«Εκτίθεμαι στους κινδύνους, είναι διεγερτικό για τη ζωή μου»

Το ραντεβού κλείνεται στο καλόγουστο διαμέρισμά της κοντά στο Προεδρικό Μέγαρο, όπου -όπως διάβασα πρόσφατα- επέστρεψε μετά τη ρήξη στη σχέση της με τον Μιχάλη Γουλανδρή και τη μετακόμισή της από το σπίτι τους στο Κολωνάκι.

Τυγχάνω μιας απίστευτα θερμής υποδοχής από δύο Γιορκσάιρ, το ένα εκ των οποίων με «ερωτεύεται» τόσο παθιασμένα που δεν της επιτρέπει καν να με πλησιάσει. Το καλεί στα ενδότερα ώστε να μπορέσουμε να αρχίσουμε την κουβέντα μας. Εμφανίζεται ντυμένη απλά, αθλητικά - μόλις έχει τελειώσει τη γυμναστική της. Κάθεται δίπλα μου ήρεμη και ευδιάθετη. Η εικόνα που είχα γι’ αυτήν ήταν πιο «συγκρουσιακή». Οσο εξελίσσεται η συζήτηση διαπιστώνω πως αυτή την εποχή τουλάχιστον το μότο της είναι μια άλλη λέξη που αρχίζει από «συν», αλλά έχει αντίθετη έννοια: η «σύνθεση». Σύνθεση απόψεων, αντιλήψεων και φιλοσοφιών, που μπορούν να οδηγήσουν σε νέα δημιουργικά αποτελέσματα στη δουλειά και στην προσωπική ζωή της. Η κουβέντα μας ξεκινάει από τις πρόσφατες εξελίξεις στην ΕΡΤ. Την προσωρινή απομάκρυνσή της από το δελτίο ειδήσεων μετά τις καταγγελίες που διατυπώθηκαν εις βάρος της από τον διευθυντή Ειδήσεων Βασίλη Θωμόπουλο (ότι δεν συνεργάζεται μαζί του), την ΕΔΕ που διατάχτηκε για τη διερεύνηση του θέματος και το σχετικό πόρισμα, που ουσιαστικά τη δικαίωσε κρίνοντας το όλο θέμα άνευ σημασίας.

- Τέλος καλό, όλα καλά; Πίστευα ότι εκεί θα κατέληγε, γιατί ήξερα από την αρχή ότι δεν ήταν θέμα αυτό να ασχοληθούμε. Αυτό που έχει σημασία είναι να μπορεί κανείς να προχωράει μπροστά και να κοιτάει τα θέματα ουσίας στη δουλειά του, τα οποία είναι πάρα πολλά και πολύ σημαντικά, ιδίως αυτή την περίοδο, που είναι πολύ ιδιαίτερη για τη χώρα. Αυτό ενδιαφέρει εμένα πάρα πολύ δουλεύοντας στη δημόσια τηλεόραση. Είναι και ο λόγος για τον οποίο πήγα: πίστεψα πάρα πολύ στον ρόλο της σε αυτή τη συγκυρία και εξακολουθώ να τον πιστεύω. Και εδώ έχουμε πάρα πολύ δουλειά να κάνουμε, και πρέπει να την κάνουμε όλοι οι εμπλεκόμενοι.

- Τώρα ειδικά υπάρχουν και πολλοί καινούριοι... Πάντα υπάρχουν καινούριοι άνθρωποι και πρέπει να κάνεις ένα restart, να ξεκινάς πάλι από την αρχή, συνεχίζοντας όμως κι αυτά που έχεις κάνει. Να κρατάς τη συνοχή στο καλό έργο και να κάνεις ανανεώσεις.

- Εσείς νιώθετε δικαιωμένη από το αποτέλεσμα της ΕΔΕ;

