Δωρεάν φαγητό σε όσους πεινούν

Στον Πειραιά, τα αγκυροβολημένα πλοία της γραμμής υπόσχονταν θερινές εξορμήσεις, αν και οι θέσεις στα κιόσκια ήταν ήδη κατειλημμένες. «Όλοι αυτοί που βλέπεις να κάθονται στην αναμονή των επιβατών είναι άστεγοι. Οι 30 από τους 50 μένουν εδώ. Ο Πειραιάς είναι πιο φιλικός από το κέντρο της Αθήνας, όταν δεν έχεις πού να πας...» μας λέει η Μαρία, ένα από τα ενεργά μέλη της κοινωνικής κουζίνας.

Λίγα μέτρα παραπέρα, στο σιδηρο- δρομικό σταθμό, έχει στηθεί το αυτο- σχέδιο περιπλανώμενο νοικοκυριό της δράσης «Κοινωνική κουζίνα - Ο Άλλος Άνθρωπος». Πάνω από το πολυκαιρι- σμένο τσουκάλι ο Κώστας Πολυχρονόπουλος, εμπνευστής και δημιουργός αυτής της καλόκαρδης κοινωνικής δράσης. «Ξεκίνησα την περιπλανώμενη κουζίνα “Ο Άλλος Άνθρωπος”, όταν μια μέρα είδα στο δρόμο δύο παιδιά μεταναστών να παλεύουν μα- νιασμένα πάνω από ένα σάπιο μήλο. Σοκαρίστηκα. Είπα μέσα μου πως αυτή η περιβόητη αλλαγή, που όλοι συζη- τούν, δεν θα έρθει ποτέ, αν δεν ξεκινή- σει από εμάς τους ίδιους.

Ο κόσμος δεν αλλάζει, αν δεν αλλάξεις πρώτα εσύ». Για χρόνια ο Κώστας εργαζόταν στο χώρο της διαφήμισης. Με την κρίση, όμως, τα έχασε όλα. «Αναγκάστηκα να γυρίσω στο πατρικό μου. Να μείνω ξανά με τη μάνα μου. Στα 47, αυτό μπορεί να σε τσακίσει ψυχολογικά. Για καιρό είχα κλειστεί σπίτι, δεν έβλεπα κανέ- ναν. Μέχρι που μια μέρα αποφάσισα να κάνω μια βόλτα, να ξεφύγω, έστω για λίγο, από τα αδιέξοδά μου. Σε εκείνη τη βόλτα αντίκρισα τα δύο παιδιά να παλεύουν πάνω από τον κάδο. Η εικόνα ήταν τόσο σκληρή, που με πλημμύρισε μια εσωτερική δύναμη, είπα “Όχι, κάποιος πρέπει να κάνει κάτι για αυτό”. Λίγο καιρό αργότερα, με μια φίλη βγήκαμε στο δρόμο και μοιράζαμε σάντου- ιτς σε άστεγους. Μας κοιτούσαν σαν να ήμασταν εξωγήινοι. Λίγους μήνες μετά, ο “Άλλος Άνθρωπος” ήταν γεγονός». Ο Κώστας καθημερινά στήνει το κουζινάκι του και σε άλλο σημείο της Αθήνας, ταΐζοντας περίπου 3.000 συνανθρώπους μας το μήνα. Τα υλικά για το φαγητό είναι από δωρεές ιδιωτών. «Είναι αρκετός ο κόσμος που μας φέρνει προμήθειες, από κυρίες της καλής κοινωνίας μέχρι ανθρώπους του μόχθου. Όλοι δίνουν και από κάτι, ένα πακέτο ζυμαρικά, ψωμί, ό,τι μπορεί ο καθένας.



Μια φορά, ένας παππούς έκοψε κλαίγοντας τη φρατζόλα που είχε μόλις αγοράσει στη μέση, λέγοντάς μας “Αυτό έχω μόνο, λεβέντη μου, να πάρ’ το, είναι σημαντικό αυτό που κάνεις”». Η πρωτοβουλία του Κώστα δεν υπάγεται σε κάποια μη κερδοσκοπική οργάνωση με πολυάριθμο δυναμικό, εξού και τα άτομα που τον βοηθούν καθημερινά είναι λιγοστά. Ανάμεσά τους και η Μαρία με τον Λευτέρη, ένα ζευγάρι αστέγων. Όπως λέει η Μαρία: «Πιστεύω ότι ο έρωτας ανάμεσα σε δύο αστέγους είναι πιο αληθινός, γιατί ζουν και οι δύο στην ίδια πραγματικότητα. Δεν έχουμε τίποτα να μοιράσουμε, ούτε και να χωρίσουμε, οπότε είμαστε ένα». Η Μαρία διηγείται τη δική της ιστορία. Είναι συμφιλιωμένη με ό,τι της συμβαίνει, αν και ευελπιστεί ότι θα το αλλάξει. Ο γιος της είναι 15 ετών. Ως το Νοέμβριο του 2011 νοίκιαζε μια γκαρσονιέρα στην πλατεία Αττικής, δίνοντας 235 ευρώ το μήνα. Όταν έμεινε χωρίς δουλειά, δεν μπορούσε να τη συντηρήσει. Σήμερα, φιλοξενείται σε ένα υπόγειο – της το έχει παραχωρήσει ένα ζευγάρι, «πολύ καλοί άνθρωποι, ευτυχώς που υπάρχουν και τέτοιοι. Χωρίς φαγητό μπορείς να μείνεις, νερό κάπου σπίτι. Ο Λευτέρης δεν λέει “όχι” στο μεροκάματο, κάνει το χαμάλη, κάνει τα πάντα. Κι εγώ παρακολουθώ σεμινάρια του Δήμου Αλίμου.

Σου μαθαί- νουν πώς να στήσεις μια επιχείρηση, πώς να στείλεις βιογραφικό, χρήσιμα πράγματα». Το φαγητό είναι έτοιμο: μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα, μυρωδικά, φρεσκοκομμένο κρεμμύδι. Ο Κώστας είναι καλός μάγειρας. Μπροστά στην ουρά, συμπολίτες μας χωρίς δουλειά και σπίτι περιμένουν για μια γενναία και νόστιμη μερίδα. Τρώνε στα όρθια και κοιτάζουν τη θάλασσα, τα πλοία που ξεμακραίνουν στον ορίζοντα.  Βλέποντας δύο παιδιά να παλεύουν πάνω από ένα σάπιο μήλο, είπα “κάποιος πρέπει να κάνει κάτι γι' αυτό”». θα βρεις να πιεις. Το μπάνιο όμως είναι το πιο βασικό για έναν άστεγο. Για να μη χάσει την αξιοπρέπειά του» λέει. Δεν λείπουν τα σχέδια για το κοινό μέλλον τους: «Ελπίζουμε να βρούμε από μια δουλειά, να πιάσουμε ένα Τα φαγητά τα προμηθεύει ο κόσμος. «Από κυρίες της καλής κοινωνίας μέχρι ανθρώπους του μόχθου » λέει ο Κώστας στο People.