«Προφητική» επιστολή Μητρόπουλου για μεθοδεύσεις κατά της ΧΑ

«Ο φασισμός δεν αντιμετωπίζεται με αμφισβητούμενες και δημοκρατικοφανείς μεθόδους. Η λαϊκή διόγκωση του ναζιστικού φαινομένου δεν αντιμετωπίζεται με αυτές τις προφανείς μεθοδεύσεις. Η Αριστερά δεν πρέπει να επικυρώσει τον συστημικό σχεδιασμό εγκλωβισμού των συνειδήσεων στο σκεπτικό του μνημονιακού "μονόδρομου". Δεν πρέπει να προκρίνει ως κύρια και πρωτεύουσα τη δικανική καταστολή ενός πολιτικού φαινομένου (πλην των περιπτώσεων που υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις ενοχής με άλλες κύριες διατάξεις του Π.Κ. που αποδίδονται εξατομικευμένα ή στα πλαίσια της συμμετοχικής δράσης)» ανέφερε σε επιστολή-βόμβα, προ μηνός, προς τον Αλέξη Τσίπρα, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και κορυφαίος νομικός Αλέξης Μητρόπουλος, αμφισβητώντας ευθέως από καιρό πολλές από τις κυβερνητικές και δικαστικές ενέργειες κατά της Χρυσής Αυγής.

«Η χρονική συγκυρία που επελέγη, η πολιτική οξύτητα που διαρκεί, η σύγχυση στην κοινωνία, δεν μας επιτρέπουν να συναινέσουμε και να συμπράξουμε με τις μνημονιακές δυνάμεις σε κορυφαίες κατασταλτικές μεθόδους κατά της ναζιστικής ηγεσίας της Χ.Α.» πρόσθετε τότε και καλούσε την ηγεσία του κόμματος να μην συμμετέχει «στη δημιουργία εμφυλιοπολεμικού κλίματος που εξυπηρετεί μόνο τις ακραία νεοφιλελεύθερες δυνάμεις τού Μνημονίου, οι οποίες αυτοπροσδιορίζονται ως «η καρδιά του δημοκρατικού τόξου». Υπάρχουν πολλές επιλογές κοινοβουλευτικής συμπεριφοράς για να καταλήξουμε όλοι μαζί σε μια ενιαία στάση που θα συμφέρει τον λαό και την Αριστερά».

Στην προφητική του παρέμβαση, ο κ. Μητρόπουλος, που είχε μάλιστα εισηγηθεί να μην ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις άρσεις ασυλίας των βουλευτών της Χρυσής Αυγής, τόνιζε χαρακτηριστικά: «Με πολιτικο-δικαστικούς βολονταρισμούς και δικονομικές επινοήσεις και καινοτομίες, στα πλαίσια των γενικών και επιτρεπόντων τις ασαφείς κατασκευές άρθρων 187 και 187Α του Ποινικού Κώδικα, επιχειρείται η ανάκτηση δημοκρατικού «μανδύα» από τους θιασώτες του αντιδημοκρατικού μονόδρομου. Πρόκειται περί κορυφαίας πολιτικής σκοπιμότητας που εν τέλει βλάπτει τη Δημοκρατία και μεταβάλλει τη Δικαιοσύνη σε πολιτικό εργαλείο». Απέδιδε τον όλο κυβερνητικό σχεδιασμό γύρω από τη Χρυσή Αυγή -τη διόγκωσή της αρχικά και τη δίωξή της στη συνέχεια- σε συγκεκριμένες στοχεύσεις των μνημονιακών δυνάμεων και ξεκαθάριζε σε όλους τους τόνους ότι το φαινόμενο του φασισμού αντιμετωπίζεται με όρους κοινωνίας και δημοκρατίας. Σημείωνε δε με έμφαση ότι «η πάταξη του φαινομένου της Χ.Α. και της εγκληματικής δράσης τής ηγεσίας της είναι στόχος όλων μας κι σ’ αυτό πρέπει να είμαστε απόλυτοι και ξεκάθαροι. Επομένως δεν τίθεται ζήτημα διαβαθμίσεων προοδευτικότητας ή εθνικιστικής προσέγγισης, όπως έσπευσαν ορισμένοι εκπρόσωποι των ΜΜΕ και δυστυχώς και ορισμένοι σύντροφοι να αναφέρουν. Είναι ζήτημα Δημοκρατίας. Τελεία και παύλα».

Η προφητική επιστολή του Αλέξη Μητρόπουλου προς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είχε ως εξής:

Ε Π Ι Σ Τ Ο Λ Η

Σύντροφε Πρόεδρε,

Σύντροφε Γραμματέα της Κ.Ο.,

Σύντροφε, συντρόφισσα βουλευτή,

Η πάταξη του φαινομένου της Χ.Α. και της εγκληματικής δράσης τής ηγεσίας της είναι στόχος όλων μας κι σ’ αυτό πρέπει να είμαστε απόλυτοι και ξεκάθαροι. Επομένως δεν τίθεται ζήτημα διαβαθμίσεων προοδευτικότητας ή εθνικιστικής προσέγγισης, όπως έσπευσαν ορισμένοι εκπρόσωποι των ΜΜΕ και δυστυχώς και ορισμένοι σύντροφοι να αναφέρουν. Είναι ζήτημα Δημοκρατίας. Τελεία και παύλα.

Με σχετικά εκτενές σημείωμά μου που απέστειλα στον Πρόεδρο και τα μέλη της Γραμματείας στις 26-12-2013, ανέλυσα τους λόγους πρόσκτησης ισχυρής λαϊκής βάσης από τους νεοφασίστες, που -ως αναπόσπαστο τμήμα τής Δεξιάς- αυτονομούνται σε περιόδους κρίσης, όταν η παράταξη συρρικνώνεται από την ετερόνομη πολιτική μιας ασθενούς ηγεσίας του χώρου.

