Αρχές της δεκαετίας του ’80, στην Κέρκυρα. Οι πρόβες στην Κερκυραϊκή Καλλιτεχνική Σκηνή έχουν μόλις τελειώσει, το αγόρι με τα πλούσια καστανά μαλλιά και τα φωτεινά πράσινα μάτια μισοκοιμάται στην πρώτη σειρά των θεατών. Η μητέρα του τον χαϊδεύει τρυφερά στο κεφάλι. «Έλα, αγάπη μου,πάμε σπίτι» του λέει. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο μικρός Σάκης παρακολουθεί τις πρόβες των γονιών του. «Μεγάλωσα με έναν περίεργο τρόπο μέσα στο θέατρο, γιατί οι γονείς μου ασχολούνταν με αυτό ερασιτεχνικά εδώ και πάρα πολλά χρόνια. O πατέρας μου, μάλιστα, ασχολείται ακόμη. Ίδρυσαν μαζί την Κερκυραϊκή Καλλιτεχνική Σκηνή, η οποία έχει κάνει πραγματικά ωραίες παραστάσεις, μάλιστα είχε σκηνοθετήσει και ο Σπύρος Ευαγγελάτος στο παρελθόν. Θυμάμαι τον εαυτό μου από πολύ μικρό να ξενυχτά μέσα σε ένα θέατρο και να με παίρνει ο ύπνος στις καρέκλες των θεατών, ενώ παρακολουθούσα τις πρόβες. Και μετά, μέσα στη νύχτα, να επιστρέφουμε στο σπίτι με μια βέσπα τρικάβαλο, εγώ στη μέση, ανάμεσα στους γονείς μου, να μισοκοιμάμαι. Θυμάμαι τις περιοδείες στα γύρω χωριά. Μου άρεσε το γεγονός πως μέσα από αυτή τους την ασχολία οι γονείς μου έβγαιναν από τον εαυτό τους και υποδύονταν ανθρώπους με τους οποίους δεν είχαν καμία σχέση» θυμάται ο Σάκης χαμογελώντας, ενώ ετοιμάζεται στα υπαίθρια καμαρίνια του Ρωμαϊκού Ωδείου στην Πάτρα, για να βγει κι εκείνος από τον εαυτό του και να ξαναγεννηθεί ανάμεσα στις Βάκχες ως «Διός παις, Διόνυσος».
«Βέβαια, το να υποδύεσαι ρόλους είναι κάτι που εγώ ως παιδί έκανα καθημερινά με τα αδέλφια και τους φίλους μου. Όχι μόνο εγώ, όλα τα παιδιά το έχουν έμφυτο αυτό. Παίζουν όλη μέρα την παράσταση που θέλουν και δεν χρειάζεται και μεγάλη προσπάθεια για να μπουν στο ρόλο. Δεν προσποιούνται, το ζουν. Καβαλάνε ένα ξύλο και νιώθουν πως είναι ιππότες πάνω στο πιο γρήγορο άλογο. Λες “είμαι κλέφτης, εσύ αστυνόμος” και μπαίνεις αμέσως στο ρόλο. Δεν το συζητάς» λέει ο Σάκης, που πλέον το ζει όλο αυτό και μέσα στο σπίτι του. «Ο Αλέξανδρος είναι ακόμη λίγο μικρός για αυτό. Η Αναστασία, όμως, υποδύεται ρόλους ακατάπαυστα. Φορά νεραϊδοφορέματα και δίνει καθημερινά τις παραστάσεις της» λέει και τα μάτια του πλημμυρίζουν τρυφερότητα.
Απίστευτη κινητικότητα στα παρασκήνια: Οι ήχοι από το γκονγκ και τα τύμπανα των αγγελιοφόρων αντηχούν. Οι Βάκχες ζεσταίνουν τη φωνή τους, καθισμένες στο πέτρινο δάπεδο, βγάζοντας κραυγές που βοηθούν τους μυς του προσώπου τους να χαλαρώσουν και τραγουδούν ξαφνικά ρεφρέν σύγχρονων τραγουδιών γελώντας και «βακχεύοντας». Ο πανταχού παρών Δημήτρης Λιγνάδης, αεικίνητος, επιβλέπει τα πάντα και μιλά με τον Πενθέα (κατά κόσμον Δημήτρη Πασσά) για το σωστό τόνο που πρέπει να ειπωθεί η φράση «για τα γυναικεία, βέβαια, γούστα», τη στιγμή που ο Πενθέας σχολιάζει την τέλεια αρμονία του κορμιού του Διόνυσου στην παράσταση.