  Σε τέτοιες περιπτώσεις αυτό που με ενδιαφέρει δεν είναι να αισθανθώ εγώ δικαιωμένη, ούτε να αισθανθεί κάποιος άλλος μειωμένος. Εμένα με ενδιαφέρει πάρα πολύ η σύνθεση. Κι αυτό θα ήθελα να είναι ο άξονας στη δουλειά μας στην ΕΡΤ. Ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, όπου η χώρα περνάει αυτή τη δοκιμασία, όπου έχουμε μια κυβέρνηση τρικομματική, μοντέλο το οποίο πρώτη φορά δοκιμάζουμε. Αυτό απαιτεί από τη φύση του σύνθεση. Εγώ θέλω να είμαι πρόσωπο το οποίο λειτουργεί συνθετικά. Γι’ αυτό δεν με αφορά καθόλου το «δικαιώθηκα» ή «δεν δικαιώθηκα» σε κάτι, το οποίο γυρνώντας προς τα πίσω δεν θα μας έχει μείνει ίσως και καθόλου. Είμαι ένας άνθρωπος που τα κακά τα πετάω πίσω. Σαν να έχω ένα σακουλάκι με πέτρες και τις πετάω γιατί δεν θέλω να προχωρήσω με βάρος. Θέλω να προχωράω ανάλαφρα μπροστά. Οπότε για μένα εκεί είναι το στοίχημα: στο πώς θα συνθέσουμε τις απόψεις μας, τις αντιλήψεις μας και όλοι μαζί θα πάμε σε ένα αποτέλεσμα το οποίο θα δίνει στον πολίτη μια καθαρή και διαφανή ενημέρωση για το πού πάει η χώρα.

- Πιστεύετε ότι τα δελτία ειδήσεων ανταποκρίνονται στην ανάγκη του κοινού για ενημέρωση τη συγκεκριμένη, ιδιαίτερη και απαιτητική χρονική περίοδο; Υπάρχει πλουραλισμός στα κανάλια, όπως υπάρχει και το ζάπινγκ. Ο κόσμος μπορεί πια να βρει ενημέρωση από αρκετές πηγές -τηλεοπτικές, ιντερνετικές, ραδιοφωνικές-, κι έτσι εγώ δεν θα μείνω στο ότι βλέπεις μόνο εμένα, οπότε εγώ σου παρέχω τα πάντα ή δεν σου παρέχω τίποτα. Είναι τόσο μεγάλη η ποικιλία πηγών που ο κόσμος μπορεί να κρίνει. Κι εγώ πιστεύω στην κρίση του. Αλίμονο κι αν δεν πιστεύαμε, έτσι; Κυρίως, όταν είναι κάτι τόσο ζωντανό όσο είναι η τηλεόραση, η οποία είναι το πιο ζωντανό μέσο που υπάρχει, περισσότερο κι από το Ιντερνετ. Το Ιντερνετ έχει την ταχύτητα, τον πλουραλισμό, την πολυφωνία, τη δυνατότητα του σχολίου και της κρίσης, όμως δεν έχει το πρόσωπό σου. Το πρόσωπο των ανθρώπων είναι σπαθί. Η κίνηση του σώματος, ο τρόπος που μεταδίδεις κάτι, ο τρόπος που ρωτάς, που απαντάς... Νομίζω ότι η αμεσότητα που έχει η τηλεόραση παρέχει το πιο έντιμο στοιχείο για να σε καταλάβει ο άλλος, να καταλάβει τι του δίνεις, πώς το δίνεις. Εγώ, πάντως, καταλαβαίνω όταν είμαι ο θεατής. Καταλαβαίνω πάρα πολύ καλά.

- Γράφτηκε ότι αυτό που σας ενδιαφέρει είναι ένα δελτίο προσωποκεντρικό, κομμένο και ραμμένο επάνω σας.  Εχω ακούσει να λέγονται πάρα πολλά για μένα. Οταν πήγα στην ΕΡΤ διάβαζα ότι απαίτησα να χτιστούν καινούριες τουαλέτες. Οταν, λοιπόν, έχουμε ξεκινήσει να ακούμε τέτοια, το να ακούς ότι εμένα με ενδιαφέρει προσωποκεντρικό δελτίο είναι πολύ απλό.



Τι σημαίνει προσωποκεντρικό δηλαδή;
- Να είναι εστιασμένο στον παρουσιαστή, με διαρκή «παράθυρα» και καλεσμένους. Τα δελτία ειδήσεων είναι στηριγμένα στον παρουσιαστή τους παγκοσμίως, σε αυτό δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Το να επιλέξεις να έχεις κάποιες συζητήσεις μικρές μες στο δελτίο αναλύοντας το γεγονός της ημέρας είναι θέμα επιλογής μοντέλου. Εγώ το επιλέγω γιατί το πιστεύω. Ειδικά σήμερα νομίζω πως οφείλεις να πας το σημαντικό γεγονός της ημέρας λίγο παρακάτω. Αυτή είναι η δική μου δημοσιογραφική αντίληψη των πραγμάτων και είναι αυτό που ψάχνω να δω όταν παρακολουθώ ξένες τηλεοράσεις. Οσο για τα «παράθυρα», μπορείς να τα κάνεις με λάθος τρόπο, μπορείς να τα κάνεις με σωστό, μπορείς να κάνεις ένα μπλα-μπλα άνευ λόγου, μπορείς και να στοχεύεις στην καρδιά του θέματος και να προσφέρεις αυτό που πρέπει να δώσεις: την επεξήγηση και την πλήρη κατανόηση του πράγματος. Τώρα, ότι το να μιλήσεις με κάποιον περνάει μέσα από τον anchor, ε, περνάει μέσα από τον anchor, όποιος κι αν είναι αυτός.

