Λευτέρης Ελευθερίου: Ένας τρελός, τρελός κωμικός

Θα μπορούσε ποτέ κάποιος να καταλήξει αιχμάλωτος του ίδιου του ταλέντου του; Η απάντηση είναι «ναι» και ο Λευτέρης Ελευθερίου το αποδεικνύει με τον πιο εύγλωττο τρόπο. Ο Λευτέρης δεν ανήκει στην κατηγορία των ηθοποιών που νιώθουν ταγμένοι στην τέχνη τους από τη μέρα που γεννήθηκαν, ούτε υπήρξε από μικρός πρωταγωνιστής στα θεατρικά δρώμενα του σχολείου του.

Μεγαλώνοντας στη Νάξο, στην παραδοσιακή ορεινή Απείρανθο, το μυαλό του ήταν στο παιχνίδι με τα παιδιά της γειτονιάς και στον στίβο, καθώς στη ΣΤ’ Δημοτικού είχε επιλεγεί στα αθλητικά ταλέντα από τους προπονητές του σχολείου του. «Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε μήπως πρέπει να γραφτώ σε κάποιο αθλητικό σχολείο ώστε να πάω για πρωταθλητισμό», μου λέει στο τηλέφωνο, όταν επιτέλους καταφέραμε να βρούμε λίγο χρόνο για τη συζήτησή μας ανάμεσα στις δεκάδες υποχρεώσεις του μετά την πρεμιέρα του «Your face sounds familiar». «Αντιμετωπίζαμε και κάποιες οικογενειακές δυσκολίες και τελικά όταν ήμουν 12 αποφασίσαμε να τα συνδυάσουμε και να μετακομίσουμε οικογενειακώς στην Αθήνα. Οι μοναδικοί μας γνωστοί ήταν κάποιοι φίλοι μας, οι οποίοι μας νοίκιαζαν και το σπίτι στο οποίο μείναμε στον Βύρωνα. Εμεναν στον επάνω όροφο.



Αν και ήταν κάτι που αγαπούσα, τελικά παράτησα τον αθλητισμό. Οσο και να ήθελα να ασχοληθώ, ο πρωταθλητισμός απαιτεί τρομερή υπομονή, επιμονή και πειθαρχία, την οποία εκείνα τα χρόνια δεν είχα. Ημουν σε πολύ διαφορετική ρότα. Ημουν ατίθασος αλλά όχι του τύπου να δημιουργώ προβλήματα στο οικογενειακό περιβάλλον. Μου έλειπε όμως η απαραίτητη αφοσίωση», εξηγεί.

«Πράματα και θάματα»

Καθώς γνωρίζω ότι στο παρελθόν έχει ξαναδεχτεί προτάσεις για τηλεοπτικά προϊόντα έξω από τα στενά πλαίσια του σίριαλ ή της διαφήμισης, τον ρωτάω πώς πήρε την απόφαση να λάβει μέρος στο σόου του ΑΝΤ1 από τη στιγμή που ήδη παίζει στο θέατρο, στην παράσταση «Πράματα και θάματα», δίπλα στον Θοδωρή Αθερίδη και τον Γιάννη Ζουγανέλη, αλλά και σε μια παιδική παραγωγή τις Κυριακές, η οποία είναι την ημέρα του live. «Η αλήθεια είναι ότι νόμιζα ότι θα ήταν πολύ πιο χαλαρό από άποψη χρόνου», απαντά με ειλικρίνεια. «Από τις προτάσεις που μου είχαν γίνει τα προηγούμενα χρόνια -όπως συμμετοχή σε πάνελ εκπομπών- μου φάνηκε η πιο ελκυστική.

