Πηνελόπη Τσιλίκα:Η πρώτη κυρία της «Μικράς Αγγλίας»

Πηνελόπη Τσιλίκα:Η πρώτη κυρία της «Μικράς Αγγλίας»

Ο Παντελής Βούλγαρης δίνει ευκαιρίες σε νέους ανθρώπους να παίξουν στις ταινίες του.
Για τη «Μικρά Αγγλία» έριξε σε βαθιά νερά την πρωταγωνίστριά του Πηνελόπη Τσιλίκα-κι εκείνη στάθηκε με χάρη και σοφία στο ύψος της

Πηνελόπη Τσιλίκα:Η πρώτη κυρία της «Μικράς Αγγλίας»
Η Πηνελόπη Τσιλίκα σε κάνει να θες να γνωρίσεις τους γονείς της, ή όποιον τη μεγάλωσε. Θες να τους πεις ένα «μπράβο» για την 25χρονη κόρη τους, η οποία όχι μόνο φέρνει εις πέρας, με επιτυχία, έναν πολύ απαιτητικό ρόλο στη νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Μικρά Αγγλία», αλλά σε κερδίζει ακόμα περισσότερο από κοντά. Με τον ενθουσιασμό και τη γλύκα της ηλικίας της, η Πηνελόπη έχει άποψη και μιλά με μέτρο, ευαισθησία και σχεδόν σοφία. Ξεκίνησε να ασχολείται με την ηθοποιία ενόσω σπούδαζε στη Νομική (την οποία δεν έχει τελειώσει ακόμα, αλλά σκοπεύει να το κάνει): «Δεν είναι κάτι που σκεφτόμουν. Από μικρή, 4 ετών, έκανα χορό. Ημουν καλή μαθήτρια στο σχολείο. Πέρασα στη Νομική και τότε που είχε περάσει λίγο η πίεση που τρώμε όλοι όταν είμαστε παιδιά, άρχισα να αναρωτιέμαι τι θα κάνω με τη ζωή μου τώρα. Πώς θα είμαι ευτυχισμένη;».



Κλείσιμο


Ενώ σπούδαζε ακόμα, συμμετείχε στην ταινία «Συγχαρητήρια για τους αισιόδοξους;» της Κωνσταντίνας Βούλγαρη, η οποία στη συνέχεια έκανε το κάστινγκ για την ταινία του πατέρα της. Κάπως έτσι η Πηνελόπη βρέθηκε να περνά οντισιόν για τον μπαμπά Βούλγαρη, να κερδίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και να μεταφέρεται στην Ανδρο για τα γυρίσματα της ταινίας. Βασισμένη στο ομότιτλο μπεστ σέλερ της Ιωάννας Καρυστιάνη και με έναν προϋπολογισμό της τάξης των 1,6 εκατ. ευρώ, η παραγωγή δεν αποτελεί και καθημερινή υπόθεση. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται ουσιαστικά για τον πρώτο κινηματογραφικό ρόλο στην καριέρα μιας ηθοποιού. Τι της έκανε μεγαλύτερη εντύπωση; «Το σινεμά είναι πολύ ιδιαίτερη τέχνη γιατί συγκεντρώνει τόσο πολλές ειδικότητες και τόσο διαφορετικούς ανθρώπους, με διαφορετικό υπόβαθρο και σκοπούς, που όλοι μαζί συμφωνούν ότι θα συνεργαστούν, βάζοντας ο καθένας το δικό του λιθαράκι για ένα κοινό αποτέλεσμα, το όραμα του σκηνοθέτη. Αυτό μου αρέσει πολύ. Ενα πολύ ωραίο παράδειγμα ομαδικής συνεργασίας».



