Τάκης Ζαχαράτος: «Μου βγάζω το καπέλο»

Η περσινή χρονιά του θεάτρου «Αλίκη» θύμιζε κάτι από τις παλιές ένδοξες μέρες. Ουρές με κόσμο στην οδό Αμερικής που περίμενε ανυπόμονα να περάσει το κατώφλι του θεάτρου. Ανθρωποι με την προσδοκία της διασκέδασης και της χαράς. Των δύο συστατικών που ο Τάκης Ζαχαράτος όχι μόνο κατέχει, αλλά εξελίσσει και επιμένει να μοιράζει γενναιόδωρα. Στο «I am what I am» ο άνθρωπος με το χαμαιλεόντιο χάρισμα κατάφερε να απογειώσει τον ρόλο που επινόησε για τον εαυτό του. Δεν είναι μόνο τα 50.000 και πλέον εισιτήρια τα οποία έκοψε πέρσι που επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές, αλλά και το γεγονός πως το one man show του Ζαχαράτου επανέρχεται στο τέλος του μήνα για λίγες παραστάσεις - στο «Παλλάς» αυτή τη φορά. Οι 1.800 θέσεις του θεάτρου είναι ένα στοίχημα για εκείνον, ο οποίος ευθαρσώς δηλώνει ότι φοβάται. Από εκεί πιάνουμε και το νήμα της κουβέντας μας.



Είναι δυνατόν να φοβάσαι ακόμη;

Φοβάμαι και τρέμω. Οσο περνάνε τα χρόνια έχω περισσότερο τρακ. Τρέμω σαν το ψάρι πριν βγω στη σκηνή. Προσπαθώ να νοσταλγήσω τα χρόνια όπου ήμουν χαλαρός... Δεν γίνεται. Λόγω budget, τα έκανα όλα μόνος μου στην παράσταση: τη σκηνοθεσία, τα κείμενα, τα κοστούμια, χτένιζα κάθε μέρα τις περούκες μου, έπαιζα. Είναι ένα πράγμα πολύ δικό μου, είναι σαν να είσαι σπίτι μου. Θεώρησα λοιπόν ότι τον ενθουσιασμό και τη φόρα που είχε η παράσταση έπρεπε να την επαναλάβω.

Μήπως η περσινή επιτυχία έχει ανεβάσει τον πήχη πολύ ψηλά;

Ηταν συγκινητικό να βλέπεις τις ουρές έξω από το θέατρο. Θύμιζε κάτι από τις εποχές της Αλίκης. Μου είχε πει πριν φύγει πως «εσύ πρέπει να έχεις κάτι δικό μου γιατί με αγαπάς». Δεν πρόλαβα να έχω κάτι δικό της, αλλά μου το φυλούσε για την πιο ώριμη φάση της καριέρας μου - να έχω το θέατρό της. Αυτή η παράσταση είναι αφιερωμένη στην Αλίκη. Της το όφειλα και θέλω να της πω ένα τεράστιο ευχαριστώ και να της κάνω μια αγκαλιά. Ακόμη δεν το ’χω πιστέψει πως έχω παίξει στο θέατρο που πήγαινα και έβλεπα την Αλίκη μικρός. Κρατάω μια απόσταση από αυτό.



Πώς το καταφέρνεις;

Εχω έναν τρομερό φόβο μήπως ψωνιστώ, μήπως τη δω κάπως. Το χειρότερό μου είναι τα καβαλημένα καλάμια. Η αίσθηση ότι επειδή εγώ είμαι στα φώτα της σόουμπιζ είμαι ανώτερος από κάποιον άλλο που κάνει μια άλλη δουλειά με εκνευρίζει και με θυμώνει. Και πολλές φορές το σατιρίζω.



Μικρός τι ήθελες να γίνεις;

Ηθελα να γίνω γυμναστής. Εκανα ενόργανη. Μετά ήθελα να γίνω κομμωτής, μετά ηθοποιός και μετά έγινα όλο αυτό το «I am what I am».