Οποιαδήποτε άλλη πρόταση ήταν εντελώς έξω από τα νερά μου. Το στοιχείο της υποκριτικής δεν το έχω αποβάλει και είναι και το βασικό το οποίο με απασχολεί. Ετσι δέχτηκα χωρίς να το σκεφτώ πολύ. Απλώς, έχουν πέσει όλα μαζί και το πρόγραμμά μου είναι οριακό. Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια. Υπάρχουν σίριαλ με δεκάωρα γυρίσματα πολύ πιο κουραστικά. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι αυτή η -καλοδεχούμενη- επιτυχία συνέπεσε με τα παιδιά και προσπαθώ να φυλάω λίγο χρόνο για να περνάω μαζί τους, δεν είναι ότι τα έχω “γραμμένα”. Το Δευτερότριτο που είναι κάπως πιο χαλαρό, φροντίζω να είμαι το βράδυ από νωρίς στο σπίτι ώστε να τα βλέπω πριν κοιμηθούν», εξομολογείται. Επαναφέρω την κουβέντα μας στο σημείο που μου έλεγε ότι αποφασίζει πως δεν μπορεί να ακολουθήσει το στρατιωτικό πρόγραμμα του πρωταθλητισμού. «Είχα και άλλα ενδιαφέροντα που με τραβούσαν μακριά», εξηγεί.

«Η μουσική νομίζω ότι προηγείται όλων, πάντως. Είχαμε φτιάξει ένα γκρουπάκι με φίλους από τη Νάξο, τους Decevo, στο οποίο έπαιζα -αυτοδίδακτος- κιθάρα. Στην ουσία τολμώ να πω ότι ακόμα υπάρχουν αφού μέχρι πέρυσι -κυρίως το καλοκαίρι- έκαναν κάποιες εμφανίσεις. Ζούσα Αθήνα αλλά κατέβαινα συχνά, ανέβαιναν και αυτοί. Κυρίως τα καλοκαίρια δραστηριοποιούμασταν. Η υποκριτική μπήκε στη ζωή μου αργότερα - μετά τον στρατό και όταν το συγκρότημα είχε αδρανήσει κάπως. Επρεπε παράλληλα να αποφασίσω τι θα κάνω επαγγελματικά στη ζωή μου. Ημουν πελαγωμένος», λέει και στη φωνή του αντηχεί ακόμα αυτή η αγωνία για το άγνωστο μέλλον.  «Εκεί ήρθε η σχολή θεάτρου.



Υπήρχαν αρκετά άτομα του περιβάλλοντός μου που πίστευαν ότι έχω ταλέντο και με ωθούσαν προς τα κει. Ποτέ δεν το έβλεπα επαγγελματικά όμως. Δεν είχα ποτέ σχέση με τον χώρο. Δεν έβλεπα από μικρός θέατρο, όπως πήγαινα, για παράδειγμα, σε συναυλίες. Ενιωθα τη μουσική πιο κοντά μου. Ωστόσο υπήρχαν φίλοι που πίστευαν πολύ σε μένα και επέμεναν πως πρέπει να το δοκιμάσω. Η μητέρα μου δεν ήταν από αυτούς. Θεωρούσε πως ήμουν πολύ μικρός για να μπω σε αυτό το επάγγελμα, το φοβόταν. Μια μέρα μου λέει: “Διάλεξε ένα πιο πρακτικό επάγγελμα να μπεις στον χώρο, να δεις πώς λειτουργούν τα πράγματα και μετά, αν σου αρέσει, αλλάζεις”. Ετσι σπούδασα κάμεραμαν.

Το γνώρισα το επάγγελμα πρώτα πίσω από τις κάμερες. Δούλεψα μάλιστα και δυο χρόνια στον Γιώργο Παπαδάκη το πρωί. Γύρω στο 2002 πρέπει να ήταν. Ημουν εξωτερικός και δούλευα από τις έξι το πρωί μέχρι τις οκτώ το βράδυ. Ηταν εξαντλητικό. Συνειδητοποίησα παράλληλα ότι δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Αργότερα ωστόσο χρησιμοποίησα εκείνες τις γνώσεις ως ηθοποιός αφού μου έδωσαν κάποιες κατευθυντήριες ως προς το πώς πρέπει να στήνομαι καλύτερα στην κάμερα αλλά και σε πρακτικό επίπεδο στην ολοκλήρωση κάποιων άλλων projects με τα οποία ασχολούμαι».

