Απόγνωση...

Κάποτε τα πράγματα είχαν ως εξής: Η κυρά (κι αφέντρα) του σπιτιού δε γινόταν να μη δει σε επανάληψη στο συνδρομητικό τις Νοικοκυρές σε Απόγνωση. Κι έτσι όλη η Απόγνωση μεταφερόταν μονομιάς στον κύρη (και κάθε άλλο παρά αφέντη) του σπιτιού, ο οποίος εκείνη την ώρα ήθελε ν απολαύσει το ματσάκι του.

Ώσπου το συνδρομητικό βρήκε τη λύση και πάσαρε στους συνδρομητές του ένα μηχάνημα, που το λένε Πι-Βι-Αρ. Το μηχάνημα, δηλαδή, που σ’ αφήνει να δεις το ματσάκι με την ησυχία σου και την κυρά σου να μοιράζεται την απόγνωσή της με τις -μονίμως- Απεγνωσμένες Νοικοκυρές της Τι-Βι.

Έλα, όμως, που τούτο το διαολομηχάνημα έχει κι άλλα προσόντα: έχει και δυνατότητα εγγραφής προγράμματος. Κι έτσι, η κυρά σου προγραμματίζει τις Απεγνωσμένες όμοιές τη και να την κοπανάει απ’ το σπίτι εκείνη την ώρα, γιατί δεν αντέχει το νευρικό της σύστημα να σ’ ακούει να βρίζεις τον Χασογκολόπουλο που αστόχησε προ κενής εστίας. Τότε εσύ εκμεταλλεύεσαι το γεγονός, βάζεις τη μικρή την τι-βι πλάι στη μεγάλη και βλέπεις δύο ματς. Το ελληνικό στη μεγάλη, το αγγλικό στη μικρή.

Αυτό θα το κάνεις μια, δυο φορές. Παραπάνω δεν θ’ αντέξεις. Θ’ αρχίσεις να βλέπεις το αγγλικό ματς στη μεγάλη την τι-βι και το ελληνικό στη μικρή. Μέχρι που, κάποια στιγμή, θα καταργήσεις το ελληνικό τελείως. Θα βλέπεις το αγγλικό στη μεγάλη και το ισπανικό στη μικρή. Ή το ιταλικό. Ή το γαλλικό. Ή το γερμανικό. Ακόμα και το νορβηγικό. Αλλά το ελληνικό αποκλείεται. Καθότι από την αναπόφευκτη λάιβ σύγκριση διαπιστώνεις αυτό που υποψιαζόσουν χρόνια: ότι το ελληνικό ματσάκι δεν είναι ποδόσφαιρο. Είναι κάτι-σαν-ποδόσφαιρο.

Κι ύστερα απ’ όλα αυτά, κάθονται και σκάνε οι επαΐοντες και ψάχνουν να βρουν γιατί όλο και λιγοστεύει ο κόσμος από τα ελληνικά γήπεδα. Η απάντηση είναι απλή, απλούστατη:

Για όλα φταίει το Πι-Βι-Αρ...