«Εγώ είμαι η Στανίση, έτσι έπρεπε να βγω»

Διανοούμενοι, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, γραμματιζούμενοι και αναλφάβητοι, οι μπουρζουά αλλά και το πόπολο, όλοι για μια γυναίκα μιλούν τις τελευταίες ημέρες. Την Κατερίνα Στανίση. Tην καλλιτέχνιδα που μπορεί να παραμένει σταρ ακόμη και δίπλα στη θράκα με το πασχαλινό αρνί

Η Κατερίνα Στανίση είναι ένας άνθρωπος στον οποίο θα φτάσεις χωρίς προηγουμένως να μιλήσεις με 45 παρατρεχάμενους και 80 ενδιάμεσους. Συνηθίζει να απαντά η ίδια στο κινητό τηλέφωνό της, στο οποίο «καλωσορίζει» τον καλούντα με ένα δικό της τραγούδι. Μοιάζει στ’ αλήθεια τόσο σουρεαλιστικό το σκηνικό που εύκολα θα το χαρακτήριζες αριστούργημα! Η Στανίση είναι φέτος το Πάσχα «η ωραία της ημέρας». Η γυναίκα στο πορφυρό -ιδανικά μελετημένο για να θυμίζει την απόχρωση της κόκκινης βαφής αβγού- φόρεμα της οποίας «σφάζονται» ο Κραουνάκης, ο Φασουλής και άλλοι πολλοί, η καλλιτέχνις -με τούτον τον όρο αυτοπροσδιορίζεται έστω και διστακτικά- που κατάφερε να σβήσει μονοκοντυλιά το όνομα Πέτρος Γαϊτάνος από το πασχαλινό συλλογικό ασυνείδητο του χριστεπώνυμου πλήθους.

Το τραγούδι της που κυκλοφόρησε το 1986 με πρωτότυπο τίτλο «Με τον οίκτο να ζήσω» διασκευάστηκε 27 χρόνια μετά για τις ανάγκες του διαφημιστικού σποτ του Jumbo, «επενδύθηκε» με αρνί, πετσούλα, λευκό φανελάκι, δασύτριχα ανδρικά στήθη, τροφαντά βαφτιστήρια και χώρισε τη χώρα σε δύο στρατόπεδα: στους Στανισο-λάτρεις και τους Στανισο-κλάστες. Σε όποια από τις δύο πλευρές και να ανήκεις, μια κουβέντα με την Κατερίνα Στανίση είναι πραγματικά ακαταμάχητη. Κάτι σαν guilty pleasure, σαν την αλατοπιπερωμένη πετσούλα που κάνει περίφημη, σχεδόν επική, ρίμα με την Κατερινούλα.