- Ισχύει ακόμα ότι θέλετε να μείνετε στην ΕΡΤ; Εννοείται. Πήγα για να μείνω και το έχω πει. Το είπα και στην προηγούμενη διοίκηση, το είπα και στη σημερινή. Εγώ θέλω να μείνω, από εκεί και πέρα είναι δικό τους θέμα.

- Πώς σχολιάζετε το κομμένο φιλί δύο ανδρών στην πρεμιέρα του «Downton Abbey» στην ΕΡΤ; Πιστεύω ότι δεν μπορεί να κόβονται σκηνές από έργα καλλιτεχνικά, γιατί θεωρώ ότι τίποτα δεν μπορεί να μας σοκάρει όταν είναι τέχνη. Από κει και μετά, υπάρχουν πολλών ειδών απόψεις. Αυτές που άκουσα είναι ότι τέθηκε θέμα καταλληλότητας ή μη καταλληλότητας. Είναι μια άποψη η οποία ισχύει για την τηλεόραση, καθώς είναι ένα μέσο που υπάρχει μέσα στο σπίτι σου. Προσωπικά πιστεύω ότι σε αυτό που αφορά την τέχνη δεν υπάρχει ανάγκη να κόψεις ή όχι. Σε αυτό που αφορά την ευρεία μετάδοση προϊόντος τηλεοπτικού η καταλληλότητα ή η μη καταλληλότητα είναι μία σοβαρή άποψη, η οποία παγκοσμίως υπερισχύει. Αλλά εκεί κάνεις μια κουβέντα κάθε φορά, έτσι; Την κάνουν αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να χειριστούν το θέμα. Εγώ λέω την άποψή μου ως θεατής.

- Τα ξένα μέσα, πάντως, ενέταξαν το περιστατικό σε μια ευρύτερη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, συνδυάζοντάς το και με τα γεγονότα έξω από το Θέατρο Χυτήριο και την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Το είδα κι εγώ. Νομίζω ότι δεν έχουμε ακόμα τα στοιχεία εκείνα για να μπορούμε να μιλήσουμε για συντηρητικοποίηση της κοινωνίας. Μπορεί να έχουμε και ριζοσπαστικοποίησή της μέσα από την κρίση που περνάμε. Είναι ακόμα νωρίς να καταλήξουμε σε συμπέρασμα, το βέβαιο είναι ότι η κοινωνία θα υποστεί αλλαγές και στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την καθημερινότητά της και στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε γενικά τη φιλοσοφία της ζωής μας. Περάσαμε από την προηγούμενη δεκαετία της επονομαζόμενης «φούσκας της ευμάρειας». Τώρα πιθανότατα θα πάμε σε μια τελείως διαφορετική εποχή, θα προσγειωθούμε σε μια ρεαλιστική, σε μια φιλοσοφημένη αντιμετώπιση των πραγμάτων και ελπίζω να μας οδηγήσει κάπου καλά, κάπου βαθιά και ουσιαστικά. Να μη μας βγάλει σε μονοπάτια βίαιων αντιδράσεων. Ολα όμως είναι ανοιχτά και εδώ μπροστά μας.