Στην ταινία υπάρχουν ιδιαίτεροι χαρακτήρες και καταστάσεις, με δύσκολα διλήμματα και βάρη από το παρελθόν. Αναπόφευκτα σκέφτεται κανείς τι θα έκανε στη θέση της πρωταγωνίστριας Ορσας, της αδελφής της Μόσχας, της μαμάς τους. «Κι εμείς τα ίδια σκεφτόμασταν. Η Ορσα είναι μια ιδιαίτερη κοπέλα. Παίρνει την απόφαση να αγαπά κάποιον και να μην το πει σε κανέναν. Κρατά αυτή την απόφαση με κάθε κόστος, ενώ έχει τόσες ευκαιρίες να το πει, να λύσει τα προβλήματά της ή εν πάση περιπτώσει να θέσει το θέμα που την καίει - και δεν το κάνει. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που ήταν πολύ ξένο για μένα. Μα, γιατί δεν το λέει; Γιατί; Είναι μια πολύτιμη ξεροκεφαλιά που έχει, την οποία έχω κι εγώ, αλλά σε τόσο σοβαρά θέματα όπως είναι ο έρωτας και η αγάπη εγώ θα χυνόμουν».



Ο έρωτας ανάμεσα στην Ορσα και τον Σπύρο ξενίζει, φαντάζει παράταιρος με τη σημερινή εποχή. Σε κάνει να αναρωτιέσαι αν υπάρχουν τέτοιοι έρωτες σήμερα - ή, έστω, εκτός χαρτιού. «Πιο παλιά πιστεύω πως υπήρχαν. Πιστεύω πολύ στην παλιά εποχή. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι μπορεί να ζούσαν λιγότερο, αλλά ζούσαν μεγάλες ζωές. Εβλεπες έναν άντρα κι έλεγες “αυτός είναι”. Τώρα είναι πολύ πληθωρική η ζωή μας».

Η ίδια δηλώνει ότι είναι μάλλον εσωστρεφής - της παίρνει καιρό για να αποκαλύψει τα μυστικά της. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εκφράζεται. Σε μια πολύ χαρακτηριστική στιγμή στην ταινία, η μητέρα των κοριτσιών τούς λέει κάτι πολύ πικρό: «Η ζωή τα θέλει έτσι, ο έρωτας να κρατά λίγο και ο καημός πολύ». Οταν τη ρωτάω αν το πιστεύει αυτό, μου απαντά: «Εγώ που είμαι τώρα 25, όχι, δεν το πιστεύω. Θεωρώ ότι είναι χρέος μου να μην το πιστεύω. Αυτή τη στιγμή θέλω να πιστεύω ότι ο έρωτας θα κρατήσει για πάντα». Κι εκείνη τη στιγμή δακρύζει, συνειδητοποιώντας αυτά που έχει πει, τις διαστάσεις και τον ρομαντισμό τους. 



Από την καταδικασμένη Ορσα του Μεσοπολέμου η Πηνελόπη περνά στο θεατρικό έργο «Yuppi Du!» που παίζεται στο «Faust». «Τον τίτλο τον έχουμε δανειστεί από μια ταινία της εποχής (με τη Σάρλοτ Ράμπλινγκ και τον Αντριάνο Τσελεντάνο)», εξηγεί αφότου έχει συνέλθει και συνεχίζει: «Είναι ένα μουσικό οδοιπορικό στη δεκαετία 1965-1975. Ακολουθούμε μια παρέα παιδιών, οι οποίοι, ενώ μαίνεται ο πόλεμος στο Βιετνάμ, αποφασίζουν να κάνουν ένα ταξίδι προς την Ινδία». Αν και αγαπά την Ορσα, νιώθει πιο κοντά της τα 70s. «Είναι περίεργη εποχή. Λέω ότι είναι πιο κοντά μου, όχι γιατί νιώθω ουσιαστικά πιο κοντά της, αλλά επειδή έχω πολύ περισσότερες προσλαμβάνουσες παραστάσεις απ’ αυτήν. Ηταν ένα κίνημα με πολύ αγνές προθέσεις, που όμως δεν είχε ουσιαστικό πολιτικό πρόταγμα». Είναι σημαντική δηλαδή η πολιτική για εκείνη; «Με ενδιαφέρει να ψάχνω και να μαθαίνω όσο μπορώ περισσότερο, να διαβάζω όσο μπορώ περισσότερο και να μπορώ να καταλαβαίνω τι συμβαίνει ούτως ώστε να μην ακούω απλά ό,τι μου λένε». 
Ακολουθήστε το protothema.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο Protothema.gr

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ειδήσεις Δημοφιλή Σχολιασμένα

BEST OF NETWORK

Δείτε Επίσης