Γεωργία Λαζοπούλου: Η περιπετειώδης ζωή της νέας τραγουδίστριας των C:Real

Γεωργία Λαζοπούλου: η μικρότερη από τις τρεις αδερφές Λαζοπούλου, μετά την Ινα και τη Σοφία, εδώ και έναν χρόνο περίπου είναι η καινούρια frontwoman των C:Real. Μπορεί το συγκρότημα Soul Mates, με το οποίο την είχαν γνωρίσει οι μουσικές σκηνές της Αθήνας όταν μετανάστευσε από τη Θεσσαλονίκη, να μην υπάρχει πια, φαίνεται όμως πως η Γεωργία έχει βρει στα μέλη των C:Real τις πραγματικές αδελφές ψυχές της.

Η πρώτη φορά που βρέθηκε στην Αθήνα ήταν το 2003, στο «Super Idol», ωστόσο δεν έμεινε. Επέστρεψε στη γενέτειρά της καθώς υπήρχαν ακόμα πράγματα και κυρίως πρόσωπα που την κρατούσαν εκεί. «Αυτό ήταν ένα λάθος που έκανα παλιότερα: ότι έβαζα σε πρώτη μοίρα τα προσωπικά μου ακόμα και σε κομβικά σημεία», μου λέει ξεκινώντας τη συζήτησή μας. «Νομίζω ότι το έχω τιθασεύσει πια», συνεχίζει εκ του ασφαλούς, όπως θα συνειδητοποιήσω αργότερα, αφού πλέον τόσο στα επαγγελματικά όσο και στα προσωπικά της μοιάζει να βρίσκεται σε απάγκιο λιμάνι έπειτα από πολλά χρόνια περιπετειώδους περιπλάνησης.



«Οταν κατέβηκα μόνιμα στην Αθήνα το 2006 ίσα που πρόλαβα τις καλές μέρες», μου εξομολογείται. «Είπα και μερικά λαϊκά τραγούδια σε μεγάλες πίστες αλλά δεν μου έβγαινε. Χαίρομαι όμως που το δοκίμασα και είμαι σίγουρη για την επιλογή μου. Τον Τάκη από τους C:Real τον είχα γνωρίσει και νωρίτερα, ωστόσο δεν είχαμε συνεργαστεί τότε για άλλους λόγους. Οταν αργότερα με είδε τυχαία on stage, αποφασίσαμε να συνεργαστούμε για ένα live. Το ένα live έγιναν δύο και έτσι προέκυψε η σταθερή συνεργασία με το γκρουπ. Μου αρέσει η φάση της μπάντας. Να μοιράζομαι και τις καλές στιγμές και τις κακές. Οι πρόβες, η ενέργεια που ανταλλάσσεις», λέει με ενθουσιασμό και για το καινούριο τραγούδι που θα κυκλοφορήσουν μέσα στον Απρίλιο.

«Μας μεγάλωσε και τις τρεις ο μπαμπάκας»

Καθώς έχω γεννηθεί κι εγώ στη Θεσσαλονίκη, τη ρωτάω πού έμενε, πού έβγαινε, αν συμφωνεί πως «σαν τη Χαλκιδική δεν έχει» και -αγνοώντας τις λεπτομέρειες της ζωής της- της ζητάω να μου περιγράψει τα παιδικά της χρόνια. «Δεν μπορείς να πεις ότι πέρασα τα ονειρικά παιδικά χρόνια μαμά - μπαμπάς- παιδιά, διότι η μαμά μου έφυγε -μας παράτησε όταν ήμασταν πολύ μικρές- στο εξωτερικό και μας μεγάλωσε και τις τρεις ο μπαμπάκας». Νιώθω ένα τσίμπημα στην καρδιά λες και είπα κάτι που δεν έπρεπε. Το καταλαβαίνει και καλύπτει τη σιωπή, συνεχίζοντας με άνεση: «Είμαι η μικρότερη από τις τρεις οπότε δεν έχω μνήμες για να πω ότι μου λείπει κάτι γιατί ποτέ δεν το γνώρισα. Οταν δεν έχεις γνωρίσει κάτι, δεν μπορείς να πεις ότι σου λείπει. Καμιά φορά η άγνοια είναι ευλογία. Ισως αυτό μας έδεσε και περισσότερο μεταξύ μας. Δεν μας έλειψε ποτέ τίποτα.



