Όταν ο Ρέντφορντ αρνήθηκε τον τίτλο του «σταρ» - Η ζωή του στην απομόνωση της Γιούτα

Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 89 ετών άφησε ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ στο σπίτι του στη Γιούτα, εκεί όπου είχε επιλέξει να ζήσει τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του, μακριά από τον θόρυβο της κινηματογραφικής βιομηχανίας.

Σύμφωνα με τους New York Times, ο θρυλικός ηθοποιός, σκηνοθέτης και ιδρυτής του Sundance πέθανε στο ορεινό του καταφύγιο, επιβεβαιώνοντας με τον πιο ήσυχο τρόπο τη βαθιά ανάγκη του για απομόνωση, ιδιωτικότητα και ουσία.

Ο Ρέντφορντ ήταν πάντα αντίθετος με τον τίτλο του «σταρ». Παρά τη διεθνή φήμη, τα Όσκαρ και τις αμέτρητες επιτυχίες, διαχώριζε απόλυτα τη δημόσια εικόνα από την προσωπική του ταυτότητα.

Σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις στο Vanity Fair, όπου συζητούσε για τις ταινίες του, είπε ότι το πιο δύσκολο και λιγότερο ευχάριστο μέρος της δουλειάς του ήταν η προώθηση ενός φιλμ.

Ενώ του άρεσε πάντα η δουλειά πίσω από τις κάμερες, τα φώτα της δημοσιότητας και της προώθησης ήταν κάτι που «ποτέ δεν ισορροπούσε» με τη φασαρία που τα συνοδεύει.

Ήδη από τη δεκαετία του 1960, είχε εγκαταλείψει το Λος Άντζελες και είχε εγκατασταθεί μόνιμα στη Γιούτα.

Εκεί, αγόρασε μια απομονωμένη έκταση και έκτισε ένα λιτό σπίτι από πέτρα και ξύλο, μην επιθυμώντας να ακολουθήσει τη ζωή των υπολοίπων του Χόλιγουντ.

Δεν εμφανιζόταν σε πάρτι, δεν έκανε δημόσιες σχέσεις, δεν συντηρούσε προσωπικό brand. Το σπίτι του έγινε καταφύγιο, όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για δημιουργούς που ήθελαν να δουλέψουν χωρίς συμβιβασμούς – μέσω του Sundance Institute, που ίδρυσε εκεί το 1981.

Το φεστιβάλ Sundance έγινε προέκταση της προσωπικής του φιλοσοφίας: στήριξη στους «σιωπηλούς», σε εκείνους που δεν είχαν βήμα.

Ο Ρέντφορντ προτιμούσε να ζει στη φύση, να περνά χρόνο μόνος και να εργάζεται αθόρυβα για την καλλιτεχνική ελευθερία των άλλων. Οι δημόσιες εμφανίσεις του ήταν ελάχιστες, και τα τελευταία χρόνια σχεδόν ανύπαρκτες.

Ο ίδιος απέφευγε να μιλά για την προσωπική του ζωή και δεν συντηρούσε καμία δημόσια περσόνα. Είχε παντρευτεί δύο φορές και είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά, ωστόσο απέφευγε να εμφανίζεται μαζί τους στα μέσα ενημέρωσης.

Η οικογενειακή του ζωή ήταν ιερή και απροσπέλαστη. Είχε βιώσει την απώλεια του πρώτου του γιου, γεγονός που τον σημάδεψε και ενίσχυσε ακόμη περισσότερο την ανάγκη του για απομόνωση, αλλά και του γιου του Τζέιμς που πέθανε από καρκίνο το 2020.

Στην τελευταία του εμφάνιση μπροστά από τις κάμερες –μια σιωπηλή σκηνή στο Dark Winds το 2025– επέλεξε ξανά να εκφραστεί χωρίς λόγια, χωρίς πρόσωπο-μάσκα, χωρίς εξήγηση. Όπως ακριβώς έζησε. Και όπως ακριβώς έφυγε.

