλος επιτρέπων εις τα μη υποβάλοντα θύματα των πολέμων 1912-1913 να υποβάλουν τοιαύτας. Και έτσι τα θύματα όλο και αυξάνουν και το πραγματικό θύμα, ο ελληνικός λαός, όλο και πληρώνει περισσότερα.



Αλλά θα πήτε. Διατί δεν γίνεται αναθεώρησις των συντάξεων όσον αφορά τα θύματα, δια ν’ αποκλεισθούν εκείνοι που χωρίς λόγο κανένα απομυζούν το δημόσιο ταμείον. Θεωρητικώς η αναθεώρησις θα ήτο η μόνη λύσις. Πρακτικώς είνε αδύνατος. Διότι αναθεώρησις σημαίνει τα εξής: Πρέπει να εξετασθούν και ελεγχθούν 56.500 φάκελλοι και να περάσουν από το ανώτατον υγειονομικόν συμβούλιον 56.500 πρόσωπα. Το έργον αυτό θ’ απήτει δημιουργίαν τεραστίας υπηρεσίας με στρατιάς εκτάκτων υπαλλήλων που θα εστοίχιζε περισσότερον από το ποσόν το οποίον χάνεται εις μη δικαιουμένους συντάξεως.

Αίσθημα δικαιοσύνης...

Σχετικώς με τας συντάξεις των αξιωματικών της ξηράς και της θαλάσσης ο λαβύρινθος παρουσιάζει ακόμη μεγαλειτέρας εκπλήξεις. Χάρις εις τους διαφόρους ευεργετικούς νόμους βραβεύονται οι εκδιωχθέντες του στρατεύματος και τίθενται εις καλλιτέραν μοίραν από απόψεως υλικής αμοιβής από τους μέχρι τέλους παραμένοντας εις την θέσιν των.

Σύμφωνα με τους ευεργετικούς αυτούς νόμους αξιωματικός υπηρετήσας 10 έτη και αποταχθείς δια κακήν διαγωγήν λαμβάνει σύνταξιν όπως και ο συνάδελφός του ο εξελθών κανονικώς.

Οι κανονικώς εξερχόμενοι είνε κατώτεροι εκείνων που εκδιώκονται. Ούτω, αναφέρω συγκεκριμένας περιπτώσεις, παραλείπων τα ονόματα, ναύαρχος καταταχθείς 10 έτη αργότερα από άλλον ναύαρχον και αποταχθείς δις, λαμβάνει σύνταξιν κατά 300 δραχμάς μεγαλειτέραν από τον άλλον που είχε την υπομονήν –και την κουταμάραν ως αποδεικνύεται από την στάσιν του κράτους- να κρατήση την θέσιν του και εξέλθη φυσιολογικώς.



Άλλη περίπτωσης: Ορισμένου αξιωματικού τα έτη υπηρεσίας υπολογίζονται ολίγα έτη υπηρεσίας προ της γεννήσεώς του.

Καίτοι το ποσόν που δαπανάται δια τας συντάξεις είνε τεράστιον, οι συνταξιούχοι παραπονούνται ότι δεν αμείβονται επαρκώς.

Οπωσδήποτε γεγονός είνε ότι αι συντάξεις απορροφούν το έν δέκατον σχεδόν του προϋπολογισμού. Αι συντάξεις είνε το μεγαλείτερον βάρος εις τους ώμους του ελληνικού λαού μετά το δημόσιον χρέος.

Εάν εξακολουθήση ο σημερινός λαβύρινθος το ποσόν των συντάξεων θ’ αυξήση περισσότερον και θα φθάσωμεν εις το απροχώρητον».

 Αυτά τα ωραία διαπίστωνε το 1936 ο δημοσιογράφος Δ. Δέβαρης στα «Αθηναϊκά Νέα». Ποιος θα πίστευε εκείνη την ωραία εποχή ότι 80 χρόνια μετά θα ήμασταν ακόμη με παρόμοιους αν όχι ίδιους προβληματισμούς; 

Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)

Διαβάστε περισσότερα στο www.paliaathina.com