Ήδη οι Βάκχες έχουν κάνει πολλές στάσεις ανά την Ελλάδα και έχουν εισπράξει το πιο ζεστό χειροκρότημα και εξαιρετικές κριτικές. Το ίδιο και ο Σάκης Ρουβάς, που με άρμα τις Βάκχες έκανε την είσοδό του σε ένα δύσκολο και απαιτητικό χώρο, όπως το αρχαίο θέατρο. Αυτό που ίσως δεν γνωρίζει το ευρύ κοινό είναι πως ο σκηνοθέτης της παράστασης, Δημήτρης Λιγνάδης, τέσσερα χρόνια προσπαθούσε να πείσει τον Σάκη να δοκιμαστεί στο συγκεκριμένο ρόλο. «Μετά από μια παράσταση στην Επίδαυρο, όπου συζητούσαμε για το έργο με διάφορους ανθρώπους του θεάτρου, με τους οποίους συναντηθήκαμε εκεί, είχα πει στον Δημήτρη πως θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω στο θέατρο, να κάνω μια τραγωδία και μου έλεγε “μια τραγωδία έχω στο μυαλό μου που νιώθω πως πρέπει να κάνεις, τις Βάκχες του Ευριπίδη, και να ενσαρκώσεις τον Διόνυσο”. Εμένα, πάλι, μου Το θέατρο δεν έχει ανάγκη από κανέναν. Το θέατρο δεν έχει ανάγκη εμένα, εγώ το έχω ανάγκη”. φαινόταν αδιανόητο να παίξω ένα θεό. Δεν μπορούσα να κάνω τη σύνδεση,μου φαινόταν εξαιρετικά δύσκολο να ενσαρκώσεις ένα θεό, που ξέρει το μέλλον, δεν ζει ανατροπές» λέει ο Σάκης και εξηγεί τον τρόπο που κατάφερε να προσεγγίσει τελικά το ρόλο: «Ο θεός μπορεί να είναι τέλειος, αλλά όταν αυτός επιλέγει να πάρει μια μορφή ανθρώπινη, όπως κάνει ο Διόνυσος, μέσα στο κομμάτι αυτής της ανθρώπινης μορφής εμπεριέχονται και όλα τα ανθρώπινα πάθη και αδυναμίες, δεν είναι μόνο η μορφή που παίρνει, ενανθρωπίζεται, όπως έκανε και ο Ιησούς».
«Φέτος βρέθηκαν ξανά με τον Λιγνάδη και η πρόταση “έπεσε” για μία ακόμα φορά στο τραπέζι. Και προς έκπληξη όλων των υπολοίπων, αυτή τη φορά η αντίδραση του Σάκη ήταν θετική» λέει στο People άνθρωπος που ήταν παρών στη συνάντηση. Γιατί, όμως, είπε φέτος το «ναι» που δεν έλεγε τόσα χρόνια; «Μετά από τόσο καιρό, η ιδέα ωρίμασε μέσα μου. Αυτή τη φορά ένιωθα έτοιμος να το κάνω, έτσι μπόρεσα να κάμψω όλες τις ενστάσεις που είχα πριν» εξηγεί στο People ο Σάκης Ρουβάς. Τι ήταν αυτό για το οποίο αγωνιούσε περισσότερο όσον αφορά στην ερμηνεία του; «Από τη στιγμή που είπα “ναι” μετά δεν είχα κάποια ανησυχία. Είναι δύσκολο να περιγράψω πώς ακριβώς συμβαίνει αυτή η εσωτερική διεργασία, αλλά όταν πω “πάμε” δεν υπάρχει στο μυαλό η σκέψη ότι μπορεί να συμβεί κάτι λάθος. Από τη στιγμή που αισθάνθηκα πως έχει έρθει η στιγμή να το κάνω, δεν είχα πια καμία αμφιβολία. Όταν είμαι αποφασισμένος, δεν κάνω πίσω» λέει ο Σάκης στο People.