Η τεράστια καριέρα του στην υποκριτική

Η πρώτη φορά που συμμετείχε σε κινηματογραφική ταινία ήταν το 1962, στο ανεξάρτητο War Hunt (Ο πόλεμος μας έκανε σκληρούς), το οποίο γυρίστηκε μέσα σε δύο εβδομάδες.

Το 1965, έπαιξε στο Situation Hopeless... But Not Serious, το οποίο ήταν η πρώτη του επίσημη ταινία. Την ίδια χρονιά, συμπρωταγωνίστησε με τους Νάταλι Γουντ και Κρίστοφερ Πλάμερ, στο Inside Daisy Clover, του Ρόμπερτ Μάλιγκαν, το οποίο προτάθηκε, τελικά, για δύο βραβεία Όσκαρ, ενώ ο ίδιος ο Ρέντφορντ κέρδισε την πρώτη του Χρυσή Σφαίρα, αφού ανακηρύχθηκε ο πιο πολλά υποσχόμενος ηθοποιός.

Το 1966, του δόθηκε ο ρόλος του σερίφη στο The Chase, του Άρθουρ Πεν, όμως, ο ίδιος επέλεξε αυτόν του κατάδικου. Ο σερίφης ενσαρκώθηκε από το Μάρλον Μπράντο. Επίσης, συνεργάσθηκε και πάλι με τη Νάταλι Γουντ, αυτή τη φορά, για το This Property Is Condemned, του Σίντεϊ Πόλακ, το οποίο είχε βασιστεί στο ομότιτλο έργο του Τένεσι Ουίλιαμς.

Το 1967, πρωταγωνίστησε μαζί με την Τζέιν Φόντα στην κινηματογραφική εκδοχή του Barefoot in the Park. To 1968, υπέγραψε συμφωνία για το γύρισμα μιας ταινίας γουέστερν με την Paramount.

Ωστόσο, αθέτησε την υπόσχεσή του, με αποτέλεσμα η υπόθεση να οδηγηθεί στα δικαστήρια και ο Ρέντφορντ να μείνει για αρκετό χρονικό διάστημα χωρίς δουλειά. Το 1969, πρωταγωνίστησε στο γουέστερν Οι δύο ληστές του Τζορτζ Ρόι Χιλ, μαζί με τον Πωλ Νιούμαν.

 Ο Ρέντφορντ κατάφερε να κερδίσει τους υπόλοιπους υποψήφιους (Στιβ Μακ Κουήν, Μάρλον Μπράντο, Γουόρεν Μπίτι), για το δεύτερο πρωταγωνιστικό ρόλο. Η ταινία αυτή είχε μεγάλη επιτυχία, καθώς βραβεύθηκε με τέσσερα Όσκαρ.

Ωστόσο, απέρριψε πρωταγωνιστικούς ρόλους στα Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ; και Ο πρωτάρης του Μάικ Νίκολς, επειδή ανησυχούσε για την πιθανή δημιουργία του στερεοτύπου του ξανθού αρσενικού.

Στη συνέχεια, πρωταγωνίστησε σε ταινίες που είχαν μέτρια απήχηση, όπως, το Downhill racer, του Μάικλ Ρίτσι (1969). Παρ' όλα αυτά κέρδισε βραβεία BAFTA καλύτερου ηθοποιού για το Downhill racer και το Tell them Willie Boy is here.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας «Τα καλύτερά μας χρόνια» (The way we were)

Συνεργάσθηκε ξανά με το Σίντεϊ Πόλακ το 1972 για το γουέστερν Jeremiah Johnson και το 1973 για τη δραματική ιστορία αγάπης The Way We Were, μαζί με την Μπάρμπρα Στράιζαντ.

Στην ταινία αυτή, η οποία συγκαταλέγεται στις κορυφαίες του είδους της, έπαιξε έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους του, αυτόν του Χάμπελ. Ακόμη, το τραγούδι της Στράιζαντ The Way We Were κέρδισε βραβείο Όσκαρ.

