Μπιλ Μάρεϊ: St. Bill, o κορυφαίος

Οταν ο Τρέι Πάρκερ (ένας εκ των δύο δημιουργών του «Southpark») συνάντησε για πρώτη φορά τον Μπιλ Μάρεϊ στην απονομή των Comedy Awards, έβαλε τα κλάματα και του είπε ότι είναι ο λόγος που κάνει τη δουλειά που κάνει. Στον περισσότερο κόσμο ο Αμερικανός κωμικός προκαλεί δέος, έμπνευση ή άνευ όρων πίστη/συμπάθεια/λατρεία. Παρότι εγώ δεν ανήκω σε αυτούς (όχι άλλη Γουές Αντερσον μανιέρα, παρακαλώ), μπορώ να καταλάβω το γιατί. Ο Μπιλ Μάρεϊ είναι μορφή. Και στο «St. Vincent: Ο αγαπημένος μου άγιος» είναι αφοπλιστικός στον ρόλο του αντικοινωνικού εξωτερικά, αξιαγάπητου κατά βάση Βίνσεντ. Μέχρι που χαμογελάει! Εκεί που σε κατακτά ο Μάρεϊ είναι η εκτός οθόνης περσόνα του: απερίφραστος, έξω από τα δόντια, κυνικός, σκανταλιάρης, ένας σταρ μη-διασημότητα που του αρέσει να μιλά σπάνια, αλλά να λέει ωραίες ιστορίες. Εδώ μερικές απ’ αυτές:

Οταν ήταν στο Τόκιο για το «Χαμένοι στη μετάφραση»: «Πήγαινα σε εστιατόρια σούσι με ένα βιβλίο που λεγόταν “Κάνοντας έρωτα στα γιαπωνέζικα”. Ηταν ένα μικρό βιβλίο με ερωτήσεις του τύπου: “Μπορούμε να πάμε στο πίσω κάθισμα;”, “Οι γονείς σου ξέρουν για μένα;”, “Πρέπει να επιστρέψεις σπίτι κάποια συγκεκριμένη ώρα;”. Kι εγώ απεύθυνα αυτές τις ερωτήσεις στον σεφ. Εσπαγα πολλή πλάκα έτσι».

Για τη Slovenia Vodka, στην οποία έχει επενδύσει χρήματα: «Η κάθε βότκα έχει διαφορετικό αποτέλεσμα. Κάποιες σε κάνουν να νιώθεις λίγο... πολυγλωσσικός. Αλλες σε κάνουν να θες να αντιμιλήσεις σε κάποιον αν νιώθεις ότι σε πιέζουν. Αλλες σε κάνουν να θες να σηκώσεις βάρη. Η συγκεκριμένη έχει κάτι που είναι σαν να ξεπλένει τις άσχημες γεύσεις από το στόμα σου. Δεν εννοώ σαν στοματικό διάλυμα, αλλά αν έχεις κάτι άσχημο στο μυαλό σου, το παίρνει μακριά. Πίνω τζιν γενικά και μια φορά είχα κάνει έναν μεγάλο άντρα να κλάψει. Οχι, αυτή η βότκα σε κάνει κάπως πιο γλυκό».

Τότε που έμεινε άφωνος μπροστά σε άλλον σταρ: «Πήγα σε ένα δείπνο με τον ατζέντη μου -πίστευα τότε ότι ήμουν μεγάλος σταρ- και στην άλλη άκρη του εστιατορίου ήταν ο Κάρι Γκραντ. Επαθα πλάκα. Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να σηκωθώ και να περπατήσω προς το μέρος του. Δεν το έκανα όμως. Συγκρατήθηκα. Καθώς έφευγε, με κοίταξε με νόημα σαν να μου έλεγε: “Ηταν cool αυτό που έκανες. Ξέρω πώς ένιωθες. Και έκατσες στη θέση σου και δεν το έκανες”. Μετά από καιρό συνάντησα κάποιον που μου είπε: “Ναι, σε ήξερε και σε συμπαθούσε. Του άρεσαν οι ταινίες σου”».

Η καλύτερη εμπειρία που είχε ποτέ με fan:
«Μια φορά συνάντησα κάποια που μου είπε ότι δεν μπορούσε να βρει τίποτα που να την κάνει να νιώσει καλύτερα. “Εκατσα και είδα το “Caddyshack”, μου είπε και συνέχισε: “Το έβλεπα για μια εβδομάδα γιατί ήταν το μόνο πράγμα που μου έφτιαχνε τη διάθεση και με έκανε να γελάω και να σκέφτομαι ότι η ζωή δεν είναι παντελώς χωρίς ελπίδα”. Και ξέρω σήμερα ότι έχει θριαμβεύσει στη ζωή της ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος. Είναι καταπληκτικό αν για μια στιγμή έχεις καταφέρει να ανατρέψεις μια κίνηση, ένα συναίσθημα, μια κατιούσα πορεία ή αν έχεις κάνει κάτι πιο ήσυχο ή ακίνητο, επιτρέποντάς του να αναδείξει το πραγματικό του πνεύμα. Ξέρω ότι δεν σώζω τον κόσμο, αλλά οι ιστορίες που επιλέγω έχουν κάποια αισιοδοξία. Και μια αισιόδοξη συμπεριφορά είναι μια επιτυχημένη συμπεριφορά».