Generation 2.0: Νέοι που μάχονται για τα δικαιώματα των μεταναστών

Το People συνάντησε επτά νέους ανθρώπους που ασχολούνται με την Generation 2.0 και μας εξηγούν τι ακριβώς κάνουν: «Παλεύουμε για τα δικαιώματα, την ισότητα και την ετερότητα των νέων ανθρώπων, των παιδιών δεύτερης γενιάς, είτε ελληνικής καταγωγής, είτε μεταναστευτικής». Ο Νίκος, η Άντα, ο Κώστας και τα υπόλοιπα παιδιά μάς αναδεικνύουν με ώριμο και σαφή τρόπο σκέψεις και προτάσεις για καταστάσεις και γεγονότα που δεν είναι ούτε λογικά, ούτε ώριμα, ούτε σαφή.

Σε ποιους απευθύνεται και ποιους αφορά η Generation 2.0, όμως; «Στην Ελλάδα, οι πολίτες δεύτερης γενιάς είναι πάνω από 200.000. Εμείς στους 130 σταματήσαμε να μετράμε τα παιδιά που απευθύνθηκαν σε εμάς, για να τους βοηθήσουμε σε διάφορα ζητήματα που προκύπτουν. Ο τελευταίος μεταναστευτικός κώδικας προβλέπει την άδεια επί μακρόν διαμένοντος και το δικαίωμα που δίνει για ελεύθερη μετακίνηση και εργασία στην Ε.Ε. Αυτή η ρύθμιση εμάς δεν μας αφορά. Δεν διεκδικούμε τη διαμονή μας στην Ελλάδα ως μετανάστες ή επισκέπτες. Εμείς –οι περισσότεροι– έχουμε γεννηθεί εδώ, έχουμε μεγαλώσει εδώ, έχουμε σπουδάσει εδώ και διεκδικούμε την ιθαγένεια. Τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα του Έλληνα πολίτη» μας εξηγεί ο Νίκος Aντουμπιτάν, από τους παλαιότερους της ομάδας. «Έχουμε ξεκινήσει μια καμπάνια για την ιθαγένεια, η οποία έχει διπλό στόχο: Πρώτον, να επισπευστεί ο νόμος για την ιθαγένεια, δεύτερον να συμβάλουμε στην ένταξη. Όποιος θέλει μπορεί να επισκεφθεί και το site που έχουμε φτιάξει στο www.ithageneia.org. Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ότι όλα τα παιδιά που γεννιούνται ή έχουν μεγαλώσει στην Ελλάδα είναι κομμάτι της χώρας μας» είπε μεταξύ άλλων η Άντα. Οι επτά άνθρωποι που μας μίλησαν έκαναν από κοινού μια σημαντική παραδοχή: «Μπορούμε να επαναφέρουμε την κοινωνική συνοχή; Αν το καταφέρουμε αυτό, τότε έχουμε πετύχει μια μεγάλη νίκη, όχι εμείς σαν παιδιά δεύτερης γενιάς, αλλά εμείς σαν ελληνική κοινωνία».

Μάρκος Άχμετ Αμπτέλ, 25 χρόνων (Αίγυπτος)
Ο Μάρκος ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία 4 ετών. Πήγε σε ελληνικό σχολείο από το νήπιο μέχρι και το πανεπιστήμιο. «Ήθελα να δώσω εξετάσεις για να μπω στο Eμπορικό Nαυτικό, όμως δεν μπορούσα, γιατί δεν είχα γεννηθεί εδώ. Δεν μπορώ να ξεχάσω τις φορές –ειδικά από τότε που ενηλικιώθηκα και έπρεπε να βγάλω δική μου άδεια διαμονής– που πήρα τηλέφωνο τον πατέρα μου να έρθει να με πάρει από το αστυνομικό τμήμα, όπου με είχαν προσαγάγει για εξακρίβωση στοιχείων. Μετά την άνοδο της Χρυσής Αυγής, και στο περίπτερο να πάω, παίρνω μαζί μου τα χαρτιά μου. Κάθε μέρα γίνονται έλεγχοι παντού. Βιώνω ένα είδος ρατσισμού. Εκεί που απελευθερώνομαι τελείως είναι όταν παίζω μπάσκετ. Αυτές τις ώρες είμαι τελείως ελεύθερος. Εκτός αυτού, αν υπάρχει χρόνος, πάω σινεμά. Τελευταία είδα το Captain Philips και μου άρεσε πολύ».