Η συζήτησή μας με τη «νονά» ξεκινά με τον υπογράφοντα να της διαβάζει ένα άρθρο γνώμης από τα πολλά που δημοσιεύτηκαν αυτές τις μέρες αναφορικά με την ίδια, το σποτ, την όψιμα περιλάλητη «εθνική» αισθητική μας. Αφού ολοκλήρωσα την ανάγνωση, η Στανίση μου λέει λίγο αφελώς και με άλλη τόση λεπτή ειρωνεία: «Τώρα αυτό είναι κακό;». Συνεχίζοντας μετά από μια μικρή παύση: «Ο Κραουνάκης πάντως δεν έγραψε άσχημα λόγια. Ο,τι και να λένε, καθένας έχει τη δική του άποψη. Μπορεί να πει ό,τι θέλει είτε για μένα είτε για το διαφημιστικό που επέλεξε η εταιρεία να κάνει. Εγώ δεν θα καθίσω να ακούω τα αρνητικά σχόλια. Ποτέ δεν στάθηκα σε αυτά. Γι’ αυτό πήγα μπροστά. Οχι μόνο τώρα... Αν είναι να ακούμε τι λέει καθένας θα μείνουμε στάσιμοι. Και να σου πω και κάτι άλλο; Δεν βγήκα γυμνή για να ντρέπομαι. Τώρα αν κάποιοι πιστεύουν πως η Ελληνίδα νονά δεν πρέπει να φορά τουαλέτα αλλά να είναι καμιά κακομοίρα, τι να πω; Εγώ είμαι η Στανίση και έτσι έπρεπε να βγω. Ετυχε να είναι η Στανίση νονά. Τι να κάνουμε;». Η αντίδρασή της δεν έχει οργή ή θυμό όπως θα περίμενε κανείς, αλλά μάλλον αυτοπεποίθηση. Τι δηλαδή; Είναι τόσο χαλκέντερη που καμία στενοχώρια δεν τη διαπερνά από τη νοητή ξιφομαχία που εξελίσσεται πάνω από την εμβληματική, φουσκωτή κουπ των μαλλιών της; «Οχι, δεν με στενοχωρούν αυτά που λέγονται. Λυπάμαι όμως για ανθρώπους οι οποίοι είναι των γραμμάτων και των τεχνών και οι οποίοι έχω την τύχη να με συμπαθούν ή να μου αναγνωρίζουν αυτά τα πέντε-δέκα πράγματα που έχω κάνει, και περίμενα πως θα είχαν ένα μεγαλύτερο πνευματικό βάθος. Να είναι τέλος πάντων πιο Ελληνες. Πού θα πας, ας πούμε, να κάνεις Πάσχα; Στο Παρίσι; Στην Ελλάδα, στην αυλή γίνεται το Πάσχα. Με συγγενείς και φίλους. Εγώ είμαι ένας καθημερινός άνθρωπος. Δεν άλλαξα μέχρι σήμερα, θ’ αλλάξω τώρα; Αν με βάζανε στη διαφήμιση να κάνω τίποτα τραβηγμένα ή ξιπασμένα πράγματα δεν θα το έκανα. Δεν πήγα, ρε παιδιά, και σε καμιά βίλα να γυρίσω τη διαφήμιση. Σε μια αυλή πήγα. Ολος ο κόσμος εκεί δεν κάθεται;» αναρωτιέται.

Η Στανίση ως βετεράνος της νύχτας έχει μάθει να αναγνωρίζει την υποκρισία, το δήθεν, την ψευτιά: «Είναι εντελώς υποκριτικό αυτό που συμβαίνει. Πολλοί ψεύτικοι είναι, μωρέ... Ολοι τώρα κάτι θέλουν να πουν. Ηταν να μη βγω πάλι λίγο μπροστά και αμέσως έδειξαν την κακία τους. Τόσες διαφημίσεις κάνουν ηθοποιοί, τραγουδιστές, μοντέλα, γιατί δεν σχολίασαν εκεί; Τι θέλουν τώρα να βγάλουν;». 

Δεν θέλει πολύ για να καταλάβεις πως η ντόμπρα, η αληθινή, η cool Στανίση δεν είναι κάποιος αστικός μύθος, ούτε προσωπείο που προβάλλει στα media. Είναι η αλήθεια. «Από δημοσιότητα τόσα χρόνια είμαστε φουλ» λέει, και συνεχίζει: «Αλλά και περισσότερη δημοσιότητα θα ήμουν κουτή να μην την ήθελα. Να λέμε την αλήθεια. Και τέτοια δημοσιότητα γιατί να μην τη δεχτώ;». Εξομολογείται ακόμη πως θα υπάρξει και sequel στην περιώνυμη πλέον διαφήμιση, χωρίς όμως να αποκαλύπτει ποια θα είναι η επόμενη «επικίνδυνη αποστολή» της ως νονά, ούτε βέβαια την «πανοπλία» που θα επιλέξει έπειτα από το χιλιοτραγουδισμένο πορφυρό μάξι φόρεμα.