Εσύ πώς θα σε έλεγες; 

Νομίζω ότι ο τίτλος του επαγγέλματός μου είναι το όνομά μου. Είναι όλο τόσο φτιαγμένο από μένα… Χειροποίητο.



Το ’χες φανταστεί;

Με είχα φανταστεί να χορεύω, να τραγουδάω και να δίνω χαρά. Το πώς θα γινόταν αυτό, όχι. Θυμάμαι που είχα μείνει στην ίδια τάξη, στη Β’ Γυμνασίου, και έπρεπε να δώσω επαναληπτικές εξετάσεις. Ημασταν λοιπόν στο προαύλιο του σχολείου, ήταν στενοχωρημένα τα παιδιά και οι γονείς και εγώ έκανα ακροβατικά. Βγαίνουν λοιπόν οι δάσκαλοι με έναν φάκελο στα χέρια, πολύ σοβαροί και με ύφος, για να ανακοινώσουν ποιος περνάει την τάξη και ποιος όχι και εκείνη τη στιγμή προσγειώνομαι εγώ, κάνοντας εντυπωσιακό φινάλε στο άλμα μου. Μου λέει μια καθηγήτρια -και είχε δίκιο η γυναίκα: «Δεν ντρέπεσαι; Ολα τα παιδιά έχουν αγωνία κι εσύ κάνεις τούμπες;». Ξέρεις τι της απάντησα; «Δεν με ενδιαφέρει το μάθημά σου. Ετσι κι αλλιώς, εγώ θα φοράω αστραφτερά ρούχα, θα χορεύω και θα τραγουδάω». Είναι σαν να το ήξερε η ψυχή μου το τι θα κάνω. Και δεν βρήκα και κανένα εμπόδιο. Ισα-ίσα που αισθανόμουν πάντα ένα αόρατο χέρι να με σπρώχνει, έστω και μέσω Τρίπολης, στο σωστό σημείο.



Ποιος άνθρωπος σε έχει καθορίσει; 

Πρώτος από όλους, ο Μιχάλης Κακογιάννης, με τον οποίο έκανα την πρώτη μου εμφάνιση στον κινηματογράφο στο «Ανω κάτω και πλαγίως». Με βρήκε ο βοηθός σκηνοθέτη από μια διαφήμιση που είχα κάνει. Ηρθα με το ΚΤΕΛ από την Πάτρα, με περίμενε ο άνθρωπος και με πήγε στο σπίτι του Κακογιάννη στη Δελφών. Ανοίγει η πόρτα και τον ακούω να λέει: «Α, ο ηλεκτρολόγος είναι;». Κι εγώ, πρόσεξε θράσος, αντί να κομπλάρω, λέω: «Α, ωραία, ευκαιρία να τον εντυπωσιάσω». Πόσο σωστά σκεφτόμουν τότε. Και δεν είχα να χάσω και κάτι. Ημουν χαλαρός. Βέβαια, όταν με πήραν από το γραφείο του Κακογιάννη, είπα: «Ξαναγυρίζεται η “Στέλλα” και με θέλουν να κάνω τη Μελίνα». Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις στιγμές που μοιράστηκα μαζί του. Ηταν τεράστιο μάθημα για μένα. Σκέψου πως το πρωί ήμουν κομμωτής στην Πάτρα, χτένιζα τις πελάτισσές μου, έπαιρνα το λεωφορείο το βράδυ και διάβαζα στη διαδρομή τον ρόλο μου για να είμαι έτοιμος για το γύρισμα την επόμενη μέρα. Ετσι λάτρεψα τον κινηματογράφο. Ποτέ σε τηλεοπτικό στούντιο δεν ένιωσα αυτή τη μαγεία που έχει το σινεμά. Κι είχα την τιμή να είμαι φίλος του Κακογιάννη μέχρι το τέλος και να ζήσω πολλά απογεύματα στο σπίτι του, ακούγοντας υπέροχες ιστορίες που με έκαναν καλύτερο άνθρωπο και καλλιτέχνη.
Εχεις περάσει περιόδους που παραμέλησες τον άνθρωπο για τον καλλιτέχνη; Φυσικά, αλλά ευτυχώς δεν φάνηκε. Ειδικά όταν έφυγε η μητέρα μου και έπρεπε να δουλέψω. Από τη μία ήταν θεραπευτικό, από την άλλη οδυνηρό.