- Οταν όμως βλέπουμε την κρατική τηλεόραση να λογοκρίνει ουσιαστικά πολυβραβευμένη σειρά μυθοπλασίας του BBC, πώς μπορούμε να πιστέψουμε ότι υπάρχει ελευθερία στις ειδήσεις; Εγώ πήγα και μένω στην ΕΡΤ γιατί πιστεύω ότι πρέπει κάθε μέρα να παλεύουμε για το στοίχημα της ανεξαρτησίας, της ελευθερίας, του δημοσιογραφικού λόγου. Αυτό είναι ένα στοίχημα καθημερινό. Κατά τη γνώμη μου μας χρειάζεται ένα καινούριο θεσμικό πλαίσιο, κυρίως στον δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα, βεβαίως και σε όλο το πλέγμα των media στην Ελλάδα. Το ότι δεν πρέπει να υπάρχουν κομματικές παρεμβάσεις στην ΕΡΤ είναι μία παλιά τοποθέτηση. Πρέπει με κάποιον τρόπο αυτό να κατοχυρωθεί απολύτως, δηλαδή τα μοντέλα των δημόσιων ραδιοτηλεοράσεων των άλλων χωρών που θαυμάζουμε πρέπει κάποια στιγμή να τα αποκτήσουμε με απολυτότητα. Αυτό νομίζω ότι πρέπει να το δούμε ξανά από την αρχή. Οσα κι αν έχουμε καταφέρει, χρειάζονται κι άλλα. Και είναι ευκαιρία τώρα. Γιατί, όπως είπα και πριν, αυτό το μοντέλο της συγκυβέρνησης πρέπει να μας οδηγήσει στη θετική του εκδοχή, σε αυτή της απελευθέρωσης. Δεν πρέπει να μας οδηγήσει στη λογική του «πολυπροστατευτισμού». Δηλαδή, αντί να υπάρχει μία κυβέρνηση ενός κόμματος, το οποίο να έχει αντίληψη καθοριστική, να υπάρχουνε τρία κόμματα. Πρέπει να φύγουμε από αυτό. Γι’ αυτό νομίζω ότι χρειάζεται ένα νέο θεσμικό πλαίσιο και καινούρια νοοτροπία. Εγώ, λοιπόν, έχω αυτή τη νοοτροπία και πιστεύω απόλυτα ότι σε αυτή μπορούμε να συγκλίνουμε. Είναι δουλειά δική μας, των δημοσιογράφων. Εμείς θα το επιβάλουμε απαιτώντας το. Κι εγώ είμαι απαιτητική σε αυτό. Και απαιτητική και πιεστική.

- Πώς βλέπετε το μέλλον της χώρας; Υπάρχουν περιθώρια αισιοδοξίας;  Το στοίχημά μας είναι πάρα πολύ δύσκολο. Νομίζω ότι κινούμαστε στα όρια του γκρεμού σαν ακροβάτες. Για μένα αυτό που έχει τεράστια σημασία είναι ό,τι μέτρα ληφθούν ακόμη -και οι όποιες εφαρμογές τους- να μην οδηγήσουν την κοινωνία σε αποσύνθεση. Το στοίχημα της κοινωνικής συνοχής είναι το μεγάλο στοίχημα των πολιτικών δυνάμεων στη χώρα. Γι’ αυτό πρέπει να συνθέσουμε τις απόψεις μας, τις ανάγκες μας και τις διαφορές μας. Εχουμε μάθει ως Ελληνες πολίτες να έχουμε τάση στην απόσχιση. Αυτός είναι ένας φόβος τον οποίο συμμερίζομαι. Πιστεύω ότι πρέπει προσπαθήσουμε πάρα πολύ προς την άλλη κατεύθυνση. Είναι δύσκολο, γιατί το μικρόβιο της φυλής είναι ισχυρό. Εχουμε μέσα μας την καχυποψία. Εχουμε μάθει να βάζουμε τον άλλο ως αντίπαλο απέναντι. Και αυτό στους μικρούς μας χώρους, όπως είναι αυτοί που δουλεύουμε, όπως και η ΕΡΤ που με ρώταγες πριν, είναι αυτό που εγώ θέλω να σπάσουμε. Αν στοχεύσεις και κεντράρεις στο αποτέλεσμα, αυτό το πλαίσιο των καχυποψιών μπορεί να σπάσει. Ξέρεις, αυτό που εντασσόμαστε σε ομάδες για να είμαστε προστατευμένοι. Πρέπει, όμως, να αισθανθούμε τον κίνδυνο. Δεν γίνεται να μην τον αισθανθούμε για να έχουμε καλό αποτέλεσμα. Δεν μπορεί να έχουμε τα νώτα μας καλυμμένα, πρέπει να ρισκάρεις στη ζωή. Και πρέπει να ρισκάρεις να δεχτείς και την αντίληψη του άλλου, δεν γίνεται αλλιώς.

