Δήμος Μπέκε:«Από πρώτο όνομα ξανάγινα το “ορεκτικό” του καθενός»

Οσοι -και ειδικότερα όσες- έχουν γεννηθεί πριν από το ’85 σίγουρα τον θυμούνται ως τον καινούριο τραγουδιστή των ONE, μετά την αποχώρηση του Κωνσταντίνου Χριστοφόρου το 2002. Οι νεότεροι τον γνώρισαν πριν από δύο Παρασκευές όταν εντυπωσίασε και τους τέσσερις coaches του «The Voice», ενώ αίσθηση προκάλεσε και το γεγονός ότι πήρε μια τέτοια απόφαση στα σαράντα του. Από κοντά ο Δήμος δεν φαίνεται πάνω από τριάντα, ενώ η ενέργεια που εκπέμπει θυμίζει έφηβο. Ανυπόμονος για τη συνέχεια του show και ενθουσιασμένος με την ευκαιρία που του δίνεται, μου δείχνει στο iPad στιγμιότυπα από δουλειές του όλα αυτά τα χρόνια. Βλέπω έναν showman να παίζει πιάνο, να τραγουδάει, να διοργανώνει μουσικοχορευτικά events διεθνών προδιαγραφών. 

«Δίσταζα λίγο για το "The Voice"»

«Την αίτηση για το “The Voice” την έκανε ένας φίλος μου, ο Αργύρης, και στην αρχή δεν μου το είχε πει! Ευτυχώς, γιατί εγώ μπορεί να δίσταζα αλλά ήθελα κάποιον να το κάνει», εξομολογείται. «Το μόνο που θέλω είναι να δουν τον Μπέκε όπως είναι τώρα, με τη φωνή που έχω τώρα, ύστερα από τόσα χρόνια. Ξέρω ότι πολλοί θα πουν “τι θέλει τώρα αυτός να πάει εκεί;”. Ειλικρινά δεν με απασχολεί. Δεν με ενδιαφέρει η κακοπροαίρετη κριτική και δεν θα με χαλάσει. Μπορεί ο κόσμος να μη με ξέρει. Είμαι καλός μουσικός όμως. Αυτό που θέλω είναι να αποφασίσουν αυτοί που θα με ακούσουν. Ας αποφασίσει ο κόσμος αν πρέπει να κάνω καριέρα ή όχι. Μου αρέσει το ότι στο παιχνίδι αυτό δεν απαιτείται κάποιο πακέτο αλλά κρίνεται μόνο η φωνή. Θέλω την προβολή, να συστηθώ ξανά στον κόσμο με τα επιπλέον χρόνια εμπειρίας που έχω. Οταν έπρεπε να επιλέξω coach τους ήθελα όλους! Αλλά είπε κάτι ο Ρέμος στο τέλος που πραγματικά με άγγιξε: “Θέλω αυτό το παιδί πραγματικά να πάει εκεί που του αξίζει, να πάρει αυτό που του αξίζει”. Αυτό ήταν». 

Οι βραδιές πάνω στην πίστα

Μου διηγείται πως αμέσως το μυαλό του πλημμύρισε με όλες εκείνες τις βραδιές πάνω στην πίστα, όπου βρισκόταν πίσω από όλα τα μεγάλα ονόματα της εποχής και έκανε φωνητικά: Πασχάλης, Ευριδίκη, Δάντης, Καλλίρης, Μαντώ. Μετά τον πρώτο του δίσκο το ’97 η δισκογραφική στην οποία ήταν έκλεισε και αποδεσμεύτηκε. Λίγο πριν ο Γιώργος Θεοφάνους, τον οποίο είχε γνωρίσει μερικά χρόνια νωρίτερα, του κάνει την πρόταση για τη θέση στους ONE, ο Δήμος κάνει όλα τα φωνητικά στο «Γεια» της Βανδή. Η τεράστια έκταση της φωνής του γρήγορα τον κάνει περιζήτητο. Πάντα όμως για φωνητικά. «Ως τέτοιου είδους εργαλείο -για φωνητικά- με χρησιμοποίησε ο Φοίβος και στον Ρουβά, στο “Ολα καλά”. Ετσι κατέληξα να πάω στην Αμερική για την ολοκλήρωση του άλμπουμ μαζί με τον Ηλία Ψινάκη», λέει και περιγράφει: «Eμενα επί δύο μήνες στο “Holiday Inn”, σε μια τεράστια σουίτα μόνος μου! Στις 10 το πρωί ακριβώς αρχίζαμε τα sessions, κάναμε ένα μικρό διάλειμμα και μετά στη μία άλλη μια διακοπή για να παίξουμε Playstation ώστε να ξεκουραστεί το μυαλό. Μετά συνεχίζαμε δουλειά μέχρι αργά. Εκεί ήταν που ρώτησα ένα βράδυ τον Ψινάκη, γιατί το είχα μαράζι: “Θα κάνω ποτέ καριέρα;” Τότε εκείνος μου απάντησε με ένα τεράστιο κατηγορηματικό “όχι”. Οταν τον ρώτησα γιατί, μου είπε “γιατί έχεις φωνάρα!”. Μου εξήγησε τι εννοούσε: οι πολύ λίγοι ιδιαίτεροι μουσικοί που κάνουν φωνητικά μετριούνται στα δάχτυλα των χεριών. Και είναι τα εργαλεία πίσω από τα μεγάλα ονόματα. Οταν δουλεύεις με μεγάλες φίρμες δεν πρόκειται να προχωρήσεις, θα είσαι πάντα “ορεκτικό”. Σε ακούν και σε βλέπουν όλοι, αλλά στην πραγματικότητα είσαι αόρατος. Δεν πρέπει να πιστεύεις ότι επειδή δουλεύεις μαζί με γνωστά ονόματα θα εκτιμήσουν την αξία σου και θα σε βοηθήσουν. Συμπληρώνεις τον καλλιτέχνη που βρίσκεται στο προσκήνιο και είναι λογικό ότι ο μάνατζερ ή ο συνθέτης δεν θέλει να σε χάσει προωθώντας σε», αποκαλύπτει. Μιλάει με χαμόγελο, παρά την πικρία που κρύβεται βαθιά στα λόγια του. 