Άλλωστε, έχει μεγαλώσει με τη νοοτροπία του αθλητή (ήταν πρωταθλητής στο επί κοντώ), που όταν κατεβαίνει σε αγώνες, στόχος είναι μόνο να κερδίσει. Κι αν η ενασχόλησή του με κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που τον έχουμε συνηθίσει τυχαίνει να δημιουργεί μια διάθεση αμφισβήτησης, με τη δική του μεθοδευμένη «προπόνηση» και με μια ήρεμη δύναμη που τον διακρίνει καταφέρνει, χωρίς τυμπανοκρουσίες, να αποδείξει πως δεν παίρνει ποτέ τυχαία ένα ρίσκο. Το έκανε με το ρόλο του παρουσιαστή στο X-Factor. Το έκανε στο δύσκολο ρόλο του ψυχοπαθή serial killer στο κινηματογραφικό, αμερικανικής παραγωγής, Duress (αν θεωρήσουμε πως στην πρώτη του κινηματογραφική απόπειρα, το Alter Ego, έπαιζε ένα ροκ σταρ, δηλαδή ένα ρόλο πολύ πιο κοντά στον εαυτό του). Το ίδιο και στους Ήρωες Ανάμεσά Μας,την κοινωνική εκπομπή του ΑΝΤ1, σε έναν επικοινωνιακό και ανθρώπινο ρόλο, οριακά δημοσιογραφικό. Όμως, η αρχαία τραγωδία ήταν ρίσκο – μεγαλύτερο, για παράδειγμα, από το να τον βλέπαμε ακόμα και ως Στάνλεϊ Κοβάλσκι στο Λεωφορείο ο Πόθος του Tennessee Williams. Γιατί επέλεξε, όμως, να δοκιμαστεί στο συγκεκριμένο έργο; «Αυτό το κείμενο είναι πάρα πολύ μυστικιστικό, πολύ βαθύ. Είναι και ένα απολογιστικό κατά κάποιον τρόπο κείμενο του Ευριπίδη, καθώς ήταν το τελευταίο του έργο και νομίζω πως αποτυπώνει το απαύγασμα της σοφίας αυτού του μεγάλου μύστη. Είναι μεγάλη πρόκληση να προσπαθήσεις να αποκρυπτογραφήσεις το νόημα και το μήνυμα αυτού του κειμένου. Το μεγαλείο του είναι πως όσο το μελετάς τόσο εμβαθύνεις. Είναι σαν κάθε φορά να βγάζεις ένα πέπλο από επάνω του, αλλά συνεχίζει να κρύβει πολλά νοήματα» λέει στο People, ενώ μετά από δέκα παραστάσεις παραδέχεται πως: «Έχω νιώσει μεγάλη διαφορά από την πρώτη φορά που ανέβηκα στη σκηνή ως Διόνυσος». Τις κριτικές, άλλωστε, ποτέ δεν τις φοβήθηκε. «Είμαι έτοιμος να δοκιμαστώ σε κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Από τη στιγμή που επιλέγω μια διαφορετική δράση, περιμένω και την αντίδραση. Είναι αυτονόητη, καλοδεχούμενη και ενδιαφέρουσα» είχε πει μετά τη γενική δοκιμή, στη Σαλαμίνα.
Σε εκείνη τη γενική δοκιμή για το κοινό, όποιος έφτανε στη Σαλαμίνα,αναζητώντας το Ευριπίδειο Θέατρο, εισέπραττε από περαστικούς, περιπτεράδες, οδηγούς ταξί την ίδια απάντηση: «Για την παράσταση του Σάκη;».Όπως ήταν αναμενόμενο πως με τη συμμετοχή του σε αυτό το project έφερε και κόσμο που ίσως δεν θα έβλεπε την παράσταση υπό άλλες συνθήκες. «Για μένα αυτό είναι κέρδος για τον κόσμο. Όχι ότι έρχονται να δουν εμένα, αλλά ότι βλέπουν μια πραγματικά ξεχωριστή και αξιόλογη παράσταση στο σύνολό της. Το ωραίο θα ήταν να υπάρχει μια παιδεία στη χώρα μας, που να σε οδηγεί έτσι κι αλλιώς στο να παρακολουθείς από μικρός θέατρο, έτσι ώστε να αφουγκραστείς από νωρίς την τεράστια σοφία που κρύβει η θεατρική μας κληρονομιά. Αν εγώ είμαι λόγος για να έρθουν στο θέατρο παιδιά που δεν θα πήγαιναν αλλιώς, αυτό νιώθω ότι μάλλον είναι καλό. Η οπτική του Δημήτρη του Λιγνάδη στις Βάκχες αλλά και το πολύ δυνατό κείμενο που έχει μεταφράσει ο αδελφός του, ο Γιάννης, έχει τόσα μηνύματα, που όποιος το δει σίγουρα κάτι θα αποκομίσει. Άλλωστε, τα νέα παιδιά είναι πολύ “εξελιγμένα μοντέλα” και αντιλαμβάνονται περισσότερα απ’ όσα φανταζόμαστε» λέει στο People ο Σάκης.
