«Τι γοητεία που έχει ο ορνιθώνας με τα κατάλευκα αυγά που αχνίζουν…»

Τα «μαργαριτάρια» δεν έχουν εποχές. Είναι διαχρονικά, όσο υπάρχουν άνθρωποι. Από την «Η Εικονογραφημένη» του 1917 σας έχω εδώ αλιεύσει μερικά για να σκάσει λίγο χαμόγελο το χειλάκι σας τέτοιες μέρες που περνάμε:

 «… Ώ! Πόσο μ’ αρέση, πόσον αγαπώ την εξοχή! Τι γοητεία πού έχει ο ορνιθώνας με τα κατάλευκα αυγά που αχνίζουν, με τους χοίρους τους στρογγυλούς και παχουλούς, με την καμπυλωτή ράχη, την γεμάτη από λίπος, που επάνω της αντανακλούν τα σύννεφα που τρέχουν στον ουρανό!...»
(από ένα παραδοθέν φιλολογικό αριστούργημα)



«… Ο σκελετός αυτός έφερεν ακόμη μεταξύ των πλευρών του την λάμαν ενός εγχειριδίου. Πρόκειται άραγε περί εγκλήματος; »
(εμβριθές αστυνομικό ρεπορτάζ από την «Νέαν Χίον» της Χίου)

«… Εις το Υπουργείον του Επισιτισμού συνειργάσθησαν την μεσημβρίαν ο Γενικός Γραμματεύς του υπουργείου κ. Μπότας, ο Ανώτερος Δικαστικός Επόπτης κ. Μπότας και ο διευθυντής του ξενοδοχείου της Μ. Βρεττανίας κ. Μπότας».
(Από το «Νέον Άστυ». Αυτές οι συμπτώσεις με τα ονόματα πολύ μου βρωμάνε!)

«… Το ωραιότερον όμως όλων των εκθεμάτων, εκείνο πού κινεί αμέσως εκ πρώτης όψεως το ενδιαφέρον, είνε μία θαυμασία προτομή η οποία παριστά τον Σαμψών, καταβάλλοντα ένα λέοντα»
(Από μίαν περιγραφήν καλλιτεχνικής εκθέσεως)



«Εγκατεστάθησαν εις Σαβίγ, εις το μέσον του άνω και κάτω μέρους της περιοχής αυτής, κατά μήκος της αρχαίας δασικής οδού της γνωστής υπό το όνομα «Δρόμος των Φυλακών», εις ένα παλαιόν εντευκτήριον κυνηγών, εις την είσοδον του δάσους»
(και εξακολουθεί …)



«Κάθε πρωϊ ο Ζάν, πριν αναχωρήση επρογευμάτιζεν εις την μικράν των τραπεζαρίαν, έφθανεν έπειτα εντός δέκα λεπτών εις τον σταθμόν και όταν επανήρχετο περί την εσπέραν, ο βόμβος και το αδιάκοπον κελάϊδημα των πουλιών του πάρκου, που εχώριζαν τον σταθμόν από το σπιτάκι του, κατηυνάζετο ενώ αι πρώται σκιαί της νύκτας εξήρχοντο από τα δένδρα του δάσους και εξηπλώνοντο επάνω εις την χλόην του καταπράσινου δρόμου του ελαφρώς ακόμη πορφυρουμένου από τα τελευταία φιλήματα του ηλιογέρματος.»
(Επαγγελματική μετάφραση γαλλικού αριστουργήματος στο «Σκρίπ». Αν είστε αρκετά βιτσιόζοι μπορώ να σας δώσω λεπτομερή στοιχεία να το διαβάσετε ολόκληρο!)



«… Αλλ’ ο θάνατος, ο αδυσώπητος και παμφάγος, σε αφήρπασε εκ μέσου ημών, και σε εσήκωσεν εις τα σκοτεινά φτερά του, ελαφρά ελαφρά και ολόκληρον σε μετέφερεν εις άλλους κόσμους…»
(Επικήδειος λόγος ενός δημοδιδασκάλου που δημοσιεύτηκε στην «Φωνή της Κύπρου»)
Δεν σας γράφω περισσότερα γιατί ασφαλώς θα είστε απασχολημένοι με το ψήσιμο του οβελία…
ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ, ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ όπου κι’ αν είσαστε.



Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)
Διαβάστε περισσότερα στο www.paliaathina.com