Γιάννης Φέρτης :«Δεν υπήρξα ποτέ σταρ»

Βρίσκεται στο χωριό του. Οταν μιλάει δίνει σύντομες απαντήσεις. Μεστές. Λίγες φορές παρασύρεται, αλλά όταν το κάνει θυμάται απολαυστικές ιστορίες. Εκείνες που ακούς χωρίς να διακόπτεις. «Η πρώτη παράσταση που είδα ήταν στο Θέατρο Κοτοπούλη. Εσείς πιθανότατα το ξέρετε ως ‘‘Rex’’. Πρωταγωνιστούσαν η Συνοδινού και ο Ντίνος Ηλιόπουλος. Τα συναισθήματα που έχω νιώσει ως θεατής δεν ξέρω αν τα ένιωσα ως ηθοποιός. Εκτοτε, δεν έχανα παράσταση, ειδικά εκείνες του Εθνικού και του Τέχνης. Επεφτα να κοιμηθώ και δεν με έπαιρνε ο ύπνος, σκεφτόμουν επί ώρες τις παραστάσεις. Μάλλον υπήρξα ρομαντικός ως παιδί. Μου άρεσαν οι ιστορίες. Ποια ήταν η αγαπημένη μου; Ο Αμλετ. Θυμάμαι την παράσταση με τον Μινωτή στον ρόλο. Τότε το πατρικό μου ήταν στους πρόποδες του Λυκαβηττού, ανέβαινα μόνος με το βιβλίο στο χέρι και άρχιζα την απαγγελία». 

«Ηξερα ότι θα γίνω ηθοποιός»

Ο πατέρας του, μαζί με τα τέσσερα αδέλφια του, είχε ανοίξει κρεοπωλείο στη Βαρβάκειο, «Τα πέντε αδέλφια». Εκείνος είχε αποφασίσει από τα 16 του ότι θα γίνει ηθοποιός. Δεν χρησιμοποιεί τη φράση «ήθελα να γίνω ηθοποιός», αλλά «ήξερα ότι θα γίνω ηθοποιός». 
Οι γονείς του ονειρεύονταν έναν σπουδαγμένο γιο. Πώς του επέτρεψαν, τελικά, να γραφτεί στη σχολή; «Ας πούμε ότι υπήρξαν κάποιες διαφωνίες. Ναι, οι γονείς καμιά φορά γίνονται υπερβολικοί όταν πιέζουν το παιδί τους να σπουδάσει. Εγώ απλώς τους είπα “ή θα με αφήσετε να γίνω ηθοποιός ή θα δουλέψω στο χασάπικο”. Ηταν ένα είδος έμμεσου εκβιασμού. Πήγα στο Θέατρο Τέχνης. Εκεί θαύμαζα τη Βέρα Ζαβιτσιάνου. Από το Εθνικό ξεχώριζα τη Βάσω Μανωλίδου. Φυσικά και πιστεύω ότι υπάρχει ταλέντο στο θέατρο σήμερα. Ερχονται παλιοί θεατές και μου λένε: “Αχ, εσείς οι παλιοί…”.

«Δεν έχω κάνει τίποτα με μίσος. Σίγουρα έχω κάνει ταινίες που δεν γούσταρα. Ισως κάποιες δουλειές μου παραήταν μελό, αλλά δεν έχω μετανιώσει. Μπορεί να δέχτηκα να κάνω κάποια πράγματα από βλακεία. Από ματαιοδοξία όμως δεν έκανα τίποτα... Προσπαθούσα πάντα να περνάω απαρατήρητος. Και τα κατάφερνα»