Λαϊκά παραμύθια

Του ζητάω με περιέργεια περισσότερες λεπτομέρειες. «Με βοήθησαν πολύ στη δημιουργία κάποιων ντοκιμαντέρ ή οδοιπορικών, ας πούμε καλύτερα, που έφτιαξα με θέμα τα τοπία και τη λαογραφική παράδοση της Νάξου. Είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ και θα ήθελα να συνεχίσω να το κάνω. Μέσα από αυτά τα περιηγητικά βίντεο γνώρισα και τον Γιώργη Βενετούλια, έναν λαογράφο από την Κύθνο, και προέκυψαν διάφορες συνεργασίες. Ο Βενετούλιας είχε συγκεντρώσει τα λαϊκά παραμύθια των Κυκλάδων σε ένα βιβλίο. Εγώ ηχογράφησα κάποια από αυτά και τα έχουμε προσθέσει με ένα CD στο βιβλίο. Μου αρέσει να κάνω διαφορετικά πράγματα», καταλήγει ενώ σχολιάζω πόσο αντικρουόμενο είναι αυτό που μόλις μου περιέγραψε με την εικόνα που έχουμε όσοι τον γνωρίσαμε πάνω στη σκηνή του θεάτρου ή μέσα από την τηλεόραση.

«Γιατί αντικρουόμενο;» απορεί. «Αγαπώ πολύ τον τόπο μου. Νιώθω πως εκεί έχω ζήσει τα πιο ανέμελά μου χρόνια. Το θυμάμαι αυτό -την ανεμελιά- πολύ έντονα. Νομίζω ότι είναι ο ιδανικός τόπος για να μεγαλώσει ένα παιδί. Η τηλεόραση και η καθιστική ζωή δεν υπήρχαν για μας. Ημασταν έξω μέχρι το βράδυ και παίζαμε. Κι ενώ όταν ήρθαμε στην Αθήνα, το ’90-’91, πρόλαβα λίγο το παιχνίδι στη γειτονιά, δυσκολεύτηκα πολύ να προσαρμοστώ στη ζωή εδώ. Αυτό που μου άρεσε όμως στην πόλη και μπόρεσα να το διακρίνω τότε ήταν ότι ανοίγονταν άλλοι ορίζοντες και υπήρχαν άλλες επιλογές. Ωστόσο πάντα μου έλειπε η Νάξος με κάποιον τρόπο, αν και την επισκέπτομαι τακτικά. Και πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει η επιθυμία να γυρίσω. Ισως γι’ αυτό ασχολούμαι και με τη διατήρηση της λαογραφικής ιστορίας της. Εχω λίγο αυτό το επαρχιακό σύνδρομο του Ελληνα που μπορεί να ζει στην πόλη αλλά ψηφίζει στο χωριό του και εξακολουθεί να το θεωρεί το κέντρο του κόσμου. Εχω μια ρομαντική θεώρηση της ελληνικής επαρχίας», δηλώνει με καμάρι. 

«Είμαι μελαγχολικός»

Ανασύροντας από τη μνήμη μου τις δηλώσεις πολλών γνωστών κωμικών, ότι πίσω από αυτό το προσωπείο χαράς που βγάζουν συχνά κρύβεται μια βαθιά μελαγχολική προσωπικότητα, ρωτάω κατά πόσο ισχύει κάτι τέτοιο για τον ίδιο. «Θα μπορούσα να πω ότι είμαι μελαγχολικός. Ειδικά σε σύγκριση με αυτό που βγαίνει από την κωμική μου εικόνα. Ισως το χιούμορ να είναι και ένα όπλο απέναντι σε αυτό - ένα είδος άμυνας. Οπωσδήποτε αποτελεί έναν καλό τρόπο να μικραίνεις τα προβλήματα. Να μην τα βλέπεις τόσο σοβαρά. Από μικρός διέθετα χιούμορ και νομίζω το χρησιμοποιούσα έτσι. Ως έναν τρόπο να κερδίσεις τους άλλους, ως έναν κοινωνικό κώδικα. Πάντα ήμουν ευχάριστος στις παρέες.

Από την άλλη, αυτή η στάση καμιά φορά παρεξηγείται και κάποιοι θέλουν επί μονίμου βάσεως να είσαι έτσι, πράγμα που δεν γίνεται. Υπήρξαν στιγμές που με είχε κουράσει αυτό. Και όχι μόνο σε κοινωνικό-φιλικό επίπεδο αλλά και σε επαγγελματικό. Οταν κάνω μια συνέντευξη, για παράδειγμα, ή όταν κάποιος με δει έξω ένα βράδυ, πολλές φορές μού δίνεται η αίσθηση ότι απαιτούν από μένα να κάνω κάτι ακραίο ή αστείο. Είναι αρκετά κουραστικό αυτό όταν δεν είναι κομμάτι κάποιας δουλειάς (παράσταση, σόου) αλλά πρέπει να γίνει κομμάτι της προσωπικότητάς σου και εκτός σκηνής», τολμά να αποκαλύψει.