Οσο κουβεντιάζουμε, μου λέει για τις λαμπάδες, τις καλτσούλες που τις πήγαινε η νονά της όταν ήταν μικρή, αλλά και για τα σεντόνια που έφταναν όσο η ίδια πλησίαζε σε ηλικία γάμου ως πασχαλινό δώρο για να διανθίσουν την προίκα της. Θυμάται τις μέρες με λιακάδα στη γειτονιά της όταν γιόρταζαν το Πάσχα. Αλλοτε με λίγα, άλλοτε με πολλά. «Από τη στιγμή που αποδέχτηκε τη διαφήμιση ο απλός κόσμος, για μένα όλοι οι άλλοι είναι περιττοί. Γιατί εγώ εκεί απευθύνομαι. Είμαι άνθρωπος του λαού. Δεν άφησα τον εαυτό μου να αλλοιωθεί. Δεν ξεχωρίζω από τους απλούς ανθρώπους εγώ. Αμα έρθεις στο σπίτι μου, ή στον κήπο θα με βρεις ή στην κουζίνα», λέει. Οι λαϊκοί άνθρωποι όπως η Κατερίνα Στανίση είθισται να μοιράζονται, να είναι γενναιόδωροι. Η ίδια δεν καταρρίπτει ούτε αυτό το στερεότυπο: «Εγώ πάντα ό,τι είχα το χάλαγα. Ούτε που ξέρω πόσα έδινα δεξιά κι αριστερά. Πληρωνόμουνα κι όταν έπαιρνα τον φάκελο ούτε που έβλεπα τι λεφτά έπιανα με το χέρι και έδινα στον παρκαδόρο, στην κοπέλα που έφερνε τον καφέ μου... Ανθρωποι περνούσαν από τα μαγαζιά, ζητούσαν μια βοήθεια, πάντα την έδινα. Ντάξει, δεν είναι σωστό να τα λέω αυτά, αλλά δεν μετανιώνω. Εχω μάθει να αρχίζω από την αρχή», εξομολογείται. Την Ανάσταση φέτος θα την περάσει με την αγαπημένη της μητέρα, ενώ την επομένη, ανήμερα του Πάσχα, θα βρίσκεται στην Πάτρα. Και μετά περιοδεία στην Αυστραλία με την Ελλη Κοκκίνου και τον Κώστα Καραφώτη. Είναι η τέταρτη φορά που θα βρεθεί στους Αντίποδες.


Προτού κλείσουμε την κουβέντα μας, μου ζητάει να τη βοηθήσω. Θέλει να κάνει ένα μπαζάρ, να δημοπρατήσει τα παλιά φορέματά της -«ούτε τρία λεπτά δεν τα ‘χω φορέσει το καθένα», δηλώνει ως γνήσιος λαϊκός μύθος- και να διαθέσει κατόπιν τα έσοδα σε ιδρύματα που φιλοξενούν παιδιά. «Τα παιδάκια ρώτα, όχι τους μεγάλους. Πήγα και επισκέφθηκα τριάντα σωματεία και δεν μπορείς να φανταστείς πώς έκαναν τα παιδιά. Και σ’ το λέω εγώ που ο Θεός μού έδωσε πολλά περισσότερα από αυτά που ήθελα. Εβγαινα στην πίστα και ερχόταν ο κόσμος πάνω μου, με φίλαγε, με αγκάλιαζε, με αγαπούσε. Εβγαινα έξω και έπεφτε το μαγαζί κάτω. Πού να το δεις τώρα αυτό;» λέει. 

Λούτσα,σούβλα και λαμπάδα

«Η καλλιτεχνική φυσιογνωμία της Κατερίνας Στανίση χαρακτηρίζεται από την αυθεντική επαφή της με τον λαϊκό κόσμο και τη διαχρονική αγάπη που εισπράττει από αυτόν. Κι αυτό ταυτίζεται απόλυτα με την ταυτότητα των Jumbo», απαντά αρμοδίως η εταιρεία στο ερώτημα γιατί επέλεξε την Κατερίνα Στανίση ως «πρέσβειρα» της πασχαλινής διαφημιστικής καμπάνιας της, η οποία, σύμφωνα με τη δήλωση της πρωταγωνίστριας, θα έχει και συνέχεια.

