Νίκος Οικονομόπουλος: «Αισθάνομαι ευλογημένος»

Όταν οι κάμερες και τα δημοσιογραφικά κασετόφωνα είναι ανοιχτά, ο Νίκος Οικονομόπουλος κρατάει αποστάσεις και θέτει τα όριά του. Μόλις, όμως, σβήσουν, επιτρέπει να μπεις έστω και λίγο στο δικό του κόσμο κι εκεί διαπιστώνεις το μεγαλείο της ψυχής του. Η προσωπική σχέση που έχω αναπτύξει μαζί του με κάνει να ζω από κοντά την αγάπη του για τη μουσική, τις αγωνίες και τη χαρά του. Σήμερα θέλω να γνωρίσετε ποιος είναι ο Νίκος, όταν βρίσκεται μακριά από την πίστα. Το μαγνητοφωνάκι ανοίγει και αυτόματα μας πιάνουν γέλια. «Δεν μπορώ να μη γελάσω. Είσαι φίλη μου και μου φαίνεται περίεργο που θέλεις να μιλήσουμε σοβαρά, αφού μεταξύ μας κάνουμε πλάκες» λέει.

Βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τα 30. Πώς του φαίνεται που αλλάζει δεκαετία; «Όταν έκλεισα τα 29, σκεφτόμουν ότι πλησιάζει το 30 και ήταν λίγο περίεργο. Δεν είναι ότι το κατάλαβα τώρα, αλλά το συνειδητοποίησα έναν ολόκληρο χρόνο που το σκεφτόμουν. Πάντως, από τα 25 μέχρι σήμερα, βλέπω τεράστιες αλλαγές στο χαρακτήρα μου. Έχω αλλάξει κι έχω ωριμάσει περισσότερο» ομολογεί. Μέχρι τώρα έχει κάνει όλα όσα ονειρευόταν; «Έχω κάνει αρκετά πράγματα όσον αφορά τα επαγγελματικά μου. Το όνειρό μου να γίνω τραγουδιστής και να έχω δική μου δισκογραφία πραγματοποιήθηκε. Ως ένα σημείο, έχω πετύχει περισσότερα πράγματα απ’ όσα ονειρευόμουν. Δεν θέλω να είμαι άπληστος, αισθάνομαι ευλογημένος άνθρωπος» απαντάει.



Η δουλειά είναι η προτεραιότητά του, αγχώνεται συνεχώς να βρει ωραία τραγούδια και νιώθω πως δεν απολαμβάνει αυτό που έχει καταφέρει, το οποίο μεταφράζεται σε πλατινένιους δίσκους και σημαντικές συνεργασίες. «Έτσι ακριβώς είναι. Ειδικά όταν πρωτοξεκίνησα, δεν προλάβαινα να χαρώ με αυτό που συνέβαινε, ενώ τώρα είμαι πιο συνειδητοποιημένος. Όσο καλά και να πηγαίνουν τα πράγματα, θέλεις κι άλλο. Η επιτυχία δεν χορταίνεται, άσχετα που εγώ την επιτυχία μου δεν την έχω καταλάβει. Δεν αισθάνομαι ότι έχω κάνει κάτι, αλλά, κοιτώντας κάποιες στιγμές πίσω, λέω “κοίτα πόσα τραγούδια έχω πει!”. Δεν το έχω απολαύσει και, αντί να είμαι περισσότερο χαρούμενος, με το που κάνω το δίσκο, σκέφτομαι κατευθείαν την επόμενη δουλειά» σχολιάζει.

Περνώντας αρκετό χρόνο μαζί του, συνειδητοποιείς πως είναι ωριμότερος από την ηλικία του και απόλυτα κατασταλαγμένος στα «θέλω» του. «Είμαι ρεαλιστής, βλέπω τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως θα ήθελα να είναι. Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν το ψέμα, γι’ αυτό έχω λίγους και καλούς φίλους. Μακάρι οι φίλοι να μας λένε και τα αρνητικά, γιατί αυτό δείχνει πως μας αγαπάνε!» λέει.

