Βασίλης Στεφανακίδης: "Υπάρχουν άραγε άλλες ευκαιρίες;"

Η περασμένη εβδομάδα ήταν στα αλήθεια εφιαλτική. Το τι μπαρούφα και καταστροφολογία άκουσα, δε λέγεται. Από την άμεση χρεοκοπία της χώρας στις 25 Μαρτίου το βράδυ, έως ότι ο Παπανδρέου δεν θα γυρίσει Ελλάδα μετά τη σύνοδο των Βρυξελλών. Έρμαιο στα χέρια των επαγγελματιών της κινδυνολογίας και της διαστροφολογίας, ο κόσμος έτρεχε στις τράπεζες να σηκώσει τις οικονομίες του, μήπως και σωθεί από την… επιστροφή στη δραχμή!

Λίγες ώρες όμως μετά τη λήξη της Συνόδου που έδωσε κάποιες ανάσες –ευκαιρίες, στην παραπαίουσα οικονομία μας, η ίδια τρομολαγνεία επανήλθε αλλά από άλλη μηδενιστική σκοπιά. Μπορεί οι Γερμανοί να μας έδωσαν τρία πράγματα αλλά αυτά ήταν προεξοφλημένα και το ουσιαστικό που ήταν η επαναγορά του χρέους, μας την αρνήθηκαν. Χώρια το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και το ανέφικτο συγκέντρωσης των 50 δισ.

Κανείς φυσικά, ούτε καν ο Παπανδρέου, μίλησε για μεγάλη επιτυχία που βάζει τέρμα στο Γολγοθά μας. Αν μη τι άλλο όμως, είναι μια ανάσα κι είναι στο χέρι μας να αποδείξουμε με έργα, ότι μπορούμε στο τέλος να σώσουμε την παρτίδα. Κι αυτό αφορά κυρίως την κυβέρνηση, τα περισσότερα μέλη της οποίας ακόμα και σήμερα, δεν έχουν καταλάβει σε τι περιπέτεια είμαστε μπλεγμένοι και πόσες θυσίες ακόμα απαιτούνται για να σταματήσει ο κατήφορος.

Και μπορεί το κλίμα στην οικονομία να παίζει σημαντικό ρόλο, δεν φθάνει όμως γιατί τώρα, τα ψέματα τελείωσαν. Τώρα πρέπει να γίνουν σκληρές συγκρούσεις και να ληφθούν επώδυνες αποφάσεις έτσι ώστε να αλλάξουν όλα όσα ξέραμε. Δεν υπάρχουν πια Δημόσιες Επιχειρήσεις εθνικής ή στρατηγικής σημασίας και διάφορες τέτοιες κενολογίες που είχαμε εφεύρει, για να μη χαλάσουμε τις καρδιές πράσινων συνδικαλιστών και κάποιων προνομιούχων εργαζομένων, ακόμα και σήμερα.

Δεν υπάρχει δημόσια ακίνητη περιουσία την οποία δεν αγγίζουμε, στο όνομα μιας στρεβλής άποψης πως ό,τι ιδιωτικοποιείται, ξεπουλιέται. Αρκετά με τον διασυρμό της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και των επενδύσεων της, όταν 3 εκατομμύρια συμπολίτες μας, απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα. Αρκετά έχει πληρώσει αυτός ο έρμος ιδιωτικός τομέας για να συντηρεί επί δεκαετίες ένα βαριά ασθενή, το Δημόσιο.

Πληρώνει και θα πληρώνει για πολλά χρόνια ακόμα βαρύ τίμημα ο ιδιωτικός τομέας αν και δεν ευθύνεται για το δημοσιονομικό πρόβλημα. Άλλωστε οι αυξανόμενοι ραγδαία, δείκτες της ανεργίας, δεν αφορούν στον δημόσιο αλλά στον ιδιωτικό τομέα. Αν πραγματικά θέλουμε να σωθεί ο τόπος και τα παιδιά μας να μη φύγουν μετανάστες, είναι καιρός να ξαναχτίσουμε την Ελλάδα από τα συντρίμμια της, χωρίς αγκυλώσεις και ιδεοληψίες με κεκτημένα του παρελθόντος.

Ούτε πολιτικάντικα παιγνίδια επιτρέπονται πια, με στόχο κομματικά και εκλογικά οφέλη. Ας το καταλάβει επιτέλους τον παρόν πολιτικό προσωπικό, ότι το ΔΝΤ όρισε και την ημερομηνία λήξης του. Οι σημερινοί «αστέρες» της πολιτικής σύντομα θα σβήσουν και τη θέση τους θα πάρουν άλλοι. Κάποιος θα πληρώσει τα σπασμένα, δεν γίνεται διαφορετικά. Στη γειτονική Τουρκία, όταν μπήκε το ΔΝΤ εξαφανίστηκαν τα κόμματα 4 πρώην πρωθυπουργών( Ερμπαγκάν, Ετσεβίτ, Τσιλέρ, Γιλμαζ) και παρόμοια σκηνικά διαμορφώθηκαν απ΄ όπου κι αν πέρασε το ΔΝΤ σε όλο τον κόσμο.

Γι’ αυτό, αν έχουν οι πολιτικοί μας, να προσφέρουν κάποια υπηρεσία στην πατρίδα, είναι να κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να σωθεί και να αποσυρθούν με την ικανοποίηση πως αν μη τι άλλο, στα τελευταία τους, προσπάθησαν.