Momix: Σώματα στην υπηρεσία της ψευδαίσθησης

Επάνω στη σκηνή γίνονται κομμάτι ενός ονειρικού σύμπαντος και μας μεταφέρουν στο φεγγάρι («Lunar Sea»), στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας («Οrbit») ή σε μαγικά τοπία της φύσης, αναπαριστώντας πουλιά, ερπετά και λουλούδια.

Οι δέκα χορευτές της θρυλικής ομάδας Μomix (Μόργκαν Χάλεν, Μπράιαν Σίμερσον, Στιβ Μάρσαλ, Τζέικομπ Στάινμπακ, Τζέισον Γουίλιαμς, Αμάντα Χάλεν, Νικόλ Λοϊζίδις, Σάρα Ναχμπάουερ, Ρεμπέκα Ράμπουσεν και Τζόσλιν Γουάλας) χρησιμοποιούν τα στιβαρά κορμιά τους για να δημιουργήσουν -φευγαλέα- εικόνες που καταργούν τη λογική. Αυτό είναι, άλλωστε, το όραμα του χορογράφου και ιδρυτή της ομάδας Μόουζις Πέντλετον. Εδώ και 30 χρόνια ο Πέντλετον προσπαθεί για ένα πράγμα: να φτιάχνει παραστάσεις που μοιάζουν με ψευδαισθήσεις.

 Η παράσταση «Dream­­catcher», που κάνει πρεμιέρα στη χώρα μας στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και σε εκείνο της Θεσσαλονίκης, είναι μια συρραφή με τις καλύτερες χορογραφίες της ομάδας. Είναι μια προσπάθεια χρόνων, όπως λέει με έμφαση ο Αμερικανός χορευτής Στιβ Μάρσαλ στο «thema people»: «Η παράσταση είναι μια προσπάθεια πολλών ετών. Για να συμμετέχεις σε μια τέτοια παράσταση απαιτούνται πολλά χρόνια προπόνησης και εμπειρίας επάνω στη σκηνή».



 Στα παρασκήνια πάλι, τα πράγματα είναι πιο γήινα. Οι χορευτές κάνουν το τελικό ζέσταμα και προσπαθούν να διώξουν το τρακ πριν ανέβουν στη σκηνή. Φορούν τα κοστούμια τους, ειδικά σχεδιασμένα για να παραπέμπουν σε ζώα ή φυτά, όπως οι έντονες πορτοκαλί στολές ή οι ολόσωμες μαύρες φόρμες, που τους μεταμορφώνουν σε λουλούδια και ερπετά αντίστοιχα.
Οι χορεύτριες επιμελούνται μόνες τους τα μαλλιά και το μακιγιάζ τους και, αν χρειαστεί, βοηθούν η μία την άλλη. «Εχουμε μάθει να φροντίζουμε μόνες μας τα μαλλιά και το make up για να βγούμε στη σκηνή. Αν και έχουμε γίνει ειδικές, μας παίρνει περίπου μία ώρα για να ετοιμαστούμε», λέει η ελληνικής καταγωγής χορεύτρια Νικόλ Λοϊζίδις. «Η οικογένεια του πατέρα μου είναι από την Κύπρο και αυτή της μητέρας μου από την Ικαρία. Είμαι 100% Ελληνίδα», δηλώνει περήφανα στο «thema people».

 Φέτος τον Μάιο κλείνει 16 χρόνια στην ομάδα των Momix, την οποία, όπως λέει, αισθάνεται πια σαν οικογένειά της. «Δεν γνωρίζουμε τι σημαίνει η λέξη ‘‘ανταγωνισμός’’. Ισα-ίσα βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Μην ξεχνάς ότι επάνω στη σκηνή εξαρτώμαστε ο ένας από τον άλλον.

Καταλαβαίνεις, είναι πολύ βασικό να έχουμε καλές σχέσεις», τονίζει η 38χρονη Νικόλ.

Πόσες ώρες προπονείται την ημέρα; «Οταν είμαστε όλη η ομάδα μαζί, προπονούμαστε από τις 10 το πρωί μέχρι τις 7 το απόγευμα. Αλλά και μόνοι μας προπονούμαστε πολλές ώρες», απαντά. Εχει τραυματιστεί ποτέ σοβαρά; «Ευτυχώς, δεν έχω σπάσει ποτέ τίποτα. (γελάει) Ολοι οι χορευτές στο Momix, τόσο επάνω στη σκηνή όσο και στην προετοιμασία μας στα backstage, φέρνουμε τον εαυτό μας στα άκρα». 

Είναι χορτοφάγος, αλλά της αρέσει το καλό φαγητό, γεγονός που, όπως η ίδια εκτιμά, οφείλεται στα ελληνικά της γονίδια. «Το ελληνικό αίμα κυλάει στις φλέβες μου και μου αρέσει να τρώω και να μαγειρεύω. Ο σύντροφός μου είναι Ιταλός, οπότε καταλαβαίνεις τι γίνεται», λέει χαμογελώντας. Γνωρίζει κάποια ελληνική λέξη; «Ναι, ‘‘ψωμί’’. Ξεκίνησα να μαθαίνω ελληνικά μαζί με τον παππού μου στα παιδικά μου χρόνια, αλλά αργότερα τα άφησα. Εύχομαι όμως να βρω την ευκαιρία να τα αρχίσω ξανά. Μπορώ να διαβάσω ελληνικές λέξεις, αλλά δεν καταλαβαίνω τι σημαίνουν», λέει η Νικόλ.



 Λάτρης της Ελλάδας δηλώνει και ο χορευτής Στιβ Μάρσαλ, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη. «Εχω έρθει τέσσερις φορές στην Ελλάδα και κάθε φορά είναι υπέροχα. Εχω επισκεφτεί την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την Κρήτη», λέει στο «thema people». Τα συνεχή ταξίδια έχουν γίνει κομμάτι της προσωπικής του ζωής, όπως αποκαλύπτει: «Είμαι στην ομάδα των Momix 12 χρόνια. Πλέον νιώθω πιο οικεία να κοιμάμαι σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου παρά στην κρεβατοκάμαρά μου. Νιώθω ευλογημένος που έχω αυτή τη δυνατότητα με τους Momix.

Να γνωρίζω διαφορετικές κουλτούρες και χώρες». Τι θυσίες έχει κάνει για τον χορό; «Η μεγαλύτερη θυσία που έχω κάνει ήταν στα μαθητικά μου χρόνια. Θα έλεγα ότι δεν είχα ζωή πέρα από τον χορό. Δεν είχα χρόνο να βγαίνω με τους φίλους μου. Συνέχεια έκανα προπονήσεις και χόρευα. Τελικά, όμως, ίσως να μην είναι θυσία. Αγαπώ τόσο πολύ τον χορό που δεν θα ήθελα να κάνω τίποτε άλλο», καταλήγει.