Ο μπαμπάς μου ήταν έμπορος δερμάτων. Ανέπτυξε την επιχείρηση του πατέρα του, έγινε εισοδηματίας και ήμασταν σε πολύ καλή κατάσταση. Αυτή η εμπειρία, μου λένε, με έχει κάνει σκληρή. Πρέπει να έχω όμως ένα μικρό σύνδρομο εγκατάλειψης. Για παράδειγμα, φεύγω από σχέσεις πριν φύγουν οι άλλοι. Ή θυμάμαι όταν με έβαζε ο μπαμπάς μου για ύπνο και μου έλεγε “γεια”, του έλεγα “μη μου λες γεια, πες μου καληνύχτα”. Αυτό μόνο αισθάνομαι. Η Ινα, ενώ φαίνεται η πιο σκληρή, είναι η πιο ευαίσθητη», μου αποκαλύπτει.

Συνεχίζει μιλώντας με περηφάνια για τις αδερφές της, τη Σοφία, καθηγήτρια φωνητικής που είχε πάρει υποτροφία για το Berklee και έχει ζήσει επί μία δεκαετία στη Νέα Υόρκη, και την Ινα, που και αυτή είχε πάρει υποτροφία για μπαλέτο στο Alvin Ailey και δηλώνει ευτυχισμένη που τώρα ζουν όλες στη Γλυφάδα και βλέπονται συχνότερα.



Από τη Θεσσαλονίκη στο Λας Βέγκας

Πότε όμως ξεκίνησε να τραγουδάει; «Επειδή η Ινα ήταν ήδη γνωστό μοντέλο και η Σοφία είχε ξεκινήσει με τη μουσική, ήθελα να κάνω κάτι άλλο, να διαφοροποιηθώ, να αποκτήσω ταυτότητα και να κάνω τον μπαμπά χαρούμενο με ένα “κανονικό” -σύμφωνα με την οπτική των γονιών- επάγγελμα. Ετσι, εκμεταλλεύτηκα το ταλέντο μου στο σχέδιο και σπούδασα γραφιστική. Εκανα και την πρακτική μου αλλά δεν ένιωθα πλήρης. Ελεγα “τι κάνω εγώ εδώ;”. Παραιτήθηκα και ήμουν μία εβδομάδα κλεισμένη στο δωμάτιό μου κλαίγοντας. Ο μπαμπάς μου είχε καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά. Ερχόταν μέσα και μου έλεγε: “Τι θέλεις; Να πας να σπουδάσεις αρχιτεκτονική; Οχι. Να γίνεις διακοσμήτρια που είναι και η θεία σου;”. “Δεν θέλω χάρακες, δεν θέλω μολύβια”, απαντούσα. Με κοιτάει με ένα παράπονο και μου λέει: “Τραγουδίστρια θέλεις, ε;”. Ξεσπάω τότε σε κλάματα και μου λέει: “Καλά. Θα πάμε να συνεχίσουμε τα μαθήματα φωνητικής και θα τη βρούμε την άκρη”. Είχα ήδη τις πρώτες βάσεις από τα μαθήματα που μου είχε κάνει η Σοφία. Οπότε ξεκίνησα», περιγράφει ζωηρά.

Σύντομα άφησε τη Θεσσαλονίκη για το Λας Βέγκας. «Ηταν μια εμπειρία που δεν περιγράφεται με λόγια», λέει με έναν αναστεναγμό. «Δυστυχώς, όμως, πήγα για τους λάθος λόγους. Τα είχα φτιάξει με έναν Αμερικανό που είχε έρθει με ένα καστ lookalikes (σ.σ.: σωσίες διασήμων) από το Λας Βέγκας για κάποια σόου στο “Hyatt”. Αυτός ήταν ο σωσίας του Μάικλ Τζάκσον. Η αλήθεια ήταν ότι καθόλου δεν του έμοιαζε. Ηθελε δύο ώρες μακιγιάζ για να εμφανιστεί. Εμαθα όλα τα κρυφά κόλπα!» μου εκμυστηρεύεται γελώντας. «Υπήρχε έρωτας μεγάλος! Ο μπαμπάς το πέρασε και αυτό! Οταν έφυγε το καστ, αυτός έμεινε εδώ και όταν με άκουσε τυχαία να τραγουδάω ένα τραγούδι της Γουίτνεϊ Χιούστον, του ήρθε η ιδέα και ξεκινήσαμε να κάνουμε σόου με ξένο ρεπερτόριο και χορευτές - κάποιους τους φέραμε από το Λας Βέγκας. Καταλήξαμε να κάνουμε εμφανίσεις σε όλη την Ελλάδα. Μετά από έναν χρόνο, ωστόσο, δεν μπορούσε να μείνει άλλο εδώ. Ετσι αποφάσισα να τον ακολουθήσω στο Λας Βέγκας το 2001.