Μεταξύ των δύο ταινιών του Πόλακ, μεσολάβησε το The Candidate του Μάικλ Ρίτσι (1972). Ακολούθησε μια ταινία μέτριας απήχησης, το The Hot Rock.

Στην επόμενη συνεργασία του με τους Τζορτζ Ρόι Χιλ και Πωλ Νιούμαν, ο Ρέντφορντ κατάφερε να γίνει υποψήφιος για το βραβείο α' ανδρικού ρόλου για την ταινία Το Κεντρί.

Το 1974, ακολούθησε μια νέα επιτυχία, Ο μεγάλος Γκάτσμπυ, η οποία βασίσθηκε στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ.

Η ταινία αυτή, πέρασε από πολλές περιπέτειες, έως ότου ξεκίνησαν τα γυρίσματά της, καθώς ο πρωταγωνιστικός ρόλος, προοριζόταν για τον Τζακ Νίκολσον, όμως ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ τον κέρδισε την τελευταία στιγμή, ενώ ο σκηνοθέτης Τζακ Κλέυτον πίεζε ασφυκτικά τον τελικό πρωταγωνιστή να απαρνηθεί το προσωπικό του στυλ και να βάψει τα μαλλιά του μαύρα, κάτι που εκείνος αρνείτο πεισματικά.

Το 1975, συνεργάσθηκε και πάλι με τον Πόλακ για το πολιτικό θρίλερ Οι τρεις μέρες του κόνδορα, ενώ το 1976, στην ταινία All the President's Men, η οποία και βραβεύθηκε με τέσσερα Όσκαρ, πήρε το ρόλο του δημοσιογράφου Μπομπ Γούντγουορντ, ο οποίος πάσχιζε να διαλευκάνει το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ.

Ακολούθησαν δύο ακόμη ταινίες, με τον Πόλακ παραγωγό και τη Φόντα συμπρωταγωνίστρια, οι οποίες ήταν: το A Bridge Too Far, του 1977 και το The Electric Horsemen, του 1979.

Το Όσκαρ για το Ordinary People

Το 1980, ο Ρέντφορντ σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία (Ordinary People), στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Ντόναλντ Σάδερλαντ. Η ταινία αυτή κέρδισε τέσσερα Όσκαρ και ο Ρέντφορντ αυτό του καλύτερου σκηνοθέτη.

Οι κριτικοί ανέφεραν πως, ο Ρέντφορντ κατάφερε να βγάλει μια πολύ δυνατή δραματική ερμηνεία τόσο από τη Μάιρη Τάιλερ Μουρ, όσο και από το Σάδερλαντ και τον Τίμοθυ Χάτον, ο οποίος κέρδισε βραβείο β' ανδρικού ρόλου.

Η δεκαετία του 1970 έκλεισε με το Brubaker, του 1980.

Η δεκαετία του 1980 ήταν μια πολύ λιγότερο δραστήρια περίοδος για τον Ρέντφορντ, αφού συμμετείχε σε ελάχιστες ταινίες.

Αυτές ήταν: το The Natural, του 1984, στην οποία υποδύθηκε τον πρωταθλητή του μπέιζμπολ, το Out of Africa του 1985, το οποίο βραβεύθηκε με επτά Όσκαρ και ήταν καρπός μιας νέας συνεργασίας του και του Σίντεϊ Πόλακ, ωστόσο, ο ίδιος ο Ρέντφορντ παραδέχθηκε πως πρόκειται για τη χειρότερη ταινία που έχει γυρίσει σε ολόκληρη την καριέρα του, η κωμωδία Legal Eagles, του 1986, στο οποίο συμπρωταγωνίστησε με τις Ντέμπρα Ουίνγκερ και Ντάριλ Χάνα και το Havana, του 1990, ενώ το 1988, σκηνοθέτησε την ταινία The Milagro Beanfield War.

Το 1992, συμπρωταγωνίστησε με τον Σίντεϊ Πουατιέ στην κωμωδία Sneakers και σκηνοθέτησε τη δραματική ταινία A River Runs Through It, με πρωταγωνιστή τον Μπραντ Πιτ.