- Η αγάπη για το ρίσκο μού φαίνεται ότι αποτελεί τρόπος ζωής για σας. Ναι, είναι το μότο μου. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει βηματισμός προς τα μπρος χωρίς ρίσκο. Ο καθένας μας έχει τις προσωπικές του αντοχές. Και είναι σεβαστές οι αντοχές του καθενός. Αλλά πρέπει να αποδεχτούμε την έννοια του ρίσκου υπό τη μορφή της ανάληψης της ευθύνης για κάτι. Οταν αναλαμβάνεις μια ευθύνη, αναλαμβάνεις και το ρίσκο, τα λάθη σου, τα πάντα. Και αυτό σε οδηγεί σε υπεύθυνες συμπεριφορές και σε πιο δημιουργικά πράγματα. Και δεν πρέπει να είναι μοναχική δουλειά. Ιδιαίτερα τώρα. Είναι μεγάλη ικανοποίηση όταν παραμερίζεις τα ατομικά και βλέπεις ότι συλλογικά έχεις ουσία και αποτέλεσμα. Είναι μεγάλη ικανοποίηση, ειδικά όταν φεύγεις από την πρώτη νιότη όπου καλπάζει το «εγώ». Στην πρώτη νιότη οφείλει να καλπάζει το «εγώ», μετά οφείλει να καλπάζει η συλλογικότητα και η ανοχή του άλλου. Είναι μεγάλη υπόθεση να μάθεις να ανέχεσαι και να αντέχεις την ιδιαιτερότητα του άλλου, τη διαφορετικότητά του.

- Η δουλειά είναι πρώτη προτεραιότητα σε αυτή την περίοδο της ζωής σας;  Πάντα ήταν μεγάλο κομμάτι στη ζωή μου. Πιστεύω ότι είναι δουλειά που ταυτίζεται με τη ζωή μας. Ενίοτε χάνουμε άλλα πράγματα, αλλά είμαστε σχεδόν αναγκασμένοι να ταυτιστούμε μαζί της. Και μας αρέσει κιόλας. Στο τέλος της μέρας ξέρουμε ότι μας αρέσει. Εγώ έχω μείνει αρκετά μεγάλα χρονικά διαστήματα εκτός δουλειάς και έχω μείνει με δική μου απόφαση. Πάντα γυρίζω, γιατί προφανώς η μισή μου καρδιά εκεί βρίσκεται.

- Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερό σας επίτευγμα;  Την αντοχή μου. Εχω αντοχές.

- Τελεία; Τελεία.

- Σε ποιες περιστάσεις λέτε ψέματα;  Οταν δεν θέλω να πληγώσω πολύ κάποιον. Ολοι λέμε ψέματα. Ή, μάλλον, όλοι δεν λέμε πάντα όλη την αλήθεια. Το ψέμα είναι μια συνολική κατασκευή. Εγώ δεν είμαι σε αυτό. Αλλά πιστεύω ότι μπορεί να μην πεις όλη την αλήθεια ή να μην πεις ακριβώς την αλήθεια.

- Για ποιο πράγμα μετανιώνετε στη ζωή σας; Για όλα όσα δεν τόλμησα - και υπάρχουν αρκετά που δεν τόλμησα.

- Οπως; Υπάρχουν πολλά, δεν θα διαλέξω. Και στη δουλειά, και στην προσωπική ζωή, σε όλα. Με ενοχλεί να μην έχω κάποιες στιγμές παράτολμη τόλμη. Με ενοχλεί! Μου αρέσει να ρισκάρω και να αποτολμώ πράγματα. Δεν μου αρέσει να προστατεύομαι. Θέλω να εκτίθεμαι στους κινδύνους, είναι διεγερτικό για τη ζωή μου. Γι’ αυτό και εκτιμώ πολύ την αντοχή. Αμα εκτίθεσαι στον κίνδυνο πρέπει να αντέχεις κιόλας. Να αντέχεις στο γκρεμοτσάκισμα, να αντέχεις στη στραβή, να αντέχεις στο λάθος.

- Ποιο χαρακτηριστικό σας απεχθάνεστε; Πολλά! Απεχθάνομαι την πίεση που μπορεί να ασκώ στους άλλους από τον περφεξιονισμό μου. Απεχθάνομαι να το κάνω αυτό, και είμαι πιεστική.

- Εχετε φόβους ή φοβίες;  Υπάρχουν πράγματα που φοβάμαι, αλλά δεν έχω φοβίες. Δηλαδή, δεν μου γίνεται εμμονή. Και επειδή υπερισχύει η ανάγκη της έκθεσης στον κίνδυνο, τους φόβους που αναπτύσσω προσπαθώ να τους διαλύσω. Αυτοβασανίζομαι, όπως καταλαβαίνεις.

- Τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή είστε ευτυχισμένη;  Είμαι καλά, είμαι καλά με τον εαυτό μου αυτή την περίοδο. Είμαι ήρεμη, και αυτό έχει μεγάλη σημασία για μένα.