Νίκος Αντουμπιτάν, 32 χρόνων, διαπολιτισμικός 
μεσολαβητής (Νιγηρία)
Ο Νίκος είναι από τους πρωτεργάτες της Generation 2.0, με ουσιαστική δράση, πολιτική τοποθέτηση στα γεγονότα και κοινωνική προσέγγιση τόσο στο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής όσο και της κρίσης γενικότερα. «Είμαι Αφρικανός και τη Χρυσή Αυγή την ξέρω από πολύ παλιά. Στο φαινόμενο αυτό κάποιος άνοιξε το δρόμο για να πορευτεί και να φτάσει εδώ. Κάποιος καλόπιανε τα εθνικιστικά μας ένστικτα. Μετά ήρθε και η κρίση, οπότε πράγματα που σοβούσαν βγήκαν στην επιφάνεια». Τον ελεύθερο χρόνο του ασχολείται με τον αθλητισμό.«Και στον αθλητισμό έχουμε υποστεί διάκριση. Περίμεναν από μένα να είμαι ο καλύτερος, αφού είμαι Αφρικανός. Παίζουμε μπάσκετ ή ποδόσφαιρο και λένε “γιαλαντζί Αφρικανός είναι αυτός”, αφού δεν είμαι ο καλύτερος. Μεγάλωσα και πήγα σχολείο στα Πατήσια και, όπως κάθε Πατησιώτης που σέβεται τον εαυτό του, είμαι Παναθηναϊκός και μεγάλωσα με Σαραβάκο, οπότε “Μητσάρας”, αξεπέραστος».




Έλβις Χίτο, 20 χρόνων (Αλβανία)
Ο Έλβις ήρθε στην Ελλάδα στα 4 του, μαζί με τους γονείς του. «Η ζωή μας κυλούσε όσο πιο κανονικά γινόταν, με τις δυσκολίες που υπήρχαν και υπάρχουν. Μόλις άρχισε η κρίση, μετά από λίγο και οι δύο μου γονείς έχασαν τη δουλειά τους. Έτσι, βρεθήκαμε να δίνουμε τη μάχη από την αρχή. Μάχη μετά από δεκαέξι χρόνια για την ιθαγένεια, μάχη και για τη ζωή μας». Ο 20άχρονος Έλβις αγαπάει τον Louis Armstrong και τον Leonardo DiCaprio. «Είδα το Λύκο της Wall Street, μου άρεσε πάρα πολύ. Από μουσική ακούω “μαύρη”. (Παρεμβαίνει ο Νίκος που κάθεται δίπλα του: «Ακούει “μαύρη”μουσική ο Αλβανός, εγώ, ο Νιγηριανός, πάντως, ακούω και Κιάμο...»). Θέλω να πω ότι χωρίς την ιθαγένεια τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Ζούμε τόσα χρόνια εδώ. Οι μισθοί βλέπετε πού έχουν φτάσει. Πλέον, ένας μετανάστης πρέπει να πληρώνει ένα μισθό το χρόνο μόνο για τα παράβολα που χρειάζεται για την ανανέωση της άδειας παραμονής. Δέκα χρόνια, δεκαπέντε, είκοσι, τριάντα χρόνια. Νομίζω ότι είναι άδικο αυτό».



Κώστας Μαφούτα, 29 χρόνων (Κονγκό)
Ο Κώστας ήρθε στην Ελλάδα πριν συμπληρώσει το 1ο έτος της ζωής του. Έχει πτυχίο στη διοίκηση επιχειρήσεων από την ΑΣΟΕΕ: «Τη συνέντευξη τη δίνουμε γιατί θέλουμε να αποβάλουμε τα στερεότυπα! Διεκδικούμε την ιθαγένεια γιατί γεννηθήκαμε εδώ. Δεν ήρθαμε πριν από δύο εβδομάδες. Είμαι 29 χρόνια στην Ελλάδα. Είναι λάθος να μιλούν για εμάς τα ΜΜΕ και να δείχνουν κέντρα κράτησης. Αν αύριο αναγκαστώ να φύγω, θα σκεφτώ με μεγάλη μου λύπη “γιατί η γιαγιά, που έχει πληρώσει ένα σκασμό λεφτά να σπουδάσω, να με βλέπει να φεύγω;”. Κάποιες φορές έχω πει ότι θα φύγω, αλλά δεν γίνεται έτσι, πάντα σκέφτομαι “Πώς θα φύγω και θα αφήσω τη Φωκίωνός μου;”». Ο Κώστας αγαπά τα ταξίδια κι έχει αγαπημένο προορισμό: «Το Ραμουγέ, μια μικρή πόλη κοντά στις Βερσαλλίες. Απίστευτες κατασκευές, σπίτια παραδοσιακά. Μου αρέσει επίσης πολύ το ταξίδι με το τρένο, βλέπω κάτι απίστευτες καταπράσινες εκτάσεις. Ονειρικά».