Ο Ρέντφορντ διεκδίκησε το βραβείο της Χρυσής Σφαίρας για τη δουλειά του στην ταινία αυτή. To 1993, συμπρωταγωνίστησε με τους Γούντι Χάρελσον και Ντέμι Μουρ, στην ταινία Ανήθικη πρόταση, του Έιντριαν Λάιν.

Ωστόσο, ο ρόλος του χαμηλής ηθικής εκατομμυριούχου τον έφερε αντιμέτωπο για μία και μοναδική φορά, με την υποψηφιότητα για το βραβείο του Χρυσού Βατόμουρου.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας «Το ποτάμι τρέχει ανάμεσά μας»

Το 1994, σκηνοθέτησε το Quiz Show και έθεσε, έτσι, υποψηφιότητα για δύο βραβεία Όσκαρ: αυτού του καλύτερου σκηνοθέτη και αυτού της καλύτερης τανίας. Το 1996, έπαιξε, μαζί με τη Μισέλ Φάιφερ, στο Up Close & Personal.

Το 1998, πρωταγωνίστησε και σκηνοθέτησε το The Horse Whisperer, όπου συμμετείχε και η πολύ νεαρής ηλικίας -τότε- Σκάρλετ Γιοχάνσσον.

Η ταινία αυτή πήγε σχετικά καλά εμπορικά, ενώ οι κριτικές που απέσπασε ήταν -ως επί το πλείστον- θετικές.

Ο Ρέντφορντ προτάθηκε για τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερου σκηνοθέτη. Το 2000, σκηνοθέτησε το The Legend of Bagger Vance, με πρωταγωνιστές τους Γουίλ Σμιθ, Ματ Ντέιμον και Σαρλίζ Θερόν.

Το 2001, συμπρωταγωνίστησε με τον Μπραντ Πιτ στο Spy Game, του Τόνυ Σκοτ. Το 2002, βραβεύθηκε με Όσκαρ για τη συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο.

Ακολούθησε το θρίλερ μυστηρίου The Clearing, του 2004 με συμπρωταγωνιστές τους Γουίλεμ Νταφόε και Έλεν Μίρεν. Το 2005, έπαιξε με τους Τζένιφερ Λόπεζ και Μόργκαν Φρίμαν στην ταινία An Unfinished Life.

Το 2007, σκηνοθέτησε το Lions for Lambs, συμπρωταγωνιστώντας με τη Μέριλ Στριπ και τον Τομ Κρουζ. To 2011, ο Ρέντφορντ σκηνοθέτησε το The Conspirator To 2012, γύρισε, σε συνεργασία με τον γιο του, το Watershed ένα ντοκιμαντέρ, με θέμα την αλόγιστη εκμετάλλευση και τη σταδιακή πτώση της στάθμης του νερού του ποταμού Κολοράντο, ο οποίος αποτελεί την κύρια πηγή νερού για τις δυτικές πολιτείες της Αμερικής.

Το 2012 παρουσίασε την ταινία The Company You Keep, στην οποία συμπρωταγωνιστεί με την Τζούλι Κρίστι και τη Σούζαν Σαράντον, ενώ είναι και σκηνοθέτης.

Το 2013 πρωταγωνίστησε στην ταινία Όλα Χάθηκαν του Τζέι Σι Τσάντορ, που προβλήθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών και απέσπασε θερμό χειροκρότημα από το κοινό.

Ειδήσεις σήμερα:

Τα 49 δευτερόλεπτα του τρόμου: Το βίντεο με την αρκούδα που τράβηξε ο ορειβάτης στη Δράμα πριν σκοτωθεί στη χαράδρα

Συνελήφθη Παλαιστίνιος για τη φωτιά στο δάσος του Υμηττού κοντά στη λεωφόρο Καρέα - Δείτε φωτογραφίες

20.000 ευρώ για τον... έρωτα του Λίαμ Νίσον - Τι είναι το romance scam που έχει γίνει εφιάλτης για χιλιάδες ανυποψίαστους ανθρώπους