«Εχω τη γυναίκα ψηλά»

Του ζητάω να μου πει αν χρησιμοποιούσε το χιούμορ για να προσεγγίσει το άλλο φύλο, τουλάχιστον προτού παντρευτεί και γίνει πατέρας. «Είναι αλήθεια ότι το χιούμορ είναι ένας καλός τρόπος να σπάσεις τον πάγο. Είμαι αρκετά ανασφαλές άτομο και όταν κάνω σχέση θέλω να δείχνω τον καλύτερό μου εαυτό από πολλές απόψεις. Μεγάλωσα με μια μάνα αρκετά φεμινίστρια και -ουσιαστικά- με δύο γυναίκες στο σπίτι, τη μάνα μου και την αδερφή μου. Οπότε τη γυναίκα την είχα τοποθετήσει από μικρός πολύ ψηλά. Και όταν βρισκόμουν σε μεγάλη σχέση, όπως με τη γυναίκα μου, προσπαθούσα να είμαι πολύ δοτικός και να σέβομαι τη σύντροφό μου έμπρακτα. Είναι σημαντικό για μένα να μπορώ να κάνω αυτά που κάνει. Να μπορώ να αλλάξω τα παιδιά ή να μαγειρέψω.

Στο σπίτι μας κατά κύριο λόγο εγώ μαγειρεύω», διευκρινίζει και συνεχίζει: «Είναι και αυτή ηθοποιός αλλά δεν το εξάσκησε ποτέ. Αυτό είναι και το παραπονάκι της, το πόσο δύσκολο είναι για έναν νέο ηθοποιό να βρει δουλειά στην Ελλάδα του σήμερα. Ετσι, πριν τα παιδιά, είχε στραφεί στην κατασκευή κοσμημάτων με μαλλί, ξύλο, πέτρα και χάντρες. Τώρα βέβαια έχει αφοσιωθεί στην οικογένεια. Στο αγοράκι μας που είναι δύο ετών και στο κοριτσάκι μας που κλείνει τους τέσσερις μήνες», λέει και μου εξομολογείται την αγωνία του να τα βλέπει πάντα μονιασμένα καθώς έχει ακόμα έντονες τις μνήμες από τους ομηρικούς καβγάδες με τη μικρότερη αδερφή του όταν ήταν παιδιά!

Αδυναμία της στιγμής

Επιστρέφοντας στο «Your face sounds familiar» του ζητάω να μου σχολιάσει τη μίμηση του δεύτερου live, όπου εμφανίστηκε ως Νίκολας Ρέγες (τραγουδιστής των Gipsy Kings) και τις αντιδράσεις που προκάλεσε σε μέλη της κριτικής επιτροπής που τον ήθελαν πιο σοβαρό. «Την προηγούμενη μίμηση δεν ήθελα να τη διακωμωδήσω τόσο πολύ. Η αλήθεια είναι ότι στενοχωρήθηκα γι’ αυτό», μου απαντά δίχως δεύτερη σκέψη. «Με είχε πιάσει νευρικό γέλιο στο δεύτερο κουπλέ, ήταν μια αδυναμία της στιγμής και όχι προσχεδιασμένο. Από την άλλη, δεν μπορώ να πω ότι δεν είναι βασικό για μένα το να το διασκεδάζω και εγώ.

Θεωρώ πως το συγκεκριμένο σόου μπορείς να το πιάσεις με δύο τρόπους. Ή να σε θαυμάσουν ή να γελάσουν, με την καλή έννοια. Να περάσουν καλά. Μου αρέσει και η ιδέα του δεύτερου, χωρίς να αποκηρύττω το πρώτο φυσικά, η δουλειά μου είναι», καταλήγει.
Αραγε τι θα γίνει το βράδυ του τρίτου live όπου θα εμφανιστεί ως Θάνος Μικρούτσικος;