Αποφεύγει να μιλάει για την προσωπική του ζωή, θέτει όρια στους συνομιλητές του και πολλές φορές αυτή η στάση τον κάνει απόμακρο για κάποιον που δεν τον γνωρίζει. Όμως, πίσω από αυτή την εικόνα, κρύβεται ένας πολύ δοτικός άνθρωπος. «Πιστεύω ότι υπάρχουν κάποια όρια, καθώς δεν μπορείς να μοιράζεσαι τα πάντα με όλους. Ειδικά μέσα από μια συνέντευξη, δεν μπορείς να μοιραστείς προσωπικά σου πράγματα με τον κόσμο. Ούτε εγώ θέλω να γνωρίζω την προσωπική ζωή του άλλου, γιατί δεν με αφορά. Δεν το κάνω εσκεμμένα, έτσι είμαι ως άνθρωπος. Παρατηρώ πως πολλοί προσπαθούν να δημιουργήσουν ίντριγκες, προκειμένου να “παίζουν” στη δημοσιότητα, όμως εμένα δεν μου αρέσει. Δεν θέλω να δημιουργώ ούτε ίντριγκες ούτε να λέω κακή κουβέντα για άλλον. Κι αν είχα να πω κακή κουβέντα για κάποιον, θα την έλεγα κατευθείαν, δεν θα έλεγα δημόσια κάτι με το οποίο μπορεί να φανεί στα μάτια του κόσμου ο άλλος κακός επειδή δεν συμπεριφέρθηκε καλά σε μένα».

Στο δικό του μικρόκοσμο χωράνε νέοι άνθρωποι; «Είμαι ανοιχτός σε ανθρώπους που έχουν να μου δώσουν πράγματα, αρκεί να το αισθανθώ. Φίλος μου γίνεται κάποιος πολύ δύσκολα και όχι από τη μια στιγμή στην άλλη. Να σου πω και κάτι; Ο πραγματικός φίλος φαίνεται στη χαρά σου. Αν δεις άνθρωπο να χαίρεται με την ευτυχία σου, σημαίνει πως σε αγαπάει. Αν μου επιτρέπεις, η συμβουλή που θα έδινα είναι να είσαι ο εαυτός σου και να μην προσποιηθείς κάτι άλλο από αυτό που είσαι, γιατί μόνο σε κακό θα βγει. Εγώ δεν προσποιούμαι και είμαι απόλυτος πάνω σε αυτό. Ακόμα κι όταν εκνευρίζομαι στη δουλειά, το δείχνω και γίνομαι λίγο απότομος. Αν αισθανθώ ότι είχα άδικο, θα πάω να ζητήσω συγνώμη – και το έχω κάνει πολλές φορές. Για μένα το σημαντικότερο πράγμα είναι ο σεβασμός. Αν δεν με σεβαστείς, δεν θα σου δώσω καν σημασία» διευκρινίζει.



Αυτή την περίοδο συνεργάζεται με την Πέγκυ Ζήνα στο νυχτερινό κέντρο Θέα και έχουν αναπτύξει μια ξεχωριστή σχέση. «Με την Πέγκυ είμαστε φίλοι και περνάμε όλη την ημέρα μαζί, καθώς μένουμε δίπλα. Κάνουμε μπάνιο μαζί και συζητάμε για τη δουλειά. Αυτό δεν βγαίνει από το μυαλό μας, η δουλειά είναι μεγάλο μικρόβιο. Αγαπώ την Πέγκυ και την εκτιμώ σαν τραγουδίστρια. Χαίρομαι ιδιαίτερα για τη συνεργασία μας και είναι μια από τις καλύτερες που έχω κάνει, διότι έχουμε προσωπική επαφή, κάτι που είναι δύσκολο».

Ωστόσο, έχει μόνο τους κοντινούς του ανθρώπους στο καμαρίνι του, όπου περνάνε αρκετές ώρες συζητώντας, ενώ αυτές τις μέρες παρακολουθούν τους αγώνες του Mουντιάλ. «Δεν ξέρω τι γίνεται σε άλλα καμαρίνια, αλλά εγώ δεν θέλω αυλή. Θέλω στο χώρο μου να έχω τους ανθρώπους που πραγματικά ενδιαφέρονται για εμένα, τους στενούς φίλους και τους συνεργάτες μου, με τους οποίους μπορώ να μιλάω και να κάνω πλάκα. Μου αρέσουν πολύ τα απλά πράγματα».