Το τραγούδι με τον πρωτότυπο τίτλο «Με τον οίκτο να ζήσω» (μουσική: Δημήτρης Σταμπουλής, στίχοι: Κώστας Ρουβέλας) του 1986 διασκευάστηκε από τη δημιουργική ομάδα της διαφημιστικής Pollen σε «Χωρίς Jumbo να ζήσω». Ιθύνων νους ο συνήθης ύποπτος των πολυσυζητημένων διαφημίσεων της εταιρείας, ο Πολύκαρπος Ζαλώνης, ο οποίος είχε και το σκηνοθετικό πρόσταγμα.  Τα γυρίσματα για το σποτ πραγματοποιήθηκαν στη Λούτσα, αποδεικνύοντας περίτρανα πως το τρίπτυχο «location-location-location» είναι το άλφα και το ωμέγα για την αποτύπωση του πλέον ανόθευτου, couleur locale μεσοαστικού ελληνικού τοπίου και βέβαια την ταύτιση της μάζας τόσο με το σημαίνον όσο και με το σημαινόμενο, μα πάνω απ’ όλα με το τρόπαιο της γιορτής, το πατροπαράδοτο αρνάκι και φυσικά τα μπουτάκια του.

Είπαν για τη διαφήμιση

Οι επώνυμοι καταθέτουν την άποψή τους για τη διαφήμιση της εθνικής μας νονάς Κατερίνας Στανίση, η οποία για κάποιους παραπέμπει σε Εφη Θώδη και για άλλους σε... νεράιδα του Πάσχα!

«Ολες οι διαφημίσεις του Jumbo έχουν concept ανάλογης λογικής και αισθητικής. Τη διαφήμιση με τη Στανίση τη βρίσκω αστεία και γελάω πολύ. Φαντάζομαι ότι θα μπορούσα να το κάνω και εγώ κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις»	«Mου αρέσει πολύ, απλώς το πρόβλημα είναι ότι η Κατερίνα Στανίση πάει ετεροχρονισμένα τις λαμπάδες στα παιδιά και συγκεκριμένα την Κυριακή του Πάσχα. Εχει πλάκα, είναι κάτι διαφορετικό και γελάω πολύ»	«Είναι αριστούργημα και έχει αισθητική τσόντας. Αντικατοπτρίζει τα γούστα και την αισθητική του ελληνικού λαού. Είμαστε η χώρα του σπληνάντερου. Βέβαια, λόγω της οικονομικής κατάστασης στην οποία βρίσκομαι σήμερα μπορεί να το έκανα και εγώ»	«Εχει πλάκα και είναι ωραίο που αυτοσαρκάζεται η κυρία Στανίση. Το κάνει πολύ καλά και είναι ακομπλεξάριστη»

«Πιστεύω ότι είναι παρόμοιο με αυτά που έχoυμε δει στο παρελθόν με την Εφη Θώδη. Δεν μου άρεσε, αλλά δικαιολογείται γιατί λόγω οικονομικής κρίσης πολλοί κάνουν τα πάντα. Μπορεί να έκανα μια ανάλογη διαφήμιση αν είχε χιούμορ και πλάκα. Αλλά η διαφήμιση αυτή είναι σύγχυση της παράδοσης και του trash»	«Το όλο concept στερείται αισθητικής, αλλά, όπως και να ’χει, εμείς αγαπάμε Κατερίνα Στανίση!»	«Δεν είμαι φαν των διαφημίσεων του Jumbo, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι είναι επιτυχημένες. Σε αυτή την εποχή που ζούμε μακάρι να ήταν το μοναδικό cult στη ζωή μας»	«Σε αυτή τη διαφήμιση βρίσκω μια αθωότητα, μια γλύκα και μου αρέσει πολύ. Η Στανίση βγάζει ζεστασιά και αγάπη, ενώ μου θυμίζει τη νεράιδα του Πάσχα»