Διαφωνώ μαζί τους. Οι νέοι ηθοποιοί μπορεί να είναι πιο καλλιεργημένοι από εμάς. Τα πράγματα δεν αλλάζουν. Δεν σταματά να υπάρχει ταλέντο. Θεατρικά έργα, ωστόσο, δεν γράφονται όπως παλαιότερα».  Ηρθε αντιμέτωπος με την ανεργία ή με άλλες δυσκολίες στον δρόμο του; «Ημουν τυχερός. Σχεδόν από την αρχή έγινα πρωταγωνιστής. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν πώς θα παίξω. Ξέρετε, ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι θα δίνω συνεντεύξεις. Ξεκίνησα από μια παράσταση του Καμπανέλλη και πολύ γρήγορα βρέθηκα να παίζω μαζί με τη Μελίνα Μερκούρη στο “Γλυκό Πουλί της Νιότης”. Ημουν μικρός, νεότερος από τον ρόλο. Η Μελίνα είχε στο μυαλό της τον Παπαμιχαήλ. Ηταν και πιο γνωστός. Τον πρότεινε στον Κουν, αλλά εκείνος δεν ήθελε να έχει πολλούς ηθοποιούς εκτός Τέχνης. Ξέρω ότι η μητέρα μου και ο πατέρας μου ήταν ευχαριστημένοι παρότι δεν θέλανε να γίνω ηθοποιός. Δεν ήταν αυστηροί. Η Μελίνα με πήγε στο κομμωτήριό της και έβαψα τα μαλλιά μου ξανθά, είχε το έργο γραμμένο “ξανθά μαλλιά” για τον ρόλο μου. Οταν άνοιξε η μάνα μου την πόρτα και με είδε, έβαλε τα κλάματα. Δεν είπε όμως κουβέντα». 

«Δεν σνόμπαρα την τηλεόραση»

Lifestyle περιοδικά και κουτσομπολιό υπήρχε τότε; «Και βέβαια υπήρχαν και κάποια πράγματα τα έκανα με το ζόρι. Τα βαριέμαι πάρα πολύ. Εγώ προσωπικά. Οι άλλοι καλά κάνουν, αν και κάποιες φορές παραγίνεται». Με την τηλεόραση είχε μια σχέση αγάπης - μίσους; «Δεν έχω κάνει τίποτα με μίσος. Σίγουρα έχω κάνει ταινίες που δεν γούσταρα. Με την Ξένια (σ.σ.: Καλογεροπούλου) είχαμε δική μας δουλειά στο θέατρο και χρειαζόμουν χρήματα. Ισως κάποιες δουλειές μου παραήταν μελό, αλλά δεν έχω μετανιώσει. Μπορεί να δέχτηκα να κάνω κάποια πράγματα από βλακεία. Από ματαιοδοξία όμως δεν έκανα τίποτα. Δεν σνόμπαρα την τηλεόραση. Υπήρξαν σειρές που πέρναγα καλά. Το θέατρο θα διάλεγα, αν με ρωτάς. Εκεί ήμουν δοσμένος. Είχα την τύχη να είμαι πρωταγωνιστής. Δεν υπήρξα ποτέ σταρ».

Μα η τηλεόραση δεν φέρνει περισσότερη αναγνωρισιμότητα; «Εβλεπα ανταπόκριση από τον κόσμο. Προσπαθούσα πάντα να περνάω απαρατήρητος. Και τα κατάφερνα». Γιατί αρνείται πεισματικά να σκηνοθετήσει; «Γιατί πιστεύω ότι δεν θα το κάνω καλά. Βγήκα στο θέατρο γιατί ήθελα να γίνω ηθοποιός». Γιατί δέχτηκε τον ρόλο του Δαρείου στους «Πέρσες»; «Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί. Μου έκανε κλικ. Είναι δύσκολος ρόλος. Ενας πρώην πεθαμένος βασιλιάς βγαίνει από τον τάφο για να συμβουλέψει». Τι θα έλεγε σε κάποιον για να τον πείσει να πάει στην παράσταση; «Πριν γίνει η παράσταση, τίποτα απολύτως. Τώρα που έχουμε οκτώ παραστάσεις πίσω μας θα του έλεγα να έρθει να δει μια καλή παράσταση. Κάποιοι έχουν μιλήσει για μια πάρα πολύ καλή παράσταση.

Εγώ θα του τη χαρακτήριζα απλώς “καλή” για να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα». Χρησιμοποιεί τα social media για να προβάλει τη δουλειά του; «Οχι, δεν έχω ιδέα. Ούτε θέλω να έχω. Γιατί να τα μάθω;». Ποια συμβουλή θα έδινε σε έναν 16χρονο που θέλει να γίνει ηθο­ποιός; «Να γίνει, κι ας παιδευτεί, κι ας ταλαιπωρηθεί. Ωστόσο δεν σημαίνει ότι μπορείς να γίνεις ηθοποιός επειδή απλώς θέλεις να γίνεις ηθοποιός». Ποια συμβουλή του δασκάλου του Κάρολου Κουν θυμάται μέχρι σήμερα; «Μας έλεγε πάντοτε να είμαστε αφοσιωμένοι στο θέατρο. Δεν την τήρησα. Εκανα και τη ζωή μου. Μου άρεσε να ζω και εκτός θεάτρου».