Οι αθέατες πλευρές της Νέας Γενιάς που θα μας εκπλήξουν - «Η Χαμένη Γενιά έχει σπάνιες ποιότητες»

Eίναι η «Γενιά της Πανδημίας», η «Χαμένη Γενιά», η «Γενιά της τηλεκπαίδευσης», της «καραντίνας», η «Γενιά C» (εκ του COVID) κ.λπ. Και μόνο που τα ακούς θέλεις να της κάνεις «πατ-πατ» στην πλάτη.

 
Είναι η γενιά που έχει μάθει να ζει στο κρεβάτι (#bedrotting), που έχει το attention span χρυσόψαρου, που λέει «έπαθα τσότσο», «σλέι» και «ριζ», που μεγαλώνει με γονείς συχνά απόντες (κυριολεκτικά και μεταφορικά), που ακούει τραπ και βάζει νύχια από πολυαιθυλένιο, που μπουκάρει σε σχολεία με μαχαίρια και σφυριά.

 
Είναι η γενιά με την σμπαραλιασμένη ψυχική υγεία και την εκτοξευμένη διαδικτυακή εξάρτηση, η γενιά που μεγαλώνει με την AI και το όραμα μιας καριέρας στο Instagram (ή στο ΟnlyFans), που δεν έχει προσανατολισμό, προσδοκίες, όρια. «Μια εν πολλοίς ανερμάτιστη γενιά», όπως μου συνόψισε απαυδισμένος με όσα βλέπει και ακούει εσχάτως ένας ειδικός της ψυχικής υγείας παιδιών και εφήβων.

Το πλέον σαφές είναι ότι η γενιά αυτή μεγάλωσε βεβιασμένα μέσα σε λίγα μόλις χρόνια. Nα σημειώσω ότι μιλώ εδώ χονδρικά για τους νεότερους εκπροσώπους της Γενιάς Z (δηλ. όσους έχουν γεννηθεί μεταξύ 2007 και 2010, δεκαεπτάρηδες και κάτω δηλαδή). Αλλά και για την εκκολαπτόμενη γενιά Α (οι γεννημένοι από το 2010 -όταν δηλ. λανσαρίστηκε το πρώτο iPad και το Instagram- και εφεξής).

 
Η «μεγαλύτερη υγειονομική κρίση των τελευταίων 100 χρόνων» (με τη συνοδευτική πολυκρίση και μια κλιματική δυστοπία στην άκρη του τούνελ) έγιναν ο δικός τους Μεγάλος Πόλεμος, η δική τους Χιροσίμα, η δική τους μοιραία βίαιη «ενηλικίωση». Που την εποχή της αθωότητας ή της εφηβικής παντοδυναμίας τούς εξανάγκασε να ζήσουν την κλεισούρα και την απώλεια. Τους έκανε να χάσουν πάρτυ γενεθλίων, αποφοιτήσεις και ερωτικά σκιρτήματα στο προαύλιο. Τους οδήγησε στο να μάθουν the bad way ότι ο σούπερ καλωδιωμένος άνθρωπος του 21ου αιώνα δεν είναι αλώβητος και προστατευμένος.

Οπως έγραφε πρόσφατα στο ΤIME o Eρικ Κλάινενμπεργκ, καθηγητής Κοινωνικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και συγγραφέας του νεοαφιχθέντος βιβλίου (για την κληρονομιά τoυ COVID) 2020: One City, Seven People, and the Year Everything Changed, αρκετοί από τους εικοσάρηδες με τους οποίους συνομίλησε για τις ανάγκες της έρευνάς του επαναλάμβαναν μονότονα την ίδια φράση: «Σαν να μεγάλωσα δέκα χρόνια μέσα στην πανδημία».

Διαβάστε περισσότερα στο marieclaire.gr