Η κοινωνική αμηχανία της περιόδου του αποπληθωρισμού, η κατάρρευση των συντελεστών της παραγωγής, των εισοδημάτων, των εργασιακών σχέσεων και του Κοινωνικού Κράτους, όπως και η έλλειψη προσδοκιών, αποτελούν τη μήτρα διόγκωσης του φασισμού. Και συμπληρώνεται σήμερα με το ιδεολογικο-συνειδησιακό υπόβαθρο τού «μνημονιακού μονόδρομου», που καθιστά περιττή, στα μάτια πολλών συμπολιτών μας της κοινωνικής κακουχίας, τη δημοκρατική λειτουργία, δηλαδή την εναλλακτική λύση.

Με τη «θεωρία του μονόδρομου», δηλαδή την ιδεολογική κατάργηση της Δημοκρατίας, το καταρρέον σύστημα αλλάζει το επίπεδο λειτουργίας του και αναζητά τρόπους αντίδρασης στο οπλοστάσιο του νομικού εποικοδομήματος, ώστε να δημιουργήσει παραπλανητικές δημοκρατικοφανείς εντυπώσεις και παραστάσεις απενοχοποίησής του.

Επομένως, με πολιτικο-δικαστικούς βολονταρισμούς και δικονομικές επινοήσεις και καινοτομίες, στα πλαίσια των γενικών και επιτρεπόντων τις ασαφείς κατασκευές άρθρων 187 και 187Α του Ποινικού Κώδικα, επιχειρείται η ανάκτηση δημοκρατικού «μανδύα» από τους θιασώτες του αντιδημοκρατικού μονόδρομου. Πρόκειται περί κορυφαίας πολιτικής σκοπιμότητας που εν τέλει βλάπτει τη Δημοκρατία και μεταβάλλει τη Δικαιοσύνη σε πολιτικό εργαλείο.

Εξάλλου, η λαϊκή διόγκωση του ναζιστικού φαινομένου δεν αντιμετωπίζεται με αυτές τις προφανείς μεθοδεύσεις. Η Αριστερά δεν πρέπει να επικυρώσει τον συστημικό σχεδιασμό εγκλωβισμού των συνειδήσεων στο σκεπτικό του μνημονιακού «μονόδρομου». Δεν πρέπει να προκρίνει ως κύρια και πρωτεύουσα τη δικανική καταστολή ενός πολιτικού φαινομένου (πλην των περιπτώσεων που υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις ενοχής με άλλες κύριες διατάξεις του Π.Κ. που αποδίδονται εξατομικευμένα ή στα πλαίσια της συμμετοχικής δράσης).

Με όλα αυτά που εκθέτω, δεν επιχειρώ καμιά διαφοροποίηση, ούτε ασφαλώς επιθυμώ κάτι τέτοιο. Προσπαθώ να σας πω ότι η Αριστερά πρέπει να έχει μέθοδο πρόβλεψης, να «πιάνει» τα μηνύματα, να εκσυγχρονίζει τα εργαλεία ανάλυσης και ερμηνείας των κοινωνικών φαινομένων.

Και ασφαλώς πρέπει να διδάσκεται από τα λάθη της. Όπως ήδη συμβαίνει με τη σταδιακή αναθεώρηση των θέσεών της για το Μάαστριχτ, για την ευρωκομμουνιστική ενσωμάτωση που οδήγησε στα συντρίμμια κυρίως την ιταλική αλλά και την άλλη Ευρωπαϊκή Αριστερά, για τη σύμπραξη με τον Μητσοτάκη που την χρησιμοποίησε για να «πλασάρει» το Μάαστριχτ και το Σύμφωνο Σταθερότητας, για τη συνηγορία στην εσπευσμένη ένταξή μας στην ΟΝΕ, για το σχέδιο Αννάν, για τη νομιμοποίηση τής (ουσιαστικά ανομιμοποίητης από το 1985) συνδικαλιστικής ηγεσίας, για τη διοργάνωση της Ολυμπιάδας, για το νέο χειρότερο (και από χειρότερες θέσεις τής νέας τάξης πραγμάτων) προσφερόμενο σχέδιο επίλυσης του Κυπριακού.

Γνώμονάς μας πρέπει να είναι η αρχή ότι διδασκόμαστε από την Ιστορία, αναθεωρούμε τα λάθη μας, αφουγκραζόμαστε τη λαϊκή συνείδηση και προσέχουμε να μην πέσουμε στις παγίδες του συστήματος.

Ο φασισμός δεν αντιμετωπίζεται με αμφισβητούμενες και δημοκρατικοφανείς μεθόδους. Η χρονική συγκυρία που επελέγη, η πολιτική οξύτητα που διαρκεί, η σύγχυση στην κοινωνία, δεν μας επιτρέπουν να συναινέσουμε και να συμπράξουμε με τις μνημονιακές δυνάμεις σε κορυφαίες κατασταλτικές μεθόδους κατά της ναζιστικής ηγεσίας της Χ.Α.

Δεν μπορούμε να συμμετέχουμε στη δημιουργία εμφυλιοπολεμικού κλίματος που εξυπηρετεί μόνο τις ακραία νεοφιλελεύθερες δυνάμεις τού Μνημονίου, οι οποίες αυτοπροσδιορίζονται ως «η καρδιά του δημοκρατικού τόξου». Υπάρχουν πολλές επιλογές κοινοβουλευτικής συμπεριφοράς για να καταλήξουμε όλοι μαζί σε μια ενιαία στάση που θα συμφέρει τον λαό και την Αριστερά.