Κρατάει φίλους από την παιδική του ηλικία; «Δεν έχω φίλους από την παιδική μου ηλικία, γιατί έφυγα περίπου 17 χρόνων από την Πάτρα, καθώς ξεκίνησα να τραγουδάω σε όλη την περιφέρεια. Όμως, αγαπάω πολύ τους συμμαθητές μου και, όταν επιστρέφω στον τόπο καταγωγής μου, τους βλέπω. Χαίρομαι με τις χαρές τους και στενοχωριέμαι με κάποιους, καθώς, εξαιτίας της ανεργίας, περνάνε δύσκολα. Νομίζω πως, όταν τους συναντώ, χαίρομαι περισσότερο από τους ίδιους. Ίσως εκείνοι να πιστεύουν πως εγώ ζω το τέλειο, το φανταστικό, όμως δεν είναι έτσι. Μάλιστα, πολλοί συμμαθητές μου έχουν δημιουργήσει οικογένεια» αναφέρει.

Κάτι που δεν ξέρει ο κόσμος για τον Νίκο είναι πως έχει το «χάρισμα», από την πρώτη κιόλας χειραψία, να αντιλαμβάνεται το χαρακτήρα και να φτιάχνει το ψυχογράφημα οποιουδήποτε γνωρίσει. «Συνήθως το ένστικτό μου δεν με γελάει. Πράγματι περνάω ακτινογραφία τους ανθρώπους, χωρίς να τους το λέω. Δεν είναι πάντα καλό αυτό, όμως με έχει βοηθήσει ώστε να προλαβαίνω το κακό. Έχουν υπάρξει στιγμές που αφήνομαι για να συνειδητοποιήσω μετά ότι την πάτησα. Όλοι την έχουμε πατήσει και αυτό χρειάζεται, για να μαθαίνουμε». Πριν από δέκα μήνες έχασε την αγαπημένη του γιαγιά, Μαρία, και τότε μου είχε εξομολογηθεί πως δεν ένιωθε τόσο έτοιμος να επισκεφθεί την Πάτρα. «Η αλήθεια είναι πως δεν πάω πολύ συχνά. Επειδή μέναμε σε διαφορετικές πόλεις με τη γιαγιά μου, έχω ακόμη την αίσθηση πως ζει. Όμως, μένουν οι γονείς μου εκεί, οπότε, όταν βρίσκω χρόνο, πηγαίνω και τους βλέπω».

Τον τελευταίο χρόνο απολαμβάνει μια ήρεμη ζωή με τη σύντροφό του, Βίκυ Κάβουρα, χωρίς να επιθυμεί να μοιράζεται τις προσωπικές του στιγμές στα φώτα της δημοσιότητας. Και όταν ο φωτογραφικός φακός τούς συλλαμβάνει μαζί;  «Δεν με αφορά αυτό το κομμάτι και δεν θέλω να προκαλώ με την προσωπική μου ζωή» ξεκαθαρίζει.

Γνωρίζοντας από κοντά πόσο δοσμένος είναι στη δουλειά του, αναρωτιέμαι πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι αυτό για τη σύντροφό του. «Όταν ένας άνθρωπος θέλει να είναι δίπλα σε μένα, χρειάζεται να καταλάβει αυτό που συμβαίνει με τη δουλειά μου. Το σημαντικό είναι να σε γνωρίσει ο άλλος, να ξέρει τις προθέσεις σου και να σε καταλαβαίνει».

Η οικογένεια είναι στα σχέδιά του, και μάλιστα επιθυμεί πολύ να αποκτήσει μια κόρη. «Ναι, θέλω να δημιουργήσω μικρός οικογένεια και έχω τρέλα με τα κοριτσάκια, τα αγαπάω πάρα πολύ. Εγώ έχω δύο αδελφούς, οπότε είναι το απωθημένο μου να κάνω κόρη. Εξάλλου ό,τι λείπει στον καθένα αυτό συνήθως αναζητάει» λέει γελώντας.

Λίγο πριν κλείσω το μαγνητοφωνάκι  για να επιστρέψουμε στις δικές μας πλάκες, ζητάω να μου πει αν θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο σύντροφο, φίλο ή γιο. «Είμαι πολύ δύσκολος άνθρωπος, αλλά ως φίλος ίσως είμαι ο καλύτερος και όποιος με έχει φίλο ξέρει τι σημαίνει. Είμαι τα πάντα για τους φίλους μου» εξομολογείται.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.
Χαρούμενα γενέθλια, Νίκο!