Η μικρή Αναστασία, πάντως, δεν έχει δει ακόμη τον μπαμπά της ως Διόνυσο στη σκηνή. «Νομίζω πως είναι οριακά μικρή. Δεν είμαι σίγουρος για το τι θα καταλάβει από όλο αυτό. Μέχρι το Σεπτέμβριο, βέβαια, μπορεί και να συμβεί. Κάποια στιγμή πρέπει να πάρω μια απόφαση. Ή να εμπιστευτώ απολύτως τον Ευριπίδη και να πω “ναι, αυτό είναι ένα μυστηριακό κείμενο, που μπορεί οποιαδήποτε ψυχή να το φιλτράρει ή να μην εμπιστευτώ εμάς, γιατί είμαστε άνθρωποι και μεταφέρουμε το έργο με τη δική μας ενέργεια, που ίσως να μην είναι η πιο κατάλληλη για να μεταφέρει τα νοήματα της παράστασης σε ένα παιδί που δεν είναι ούτε 5 χρόνων και που θα δει επί σκηνής τον πατέρα της. Με απασχολεί» παραδέχεται ο Σάκης, ο οποίος μέσα στα τελευταία πέντε χρόνια δεν έκανε απλώς πολλά νέα επαγγελματικά βήματα, αλλά και μια ευτυχισμένη οικογένεια με τρία υπέροχα παιδιά με τη σύντροφό του, Κάτια Ζυγούλη.
Λίγους μήνες πριν, είδαμε για πρώτη φορά την 6 μηνών κορούλα του σε παπαράτσι φωτογραφίες από τις πρώτες της βόλτες στην παιδική χαρά μαζί με τα αδελφάκια της, Αναστασία, 4,5 ετών και Αλέξανδρο 22 μηνών. Λίγες εβδομάδες μετά, όμως, το ζευγάρι αποφάσισε να απαγορεύσει από εδώ και στο εξής τη δημοσίευση φωτογραφιών των παιδιών του. Ο Σάκης και η Κάτια ζήτησαν όχι απλά να μη φαίνονται τα πρόσωπα των παιδιών, αλλά να μη δημοσιεύονται καθόλου φωτογραφίες τους. Ήταν μια απόφαση που προκάλεσε έκπληξη, καθώς το ζευγάρι αντιμετώπιζε τα media με τη στάση που χαρακτηρίζει τους αληθινούς σταρ παγκοσμίως: πως όταν τύχει ένας φωτογράφος να απαθανατίσει τους ίδιους με τα παιδιά τους δεν έχει νόημα να κρύβονται. «Θεωρώ πως ήταν ανόητο να κρύβεις τα πρόσωπα των παιδιών, από τη στιγμή που έτσι κι αλλιώς είναι εκτεθειμένα στο σχολείο, στους φίλους, στη γειτονιά από την αναγνωρισιμότητα των γονιών τους. Απλά από κάποια στιγμή και μετά αυτή η κατάσταση έγινε ανυπόφορη και ψυχοφθόρα για τα παιδιά και τους δικούς μας ανθρώπους» εξηγεί ο Σάκης.