Άντα Παπαϊωάννου, 30 χρόνων (Ελλάδα)
Η Άντα ήρθε από την Ιταλία το 2010, όπου έκανε το μεταπτυχιακό της στην κοινωνική ανθρωπολογία: «Αυτό που συνειδητοποίησα γυρνώντας είναι ότι η κρίση έχει απαξιώσει την ανθρώπινη υπόστασή μας. Δεν υπάρχει καμία αλληλεγγύη, κανένας σεβασμός στον άνθρωπο. Έχουμε πλέον συνθήκες δουλείας. Πέραν αυτού, υπάρχει και το άλλο πρόβλημα: Τα καλά μυαλά φεύγουν έξω. Θα ήθελα, αναφορικά με την ομάδα, να μιλήσω για τα παιδιά χωρίς καμία ιθαγένεια. Πρόκειται για ανθρώπους που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα από αλλοδαπούς γονείς και επί της ουσίας δεν έχουν κανένα έγγραφο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Φανταστείτε να έχεις γεννηθεί στην Ελλάδα, να έχεις μεγαλώσει εδώ και να μην μπορείς να βγάλεις ούτε κάρτα απεριορίστων διαδρομών για τα μέσα μαζικής μεταφοράς». Λάτρις των ακροβατικών, του ποδήλατου και των ταξιδιών, μας ξεναγεί... «Το πιο ωραίο μέρος όπου έχω πάει ως τώρα, αυτό που μου έχει αποτυπωθεί απόλυτα, είναι στα σύνορα Τουρκίας - Ιράκ - Συρίας. Απίστευτα κτίρια στη Μεσοποταμία, απίστευτη αρχιτεκτονική και φαίνεται πόσος πλούτος υπήρχε στο δρόμο του μεταξιού».



Γιάννης Κρίστο, 21 χρόνων, φοιτητής (Αλβανία)
Ο Γιάννης ήθελε να γίνει μηχανικός-αεροπόρος, κάτι που δεν μπόρεσε να κάνει, αφού δεν έχει την ελληνική ιθαγένεια: «Είμαι εδώ από το 1997. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ήθελα να γίνω αεροπόρος. Τελικά, αφού δεν γίνεται, σπουδάζω μηχανολόγος. Η αγορά εργασίας είναι πολύ δύσκολη, για εμάς, όμως, είναι δυσκολότερη, γιατί, αν δεις, όλες οι αγγελίες λένε “ζητείται Έλληνας”. Εσύ μπορεί να μην το παρατηρείς, αλλά ένας άνθρωπος που είναι εδώ τρία-τέσσερα χρόνια δεν ψάχνει δουλειά στην εφημερίδα. Εγώ λοιπόν είμαι αυτός που ψάχνω στην εφημερίδα, αλλά οι μισές αγγελίες μού ζητούν ιθαγένεια». Τον ελεύθερο χρόνο του παίζει ποδόσφαιρο, ενώ πλέον μαθαίνει και κιθάρα: «Ακούω όλα τα είδη μουσικής, εκτός από death metal και όπερα, αλλά τώρα που μαθαίνω κιθάρα παίζω πολλά τραγούδια του Παντελίδη».

Καίσαρ Ζαχούρ, 33 χρόνων, διερμηνέας (Πακιστάν)
Ο Καίσαρ δουλεύει στα δικαστήρια ως διερμηνέας αλλοδαπών κι έχει γεννηθεί στην Ελλάδα: «Η εποχή που μεγαλώσαμε εμείς ήταν πιο δύσκολη. Βιώσαμε τότε περισσότερο ρατσισμό. Τελείωσα εδώ το σχολείο. Ήθελα μετά να πάω στην Αγγλία να σπουδάσω και μου είπαν στο πανεπιστήμιο “θέλουμε 7.000 ευρώ το χρόνο γιατί είσαι πολίτης χώρας εκτός Ε.Ε.”. Τους έλεγα ότι έχω γεννηθεί στην Ελλάδα και μου απαντούσαν “τότε γιατί δεν έχεις ιθαγένεια;”. Τελικά δεν σπούδασα και γύρισα. Πλέον υπάρχουν στερεότυπα που είναι ριζωμένα στην κοινωνία. Κάθε εθνικότητα έχει τα δικά της προβλήματα». Λάτρης της αντικυβερνητικής μουσικής, μας λέει ότι «Το πιο ωραίο πακιστανικό φαγητό στην Αθήνα είναι στο Λαλ Χαβέλι. Πάω πολλές φορές, ενώ τον ελεύθερο χρόνο μου ακούω ραπ, αλλά παίζω και μπάσκετ, ποδόσφαιρο, κρίκετ».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.