Το μονόπετρο ως ένδειξη αιώνιας αγάπης

Από τα αγαπημένα κοσμήματα της γυναίκας. Αποτελεί χαρακτηριστική ένδειξη δέσμευσης και έκφρασης αγάπης μεταξύ δύο ατόμων. Η κυκλική μορφή του συμβολίζει την αιώνια αγάπη, ενώ το μέταλλο από το οποίο είναι φτιαγμένο αντιπροσωπεύει την ανεξίτηλη ομορφιά και την αγνότητα των συναισθημάτων. Ο λόγος, για το δαχτυλίδι των αρραβώνων.

Οι κυρίες που καμαρώνουν για το δαχτυλίδι με το πετράδι που μόλις τους χάρισε ο αγαπημένος τους ως υπόσχεση αιώνιας αγάπης δεν φαντάζονται ασφαλώς πόσο παλιά είναι αυτή η συνήθεια. Ξεκινάει από την εποχή των σπηλαίων, μόνο που τότε δεν υπήρχε το δαχτυλίδι. Ετσι, για να συμβολίσουν το «δέσιμο» δύο ανθρώπων οι γυναίκες δένονταν από τον μελλοντικό σύζυγο στην κυριολεξία χειροπόδαρα με βραχιόλια από χόρτο ή δέρμα για να μη το σκάσουν - οι ίδιες ή το πνεύμα τους. Οταν εκείνος βεβαιωνόταν ότι η γυναίκα είχε δεχτεί την τύχη της, την έλυνε και αντικαθιστούσε τα δεσμά με ένα συμβολικό βραχιόλι από αντίστοιχα υλικά, για να ξέρουν και οι υπόλοιποι ότι ανήκει αλλού!

Η μόδα του δαχτυλιδιού των αρραβώνων πέρασε και στην αρχαία Ρώμη, όπου δεν ήταν παρά ένας κρίκος από βούρλο ή ταπεινό μέταλλο που φορούσαν στο αριστερό χέρι, και αργότερα στους χριστιανούς, που το έφτιαχναν από ό,τι μέταλλο διέθεταν. Το 860 μ.Χ. ο πάπας Νικόλαος έκανε υποχρεωτική για την τέλεση του γαμήλιου μυστηρίου τη βέρα, η οποία μάλιστα έπρεπε να είναι χρυσή, δείχνοντας ότι εκείνος που παντρευόταν τιμούσε με αυτόν τον τρόπο -πληρώνοντάς τη δηλαδή ακριβά- την απόφασή του. Τον 18ο αιώνα ο ρομαντισμός επένδυσε πολύ στον έρωτα και κατ’ επέκταση στα σχετικά αξεσουάρ, δηλαδή στα κοσμήματα. Συχνά τα δαχτυλίδια των ερωτευμένων περιλάμβαναν συνδυασμό από πολύτιμους λίθους, που τα αρχικά των ονομάτων τους σχημάτιζαν ακροστιχίδα με λέξεις όπως «Ερωτας» ή «Αγαπημένος». Στο τέλος του αιώνα ο κοσμηματοπώλης Τσαρλς Λούις Τίφανι δημιούργησε το κλασικό δαχτυλίδι των αρραβώνων με το ένα και μοναδικό μπριγιάν που δενόταν σε πλατίνα.

Ομως ο πραγματικός εμπνευστής της ιδέας ήταν ο αρχιδούκας Μαξιμιλιανός των Αψβούργων, ο πρώτος που χάρισε στην αγαπημένη του Μαρία της Βουργουνδίας ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι, αναγορεύοντας το διαμάντι σε κατ’ εξοχήν σύμβολο της συζυγικής πίστης.

Σήμερα οι κυρίες φοράνε το μονόπτερο συνήθως στον παράμεσο, γιατί πέραν του ότι είναι αρκετά βολικό δάχτυλο για να φορά κανείς δαχτυλίδι, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι από εκεί περνάει μια βασική φλέβα που πηγαίνει κατευθείαν στην καρδιά, την έδρα των αισθημάτων. Ωστόσο οι αρχαίοι Ελληνες φορούσαν το δαχτυλίδι στον δείκτη, ενώ οι Ινδοί στον αντίχειρα. Σημασία πάντως δεν έχει σε ποιο δάχτυλο το φοράει κάποιος αλλά τι συμβολίζει για τον καθένα προσωπικά. Το δαχτυλίδι των αρραβώνων είναι ένδειξη αλληλοσυμπλήρωσης του ενός από τον άλλον, αλλά και σύμβολο του ότι ο ένας μπορεί να δέχεται το «εγώ» του άλλου.