Όπως λέει στο People στενός συνεργάτης του Σάκη Ρουβά: «Ακόμα κι όταν τα παιδιά ήταν με τον παππού και τη γιαγιά τους, οι φωτογράφοι τούς ακολουθούσαν κατά πόδας, καθημερινά και πιεστικά, και οι άνθρωποι πραγματικά δεν μπορούσαν να βγουν από το σπίτι». Είχε ακουστεί πως οι γονείς της Κάτιας Ζυγούλη είχαν κινδυνεύσει να πάθουν ατύχημα μια μέρα που συνόδευαν τα εγγόνια τους και τους ακολουθούσαν paparazzi. «Πράγματι υπήρξε ένα επεισόδιο που στάθηκε η αφορμή να πάρει το ζευγάρι την απόφαση να μην επιτρέψουν ξανά να δημοσιευτούν φωτογραφίες των παιδιών και των γονιών τους. Αυτό που συνέβαλε σε αυτή την απόφαση ήταν τόσο η έκθεση όσο και η καθημερινή πίεση αυτής της διαδικασίας» μας λέει η ίδια πηγή συνεχίζοντας: «Αυτό που θέλουν πάνω απ’ όλα είναι να εξασφαλίσουν για τα παιδιά
τους μια οικογενειακή ηρεμία, καθώς στην καθημερινότητά τους είναι μια παραδοσιακή και πολύ αγαπημένη οικογένεια». Ακόμα και ο Σάκης, που έχει δεκάδες επαγγελματικές υποχρεώσεις, φροντίζει πάντα να βρίσκει χρόνο για να έχει δραστηριότητες με τα παιδιά του και να είναι δίπλα τους σε κάθε βήμα. «Η μικρή μας είναι 6 μηνών πια, είναι ένα υπέροχο παιδί. Είναι και άλλο το πρίσμα μέσα από το οποίο τη βλέπω. Η Αναστασία, όταν ήταν μωρό, ήταν μόνη της στο σπίτι. Mετά ήρθε ο Αλέξανδρος, που ήταν το πρώτο αγόρι στο σπίτι, και απέκτησαν μια υπέροχη σχέση. Με τη μικρούλα ήρθε μια εντελώς νέα ισορροπία. Κάθε μέρα ανακαλύπτεις κάτι καινούριο στο κάθε παιδί, αλλά και στη μεταξύ τους σχέση» λέει χαμογελώντας ο Σάκης Ρουβάς, λίγο πριν φύγει για να αλλάξει, αφού σε λίγο η παράσταση ξεκινά.
Έχοντας κερδίσει το προσωπικό του στοίχημα με το κείμενο του Ευριπίδη και το ρόλο του Διόνυσου και δεδομένου πως μέσα από το θέατρο ανοίγονται νέα μονοπάτια μπροστά του,αναρωτιέμαι αν θα τολμούσε και ένα ρόλο μελλοντικά που θα τον ανάγκαζε να αλλοιώσει την εικόνα της κλασικής ομορφιάς που τον χαρακτηρίζει. «Καταρχάς, ο ρόλος που έκανα στο Duress (σ.σ. ένας serial killer) δεν ήταν πάνω μου όσον αφορά την εικόνα μου, το αντίθετο. Αλλά και θεατρικά η πρώτη σκηνή στις Βάκχες, όπου βλέπεις έναν εύσωμο, τερατόμορφο άντρα, και πάλι δεν έχει σχέση με εμένα. Το τι είσαι πάνω στη σκηνή δεν έχει να κάνει με τη φυσική γεωμετρία του σώματος ή του προσώπου σου. Μπορεί να γίνω ο πιο άσχημος άνθρωπος πάνω στη σκηνή. Ο πιο τρομακτικός. Δεν είναι απαραίτητο πως ένας άνθρωπος με κλασική ομορφιά –αν και δεν θεωρώ πως αντικατοπτρίζω αυτό που λέμε κλασική ομορφιά– δεν μπορεί να εκπέμψει μια άλλη ενέργεια, απαλλαγμένη από την εικόνα του. Γιατί θα πρέπει να βάλω τριάντα κιλά στο σώμα μου, αν μπορώ αυτά τα τριάντα κιλά να τα προσδώσω με την ερμηνεία, με τον τρόπο που περπατάω, με την αίσθηση που αποπνέω; Αν τώρα μιλάμε για ένα ρόλο, που το επιπλέον βάρος τον χαρακτηρίζει, ίσως και να το έκανα, αν το θεωρούσα πρόκληση. Θα μου πεις, ο De Niro πήρε τριάντα κιλά για να παίξει το ρόλο του Τζέικ Λε Μότα στο Οργισμένο Είδωλο και πήρε Όσκαρ για αυτή την ερμηνεία. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να αφήσω τον εαυτό μου να μπει σε μια τέτοια διαδικασία, πάνω απ’ όλα για την υγεία μου και την καθημερινή ζωή μου, αλλά, αν ήταν τόσο προκλητικό για το μυαλό μου, μπορεί και να το έκανα. Ξέρεις, το να υπηρετείς το θέατρο το κάνεις για τον εαυτό σου. Το θέατρο δεν έχει ανάγκη από κανέναν. Το θέατρο δεν έχει ανάγκη εμένα, εγώ το έχω ανάγκη».
Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ
