Να το πάρεις το παιδί...

Όλο και περισσότερες γυναίκες  παύουν να ονειρεύονται το γάμο. Και στην απροσδόκητη πρόταση γάμου, αντί να ανοίξουν σαμπάνια, κλείνουν την πόρτα. Η φυσική ροή πραγμάτων θέλει τις γυναίκες κυρίως μετά τα 30 τους να παντρεύονται. Η δεξίωση του γάμου, το νυφικό και όλο το γεγονός του γάμου, αποτελούν όνειρο κάθε κοριτσιού από μικρή μάλιστα ηλικία. Ωστόσο, με τον καιρό τα θέλω κάθε γυναίκας δείχνουν να αλλάζουν. Σήμερα δεν είναι λίγες εκείνες που ξαφνικά ανακοινώνουν στην κολλητή του ότι παντρεύονται, αλλά η ανακοίνωση αντί να ηχεί βαρύγδουπή, ξεστομίζεται ανόρεχτα. Βαριούνται, λένε, το νταβαντούρι και την προετοιμασία, ενώ ελαφρά την καρδία δηλώνουν πως αν δεν κυλήσει ο έγγαμος βίος, τότε «έλα μωρέ, το πολύ πολύ χωρίζουμε και πληρώνουμε και λεφτά στους δικηγόρους». 

Άλλες πάλι δηλώνουν… ανερυθρίαστα, βάσει του γνωστού άσματος «δεν παντρεύομαι, δεν παντρεύομαι, δε νοικοκυρεύομαι…», «νυφικό εγώ δε φοράω!».  Αυτή είναι μια τάση που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται και στην Ελλάδα. Το κλισέ μέχρι τώρα ήθελε τη γυναίκα να προσπαθεί τεχνηέντως να αποσπάσει το μονόπτερο και, αντίστοιχα, τον άντρα να πασχίζει να αποφύγει με κάθε τρόπο την «κουλούρα». Τελευταία όμως συμβαίνει και το αντίστροφο. Σε πολλές περιπτώσεις είναι ο άντρας αυτός που βρίσκεται σε κατάσταση stand by και η γυναίκα αυτή που καθυστερεί ή  και αρνείται να ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας.

Σύμφωνα μάλιστα με έρευνα που διενήργησε η Kapa Research, σε δείγμα 1000 ανδρών και γυναικών που συμμετείχαν, για λογαριασμό του  Ινστιτούτου Ψυχικής Σεξουαλικής Υγείας, του οποίου πρόεδρος είναι ο κ. Θάνος Ασκητής και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΑΡΜΟΝΙΑ, η εικόνα του γάμου στη σημερινή κοινωνία έχει αλλάξει κατά το 90,2%, ενώ το 60,3 των ερωτηθέντων απάντησε πως ο γάμος δεν είναι αναγκαία - απαραίτητη απόφαση για το σημερινό άνθρωπο. Μάλιστα ο γνωστός σεξολόγος διευκρινίζει πως «είναι φανερό ότι σήμερα οι άνθρωποι δεν ονειρεύονται το γάμο. Αυτό αποτελεί σημαντική αλλαγή της αστικής νοοτροπίας περί γάμου», και συμπληρώνει: «Η κουλτούρα και η νοοτροπία των νεοελλήνων έχει αλλάξει. Ο γάμος μπαίνει σε δεύτερη μοίρα».

Τα ζευγάρια πριν από το ’70 δεν έκαναν σχέσεις, αλλά γάμο. Σήμερα κάνουν σχέσεις. Συμβιώνουν και μετά παντρεύονται. Αν παντρευτούν. Ο γάμος τότε ήταν θεσμικό πλαίσιο. Σήμερα είναι πιο δύσκολο να συμβιώσουν μέσα στα κριτήρια του γάμου.

Όπως ο κ. Ασκητής δηλώνει, η αλλαγή αυτής της νοοτροπίας πηγάζει από το γεγονός ότι «παλιότερα οι άνθρωποι είχαν χαμηλές προσωπικές προσδοκίες και μεγάλες προσδοκίες μέσα από το γάμο, που έδινε νόημα στη ζωή τους. Σήμερα έχουν μεγάλες προσωπικές, εγωκεντρικές προσδοκίες και δε θεωρούν τον γάμο τη μεγαλύτερη προσδοκία της ζωής τους. Δε σκέφτονται πλέον με τη λογική: Σε παντρεύομαι γιατί αισθάνομαι καλά μαζί σου, άρα θέλω να σε στηρίξω, άρα πρέπει να σε πείσω ότι αξίζω», και καταλήγει λέγοντας πως «οι άνθρωποι σήμερα βάζουν πολύ ψηλά τον πήχη των προσδοκιών τους και φορτώνουν με μεγάλο χρέος τον σύντροφο τους. Απαιτούν απ’ αυτόν να τους αποδείξει ότι αξίζει να μένουν μαζί. Και στο ερώτημα: «εσύ τι κάνεις για το σύντροφο σου; Απαντούν: «Μα αφού εκείνος δεν κάνει τίποτα γιατί να κάνω εγώ;»