«Δεν τους χόρτασα τους ONE»

«Κάποια στιγμή με πήρε ο Θεοφάνους και με έβαλε στους ΟΝΕ», λέει και συνεχίζει: «Πήγα όμως αργά. Δεν πρόλαβα να το χορτάσω. Μέχρι να προσαρμοστώ διαλυθήκαμε. Πάνω που είχαμε αρχίσει να περνάμε καλά και μεταξύ μας, να έχουμε χημεία. Ερχονταν όλοι σπίτι μου όπου έχω στήσει στούντιο και εκεί φτιάχναμε τους δίσκους μας. Η απόφαση ήταν του Θεοφάνους, ο οποίος ήθελε να διαλύσει το συγκρότημα, που ήταν δικό του δημιούργημα, όσο ήταν ακόμα στην κορυφή, προτού αρχίσει η πτώση. Κι ενώ είχαμε κλείσει να εμφανιστούμε μαζί με τη Βανδή στο “Rex”, μας παίρνει τηλέφωνο και μας λέει: “Ακυρα όλα, δεν δουλεύετε πουθενά, τέλος”. Μετά τη διάλυση των ΟΝΕ πάθαμε κατάθλιψη όλοι μας για δύο χρόνια. Η ειρωνεία είναι ότι έξι μήνες πριν από τη διάλυσή μας είχαμε πάει για συναυλίες στην Αμερική, όπου μας είχε δει ένας μάνατζερ. Είχε κολλήσει με εμένα και τον Πάνο και μας είχε κάνει πρόταση επιτόπου να τα παρατήσουμε και να πάμε στο L.A. για καριέρα. Φυσικά, δεν θέλαμε να κρεμάσουμε τους υπόλοιπους και ούτε που φανταζόμασταν τα σχέδια του Θεοφάνους. Ηταν μια μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε. Οταν τον αναζητήσαμε ύστερα από μερικούς μήνες, ήταν πολύ αργά. Οι ευκαιρίες αυτές δεν περιμένουν», επισημαίνει και συνεχίζει: «Με τα μουσικά ριάλιτι, απ’ όπου έβγαιναν δεκάδες καινούριοι τραγουδιστές κάθε σεζόν, με πήρε ακόμα πιο πολύ από κάτω, απογοητεύτηκα και αποστασιοποιήθηκα τελείως από τη δισκογραφία τα τελευταία επτά χρόνια. Ξαφνικά, μετά τους ΟΝΕ, από εκεί που ήμουν φίρμα, πρώτο όνομα, ξανάγινα το “ορεκτικό” του καθενός, άνοιγα τα προγράμματα. Με πήγανε 20 χρόνια πίσω, όλοι. Συνεργάστηκα με όλους τους μεγάλους και πρέπει να πω ότι υπάρχουν αρκετοί που με βοήθησαν κατά καιρούς. Αυτό όμως δεν ίσχυε πάντα για όλους. Γι’ αυτό καταλαβαίνω την Αντζελα Δημητρίου όταν βγαίνει και γκρινιάζει για διάφορα. Δεν έχει άδικο. Ενώ έχει βοηθήσει πάρα πολλούς -ειδικά όταν ήταν στα πάνω της-, όταν έγιναν γνωστοί έκαναν και κάνουν ότι δεν το θυμούνται. Το ’97, θυμάμαι, ήμασταν σε ένα σχήμα στο “La Playa”. Ηταν η πρώτη φορά που η Αντζελα είχε φύγει από τα μαγαζιά του Κακέτση. Και να είναι κάθε βράδυ ο Κακέτσης εκεί, να πετάει πιάτα στην πίστα, να της φωνάζει από το τραπέζι κάτι ακατάληπτα κι εκείνη να του απαντάει από το μικρόφωνο με το χαρακτηριστικό αξάν της “άμα τα ’χεις τόσο μεγάλα, να πας να τα κάνεις αυτά που λες!”. Oταν έβλεπε τον Κακέτση να φουντώνει, ο βιολονίστας που στεκόταν μπροστά από μένα πισωπατούσε και έβαζε εμένα μπροστά μην τον πάρουν τα... σκάγια». Οι ιστορίες που μου διηγείται δεν έχουν τέλος, θα μπορούσαμε να γράψουμε βιβλίο. Εχουμε όμως μόνο δύο σελίδες. Του ευχήθηκα καλή επιτυχία στη συνέχεια και ανανεώσαμε το ραντεβού μας.