Θεωρείς τον εαυτό σου περισσότερο τυχερό ή τολμηρό;

Με θεωρώ τρελό. Πολλές φορές ξαναγυρίζω σε εκείνη την τρέλα, να τα τινάξω όλα στον αέρα, όπως τότε που είχα ένα κομμωτήριο που έβγαζε πολλά χρήματα, άφησα οικογένεια, φίλους, τα πάντα και ήρθα σε μια άλλη πόλη για να ξεκινήσω από το μηδέν. Μου αρέσει να επικοινωνώ με αυτό το πλάσμα. Θεωρώ ότι είμαι τυχερός, ευλογημένος, δουλευταράς. Θεωρώ ακόμη ότι δεν μου χαρίστηκε τίποτα. Εχω δουλέψει πολύ περισσότερο απ’ όσο έχω πληρωθεί για να δημιουργήσω αυτό το είδος που δημιούργησα, χωρίς να παραπονιέμαι γι’ αυτό. Λέω, δόξα τω Θεώ. Και μου βγάζω το καπέλο.





Είχες σκεφτεί ποτέ να σταματήσεις;

Πολλές φορές. Μέχρι να καταλάβω εγώ τι είναι αυτό που κάνω, να το καταλάβουν και οι άλλοι, όλο αυτό το διάστημα που εγώ με κυοφορούσα και δεν ξέραμε τι είναι αυτό το πράγμα: drag queen; Μίμος; Τραγουδιστής; Ηθοποιός; Τι ρόλο βαράει ο πρώην κομμωτής-αθλητής από την Πάτρα; Μέχρι να πάρει τη φόρμα του σόουμαν, πολλές φορές εγκλωβίστηκα, μπερδεύτηκα, απογοητεύτηκα, αλλά ήταν μέρος του παιχνιδιού.



Το κομμωτήριό σου στην Πάτρα το νοσταλγείς;

Οταν έφυγα από την Πάτρα δεν πρόλαβα να αποχαιρετήσω τον χώρο. Αφού ήρθα στην Αθήνα και έγινα λίγο γνωστός, γύρισα με το ΚΤΕΛ στην Πάτρα και περπάτησα ως το κομμωτήριο, που το δούλευε ένας άλλος εξαιρετικός συνάδελφος. Εκλαιγα σε όλο τον δρόμο και με κοιτούσε ο κόσμος. Ανέβηκα λοιπόν στην Πατρέως 13 στον τρίτο όροφο, χτύπησα το κουδούνι, μπήκα μέσα κι άρχισα να χαϊδεύω τους τοίχους και να κλαίω. Ηταν διάφορες κυρίες μέσα που έκαναν περμανάντ, βαφές, όμως ήταν σαν να μην έβλεπα γύρω μου. Αποχαιρετούσα ένα κομμάτι του εαυτού μου, πολύ ωραίο, πολύ αθώο, πολύ απλό, πολύ ευλογημένο, για κάτι άγνωστο.



Τελευταία φορά πότε έκλαψες;

Εκλαψα τώρα τις γιορτές. Συνέβη κάτι περίεργο σε έναν φίλο μου... Αλλά και η έλλειψη της μητέρας μου ήταν πολύ έντονη φέτος. Εκλαψα πολύ… Ηταν όμως θεραπευτικό.



Πες μου μια στιγμή που ήσουν ευτυχισμένος...

Με τον σκύλο μου, τον Καρίμ, βόλτα στην Πάτρα οι δυο μας, μόνοι μας. Απλά δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο ωραίο ήταν αυτό που ένιωθα.


info: «I am what I am - The sequel», στο «Παλλάς», από τις 29 Ιανουαρίου