Σούπες

Η Ευρώπη είναι, εξάλλου, εξασφαλισμένη κι έτσι όπως είναι οι ομάδες και οι ευρωπαϊκές συγκυρίες αυτήν την εποχή, η συμμετοχή (οποιασδήποτε από τις τέσσερις συμμετέχουσες στα πλέι οφ ομάδες) στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ μέσα από τη διαδικασία του τρίτου προκριματικού γύρου είναι από χλομή έως χλομότατη. Εξ ου και οι ομάδες, έχοντα πια το γνώθι σ’ αυτόν - στο τέλος της σεζόν γαρ- παίζουν απαλλαγμένες από το σημαντικότερο φορτίο του άγχους που είχαν ως τα τώρα.

Κατά τα άλλα, ωστόσο, τίποτα δεν αλλάζει: το πρωτάθλημα της Superleague εξακολουθεί να θυμίζει κινηματογραφικό συγκρότημα Multiplex. Με τη μόνη διαφορά ότι σ’ όλες τις αίθουσες παίζει το ίδιο έργο.

Στο ίδιο έργο θεατές…  Και το χειρότερο είναι πως αυτό το έργο δεν βλέπεται με τίποτα. Χίλιες φορές στα Village. Άσε που εκεί είναι και πιο φτηνό το εισιτήριο.

Κάπου πήρε πρόσφατα το μάτι μου ότι είμαστε μία από τις χώρες με τον πιο φτωχό μέσο όρο τερμάτων ανά παιχνίδι. Ανά την Ευρώπη. Το συνηθέστερο σκορ είναι το 1-0. Όπως λέει και το παλιό σύνθημα, ένα και να καίει. Και ο φίλαθλος να κλαίει. Τα λεφτά του.

Κανείς πλέον δεν πρέπει ν’ αναρωτιέται γιατί τα γήπεδα αδειάζουν. Και τα Village γεμίζουν.

Βέβαια, ο αντίλογος εδώ είναι ότι τελευταία ακόμα και στα σινεμά σούπες βλέπουμε. Και μάλιστα ανάλατες. Αλλά υπάρχουν τουλάχιστον ρε παιδάκι μου κάποιοι ηθοποιοί που, αν μη τι άλλο, τις κάνουν πιπεράτες.

Τη δική μας τη σούπα όμως που βλέπουμε κάθε σου-κου δεν υπάρχει κανείς να την κάνει πιπεράτη. Εντάξει, δεν λέω, κάποιοι προσπαθούν. Όπως π.χ. οι ανακοινώσεις και οι δηλώσεις κατά της διαιτησίας, της βίας -και όλα τα εις «-ίας». Λέει ο ένας, απαντάει ο άλλος.

Κακά τα ψέματα, μόνο έτσι νοστιμεύει κάπως η σούπα στην Ελλάδα. Σου ’πα - μου ’πες…