Ο Μέσι αποκαλύπτει: Όταν ήμουν 11 ετών έκανα ενέσεις για να ψηλώσω

Ό,τι γράφεται, λέγεται και αποτυπώνεται για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή του πλανήτη, σίγουρα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια αυτοβιογραφία του που περιγράφει τα παιδικά και εφηβικά χρόνια του άσσου της Μπαρτσελόνα.

Οπότε, μόνο αδιάφορα δεν μπορούν να περάσουν τα αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία του Αργεντινού επιθετικού, την οποία επιμελείται ο Γκιγιέμ Μπαλάγκουε, με το βιβλίο να επικεντρώνεται περισσότερο στα παιδικά του χρόνια και στο «θέμα» που είχε με το ύψος του.

Το βίβλιο πιθανότατα θα κυκλοφορήσει μέσα  στους δύο πρώτους μήνες του 2014, με τα πρώτα αποσπάσματα από τη βιογραφία να έχουν ήδη δει το φως της δημοσιότητας στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ. 

Όπως προκύπτει ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο και κρίσιμο θέμα για τη ζωή του Μέσι, ήταν οι ενέσεις που έκανε προκειμένου να ψηλώσει.

Ο ίδιος αναφέρει σχετικά: «Όταν ήμουν 11 ετών ανακάλυψαν ότι είχα ανεπάρκεια αυξητικής ορμόνης και άρχισα θεραπεία που θα με βοηθούσε να μεγαλώσω. Κάθε βράδυ έπρεπε να κάνω ενέσεις στα πόδια μου και όλο αυτό για μία περίοδο τριών χρόνων. Ήμουν τόσο μικρόσωμος, που σχολίαζαν πως όταν πήγαινα στο γήπεδο ή στο σχολείο έμοιαζα ο μικρότερος απ' όλους. Αυτό συνέβαινε μέχρι που ολοκλήρωσα τη θεραπεία και άρχισα να αναπτύσσομαι φυσιολογικά».

Βέβαια, ο Μέσι αντιμετώπιζε πολύ φυσιολογικά το ζήτημα αυτό και μάλιστα τόνισε πως «το να είσαι μικρόσωμος σου επιτρέπει να είσαι πιο γρήγορος και ευκίνητος και αυτό με βοήθησε όταν έπαιζα ποδόσφαιρο».

Ο παλιός του συμπαίκτης Χεράρδο Γκριγκίνι, λέει σχετικά: «Αντιμετώπιζε τις ενέσεις σαν να ήταν κάτι το απόλυτα φυσιολογικό. Κάθε εβδομάδα, κάθε ημέρα, πριν πέσει για ύπνο. Επτά ημέρες στο ένα πόδι του, επτά ημέρες στο άλλο. Και το δεχόταν πολύ φυσιολογικά».

Από την πλευρά του, ο γιατρός του αποκάλυψε: «Η συγκεκριμένη όρμόνη χρησιμοποιείται σε παιδιά τα οποία αντιμετωπίζουν προβλήματα σωματικής ανάπτυξης. Δεν δημιουργεί προβλήματα στον οργανισμό τους. Όταν όμως χρησιμοποιείται ως συμπλήρωμα από τους ενήλικες, στόχος είναι να αποκτήσουν αγωνιστικό πλεονέκτημα. Αλλά πρέπει να διαφοροποιούμε τη θεραπεία με αυξητική ορμόνη για έναν ενήλικα που δεν την χρειάζεται και για ένα νεαρό αγόρι».