Ανίσχυροι γονείς μπροστά στον πόνο του παιδιού

Όλοι όσοι έχουν παιδιά τα οποία έχουν βιώσει ή βιώνουν κάποια ασθένεια ή σοβαρό ατύχημα που συνοδεύεται από πόνο, γνωρίζουν το τι θα πει να είναι ανίσχυροι μπροστά στον πόνο του παιδιού τους. Το να γίνεσαι αυτόπτης μάρτυρας μιας επώδυνης εγχείρισης, ιατρικής εξέτασης ή απλά να βλέπεις το παιδί σου να πονάει χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό, αγγίζει χωρίς υπερβολή την «τρέλα».

«Χάνω το μυαλό μου», «Θα μου στρίψει», «Δεν το αντέχω αυτό που συμβαίνει, μουδιάζει το μυαλό μου», είναι μόνο μερικές από τις φράσεις που χρησιμοποιούν οι γονείς για να περιγράψουν αυτό που τους συμβαίνει όταν παρακολουθούν «με δεμένα χέρια» το παιδί τους να πονάει.

Τα συναισθήματα που κατακλύζουν τους γονείς είναι ποικίλα. Θυμός που μπορεί να εκφραστεί και ως οργή (προς του γιατρούς, το/τη σύντροφο, το Θεό, ακόμα και άσχετους στο δρόμο), φόβος που μπορεί να μετατραπεί σε τρόμο που παραλύει τον γονιό τόσο όσο να μην μπορεί να φέρει εις πέρας καθημερινές εργασίες, άγχος που μπορεί να μετατραπεί και ως κρίση πανικού και να φέρει έντονα συναισθηματικά αλλά και σωματικά προβλήματα. Θλίψη που μπορεί να βγει στην επιφάνεια με συνεχόμενο κλάμα αλλά και κατάθλιψη, κατά τη διάρκεια της οποίας ο γονέας δεν νιώθει τίποτε, δεν ελπίζει σε τίποτε, δεν πιστεύει σε τίποτε. Ενοχές, που δεν «κατάλαβαν νωρίτερα», που δεν μπορούν να ανακουφίσουν τον πόνο, που δεν μετέφρασαν «σωστά» τη συμπεριφορά του παιδιού. Πολλοί γονείς αισθάνονται υπεύθυνοι και νιώθουν ντροπή γιατί πέρασαν «κακά γονίδια» στα παιδιά τους.

Και από εκεί που παρακολουθείς ένα άνθρωπο να καταρρέει μέσα σε λίγες στιγμές, βλέπεις τον ίδιο άνθρωπο να σφίγγει τα δόντια, να σηκώνει τα μανίκια και να λέει: «Φοράω το χαμόγελο μου και πάω να δώσω κουράγιο στο παιδί μου. Δεν έχω χρόνο για πολυτέλειες και συναισθήματα, δεν έχω το δικαίωμα να κοιτάω τον εαυτό μου.»

Η διαχείριση των συναισθημάτων του γονέα

Πρώτα απ’ όλα οι γονείς χρειάζεται να συνειδητοποιήσουν ότι χρειάζονται διαλείμματα. Όταν αντιμετωπίζουμε μια σοβαρή ασθένεια ή ατύχημα είναι σαν να συμμετέχουμε σε έναν μαραθώνιο και όχι σε ένα γρήγορο «κατοστάρι». Το να αποδεχτούμε μια κατάσταση και το να μπορέσουμε να τη διαχειριστούμε είναι μια διαδικασία που χρειάζεται χρόνο. Έναν χρόνο που, όσο και να θέλουμε, δεν μπορούμε ούτε να «βιάσουμε», ούτε να τον κάνουμε να περάσει «πιο γρήγορα» για χάρη του παιδιού μας. Μέσα σε αυτό το χρόνο οι γονείς καλούνται να κατανοήσουν και να χωρέσουν πολλά πράγματα: Τη διάγνωση, την ασθένεια αυτή καθαυτή, τα δικά τους συναισθήματα, τα συναισθήματα του συντρόφου τους. Έχουν να φροντίσουν αδέλφια ή να καθησυχάσουν γιαγιάδες και παππούδες. Ταυτόχρονα πρέπει να πάνε στις δουλειές τους ή/και να φροντίσουν οικονομικά θέματα. Χρειάζεται να πάρουν σημαντικές αποφάσεις, να διαχειριστούν συγκρούσεις, να δώσουν κουράγιο στο παιδί τους.

Προσοχή στα «πρέπει και τα δεν πρέπει»
Πολλοί γονείς έχουν μια λίστα από «πρέπει και δεν πρέπει» που τους περιορίζει να ζήσουν, να εκφραστούν, να ξεκουραστούν, να γελάσουν. Μερικές στερεότυπες σκέψεις που κάνουν οι γονείς είναι:
- Δεν πρέπει να γελάω/να διασκεδάζω/να κάνω έρωτα/να χαίρομαι κ.ο.κ., αφού το παιδί μου πονάει.
- Δεν πρέπει να γκρινιάζω/παραπονιέμαι/κουράζομαι/χάνω την ελπίδα μου, αφού το παιδί μου πονάει.
- Πρέπει πάντα να δείχνω δυνατή/δυνατός για χάρη του παιδιού μου.
- Πρέπει να είμαι συνεχώς δίπλα στο παιδί μου.

Διαβάστε περισσότερα στο Infokids