Εσύ και εγώ φταίμε. Και μόνο.

Δεν έχω καμιά πρόθεση να μιλήσω υπέρ της κυβέρνησης ή κάποιου άλλου κόμματος. Το ξεκαθαρίζω για να μην παρεξηγούμαστε. Τα κόμματα έχουν πεθάνει στην Ελλάδα και αυτό το εμπεδώσαμε πια. Το πρόβλημα σε αυτή τη χώρα είμαι εγώ και εσύ αναγνώστη. Οι πολιτικοί που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο δεν έκλεβαν μυστικά. Φανερά έκλεβαν. Και εγώ και εσύ δεν κάναμε τίποτα. Για αυτό και φταίμε. 

Η οικονομική κρίση είναι η κορυφή του παγόβουνου. Κάτω από αυτό βρίσκονται οι ευθύνες οι δικές μου και οι δικές σου. Και δεν είναι λίγες. Φταίμε γιατί πληρώνουμε τον κάθε βουλευτή για μια θέση στο Δημόσιο και κορδωνόμαστε που έχουμε μέσο. Φταίμε γιατί μόνοι μας έχουμε κάνει τη ζωή μας τριτοκοσμική. Που ξεκινάμε το πρωί για τη δουλειά μέσα στα νεύρα επειδή θεωρούμε ότι έχουμε γεννηθεί για κάτι άλλο και μας αδίκησαν. Που οδηγούμε σαν κάφροι. Που κορνάρουμε στον μπροστινό επειδή σταμάτησε στο πορτοκαλί. Που διπλοπαρκάρουμε σε μονόδρομο. Που η μηχανή μας δεν έχει καθρέφτες από μαγκιά και μόνο. Που ανεβαίνουμε ανάποδα το δρόμο έχοντας τα μεγάλα φώτα. Που σταματάμε με αλάρμ στο δρόμο για να πάμε για καφέ. Που μόλις βλέπουμε πεζό, από μια απίστευτη ελληνική διαστροφή, τρέχουμε πιο πολύ πάνω του. Που αποφασίσαμε να κινούμαστε με ποδήλατο χωρίς όμως φώτα και καθρέφτες. Που σταματάμε να κάνουμε την ανάγκη μας στα πάρκα σαν σκυλιά. Που βγάζουμε τα σκυλιά μας βόλτα αλλά αδιαφορούμε για τις ακαθαρσίες τους. Που λέμε βλάκες τους Ευρωπαίους που κουβαλούν μαζί τους σακούλα να τα μαζεύουν. 

Ναι εσύ και εγώ φταίμε. Που δεν μας ενδιαφέρει τίποτα γύρω μας γιατί νομίζουμε ότι είμαστε μάγκες. Που αφήνουμε κάθε καλοκαίρι τις παραλίες μέσα στα σκουπίδια. Που πετάμε φόλες στα ζώα, που εμείς πετάξαμε στο δρόμο, γιατί μας ενοχλούν. Που τρέχουμε σαν τρελοί σε στροφή και πατάμε τα ζώα. Είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που τους δρόμους της στολίζουν κουφάρια ζώων. Που δεν μας νοιάζει το δάσος και το καίμε. Που το καίμε και δεν τιμωρούμαστε. Που δεν μας νοιάζει το νέο Μουσείο της Ακρόπολης και για αυτό δεν μας πειράζει που την είσοδό του την κλείνουν αλλοδαποί που πουλάνε τσάντες. Που δεν κάνουμε τίποτα για να έρθουν τουρίστες. Που οι ταξιτζήδες μας είναι οι χειρότεροι της Ευρώπης. Που οι αλλοδαποί έχουν καταλάβει το κέντρο της πόλης και δεν φαίνεται να μας ενοχλεί. Που πάμε στο Κολωνάκι με τζιπ. Που στον κεντρικότερο δρόμο της Αθήνας, την Πανεπιστημίου, στην αριστερή λωρίδα, είναι μονίμως σταματημένα αυτοκίνητα με αλάρμ. Που στα διόδια χαμογελάμε στην υπάλληλο και δυο λεπτά μετά πετάμε την απόδειξη στο δρόμο. Που αγοράζουμε σπίτι με ημιυπαίθριο και μετά μας φταίει το κράτος που μας βάζει πρόστιμο. Που νομίζουμε ότι η Πέγκυ Ζήνα είναι Μπετόβεν και τη βάζουμε τέρμα στο αυτοκίνητο. Που στα Σχολεία ούτε μαθαίνουμε αλλά ούτε ζητάμε να μάθουμε. Που δεν μας νοιάζει που οι δάσκαλοι ζουν με μισθούς πείνας. Που θεωρούμε πιο μάγκα τον πλούσιο από έναν μορφωμένο. Που κάνουμε πορείες και αφήνουμε να καούν συνάνθρωποί μας.

Ναι εσύ και εγώ φταίμε. Γιατί κάτι μου λέει ότι όταν έρθει η ώρα της κάλπης, πάλι τους ίδιους θα ψηφίσουμε.