Οταν έφευγα για Αμερική, ο μπαμπάς μου έλεγε: “Σε παρακαλώ, μη φύγεις κι εσύ. Θα πεθάνω”. Του εξήγησα ότι είναι κάτι που θέλω να κάνω και τον παρακάλεσα να μη με κρατήσει αλλά να με βοηθήσει να το ζήσω. Υποσχέθηκα πως αν δεν δουλέψει όλο αυτό, θα έρθω πίσω. Ηταν σημαντικό να ξέρω ότι είχε την πόρτα ανοιχτή. Μετά από δύο μέρες που δεν μου μιλούσε, μου λέει: “Κορίτσι μου, θα κάνεις αυτό που θέλεις κι εγώ είμαι εδώ να σε στηρίξω”. Ηταν όμως πολύ δύσκολα! Ημουν μόνη. Δεν μπορούσα να δουλέψω κανονικά λόγω πράσινης κάρτας και περνούσα όλη τη μέρα κάνοντας γυμναστική και προπόνηση σε τραγούδι και χορό μόνη μου. Δεν μπορούσα να κάθομαι χωρίς να κάνω κάτι. Κάποια στιγμή βρήκαμε ένα παραθυράκι στον νόμο και κατάφερα να κλείσω μια δουλίτσα. Ημουν foot model για κάτι παπούτσια με την υπογραφή του Κάρλος Σαντάνα. Ετσι, έβγαλα κάποια λεφτά και πήρα το εισιτήριο για να γυρίσω πίσω μετά από δυόμισι χρόνια. Είχαμε αρχίσει να σκεφτόμαστε μέχρι και τον γάμο για να μπορώ να δουλέψω αλλά θα ήταν λάθος. Ωστόσο, δεν χωρίσαμε αμέσως. Ηρθε πρώτα μαζί μου στη Θεσσαλονίκη, όπου διαπιστώσαμε ότι δεν πάει άλλο», καταλήγει.

Εμπειρίες για δυο ζωές...

Σκέφτομαι ότι αυτή η κοπέλα έχει ζήσει εμπειρίες για να γεμίσει δυο ζωές και της το λέω. Γελάει λέγοντάς μου ότι νιώθει πραγματικά ευλογημένη. Αλλωστε όσο είχε ως βάση το Λας Βέγκας εκμεταλλεύτηκε το γεγονός κάνοντας ταξίδια σε ολόκληρη τη Βόρεια Αμερική, από την Καλιφόρνια μέχρι το Μαϊάμι και τη Νέα Υόρκη. «Οταν επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη, ξεκίνησα ξανά μαθήματα φωνητικής», συνεχίζει. «Αμέσως μετά με πήραν στο “Ρόδον”, όπου έμεινα για έξι σεζόν. Τρία ολόκληρα  χρόνια. Πάντα με ξένο ποπ ρεπερτόριο και μπαλέτο. Ηταν καλά χρόνια. Είχαμε πρόγραμμα έξι μέρες την εβδομάδα. Θυμάμαι ακόμα τον μαέστρο, τον Νικολαΐδη, που μας έλεγε: “Κρατάτε τα λεφτά σας, θα γίνει διήμερο.

Ανοίξτε κάνα φούρνο”. Και γελούσαμε τότε. Ωραίες εποχές! Αυτός ήταν ο τελευταίος σταθμός πριν από την Αθήνα. Το πήρα απόφαση, τα μάζεψα και ήρθα». Τη ρωτάω για τον πατέρα της. Σκοτεινιάζει. «Δυστυχώς έχει διαγνωστεί με Αλτσχάιμερ και είναι δύσκολα», απαντά ψύχραιμα. «Προς το παρόν μας αναγνωρίζει ακόμα. Κι έτσι πηγαίνουμε εναλλάξ όλες οι αδερφές και τον βλέπουμε. Θα περάσουμε κάποιες στιγμές δύσκολες. Ειλικρινά δεν ξέραμε τι θα κάναμε αν δεν είχαμε η μια την άλλη». Ευτυχώς όμως η μια στέκεται βράχος για την άλλη.