Τζωρτζίνα Λιώση: Δεν μου αρέσει να ποστάρω απόψεις αμετακίνητες και τετράγωνες

Η Τζωρτζίνα Λιώση δεν ονειρεύεται πια ρόλους. Βέβαια, το βλέμμα της φωτίζεται αν σε ακούσει να μιλάς για τον Πουκ στο «Ονειρο Καλοκαιρινής Νύχτας», αλλά σε γενικές γραμμές δεν είναι οι ρόλοι που την ενδιαφέρουν, αλλά το με ποιους θα πρέπει να τους μοιραστεί. «Εχω παίξει κάποιους ρόλους που ήθελα πολύ να υποδυθώ και δεν τους ευχαριστήθηκα. Και κατάλαβα ότι δεν έχει σημασία ο ρόλος ούτε το έργο.

Σημασία έχει να μπορείς μετά να πεις ότι το θυμάσαι με αγάπη, να περάσεις ωραία με τους συνεργάτες σου. Να τους θυμάσαι και να σκέφτεσαι ένα φως και μια ευγένεια». Από φως και ευγένεια είναι σίγουρα φτιαγμένη και η Τζωρτζίνα, που πέρασε τα Δευτερότριτα του φετινού χειμώνα στο Θέατρο Πόρτα στην παράσταση «Το Πήδημα» (συνεχίζεται έως σήμερα 8/4), ενώ μέχρι πρότινος ανήκε στο ιατρικό δυναμικό της τηλεόρασης στη σειρά «Ο Γιατρός». Συναντιόμαστε έξω από ένα νοσταλγικό ταβερνάκι του Πειραιά, βγαλμένο από άλλη δεκαετία.

Η γειτονιά τυχαίνει να κουβαλάει μνήμες από το παρελθόν της ηθοποιού και μαθαίνω οικογενειακές ιστορίες ενώ μας σπάει τη μύτη η μυρωδιά από τηγανητές πατάτες. Παραγγέλνουμε μερικές, μαζί με φάβα, κεφτεδάκια, γραβιέρα και ρετσίνα και περνάμε κατευθείαν στο ψητό, δηλαδή στο «Πήδημα».

Gala: Πώς βρέθηκες σε μια παράσταση που τη λένε «Το Πήδημα»;
ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ ΛΙΩΣΗ: Ξεκίνησε από την ανάγκη μας με τη Νάνσυ Μπούκλη να συνεχίσουμε αυτό που κάναμε με το «Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα», αλλά με περισσότερους ανθρώπους, όχι βρίσκοντας απλώς έναν σκηνοθέτη. Πέρυσι, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου έτυχε να μοιραζόμαστε το ίδιο καμαρίνι με τον Δημήτρη Αγιοπετρίτη-Μπογδάνο. Είναι ένας άνθρωπος που θέλαμε πολύ να δουλέψουμε μαζί του γιατί μας φαινόταν ευγενής και έξυπνος - και είναι όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Συζητήσαμε πολύ και με τον Μίλτο (σ.σ.: Σωτηριάδη, από το Θέατρο του Νέου Κόσμου), διαβάσαμε. Εκείνος βρήκε το έργο και μας γνώρισε τη Λυδία Τζανουδάκη και προέκυψε μία ομάδα με τις Σκιαδαρέσες, τη Νίκη και την Ολγα, και τον Αγγελο-Προκόπιο Νεράντζη. Ξεκινήσαμε ως συνεργάτες και έχουμε γίνει παρέα γιατί δουλέψαμε πολύ ωραία μαζί.

G.: Το θέμα της παράστασης είναι ο έρωτας και η απιστία;
ΤΖ.Λ.: Το «Πήδημα» μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις. Την απιστία μπορεί να τη βιώσεις και σε μια φιλία. Υπάρχει ένα σημείο στην αρχή του δεύτερου μέρους της παράστασης που το θεωρώ βαθιά φιλοσοφικό. Μία από τις ηρωίδες υποστηρίζει ότι ο έρωτας είναι συναίσθημα, δεν είναι μόδα, όπως και οτιδήποτε τρυφερό αισθάνεσαι για κάποιον δικό σου άνθρωπο δεν είναι μόδα. Και υπάρχει και ο αντίλογος, που λέει ότι έχουμε αποφασίσει ότι αν δεν πετύχουμε αυτό που θέλουμε με έναν άνθρωπο, παίρνουμε μια ανάσα και συνεχίζουμε να ψάχνουμε και πάλι την αρχή. Νομίζω ότι αυτό πραγματεύεται το έργο, βλέπουμε όλες τις απόψεις, τις συμπεριφορές και τις σκέψεις για τις ανθρώπινες σχέσεις: την απόλυτη αγάπη, το «για πάντα», το «πάμε παρακάτω», τον κυνισμό που εκφράζει κάποια που έχει πληγωθεί και έχει καταλήξει να είναι πιο τετράγωνη, αλλά και την αισιοδοξία που χαρακτηρίζει μία από τις ηρωίδες που ενώ συνεχίζει να αναζητάει τον έρωτα, είναι ανοιχτή στο να γνωρίζει κόσμο και να περνάει απλώς καλά.


G.: Είναι μια πολύ ιδιαίτερη κωμωδία η παράστασή σας. Εσύ πώς θα τη χαρακτήριζες;
ΤΖ.Λ.: Εφτιαξε ο Δημήτρης μια πολύ ωραία λέξη για το «Πήδημα». Είπε ότι είναι αντικωμωδία. Μου φαίνεται ωραίο και εύστοχο. Γιατί ενώ είναι ένα έργο στο οποίο γελάει πολύ ο κόσμος, από την αρχή, από την πρώτη φορά που το διαβάσαμε είπαμε: «Τι θα γινόταν αν αυτό που βλέπουμε στο έργο το έκαναν πέντε άντρες σε μια κοπέλα; Θα ήταν ένα σκοτεινό έργο». Αναρωτηθήκαμε πόσο ρόλο παίζουν τα φύλα σε αυτό το έργο. Από τη μια έχεις το κομμάτι των σχέσεων, από την άλλη τις ισορροπίες που αλλάζουν αναλόγως το φύλο.

G.: Ζούμε σε μια εποχή και σε μια κοινωνία που, θεωρητικά τουλάχιστον, αντιμετωπίζει τις γυναίκες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μέχρι σήμερα. Νιώθεις έτσι;
ΤΖ.Λ.: Εχουμε συνηθίσει κάποια πράγματα τα οποία δεν θα έπρεπε να τα θεωρούμε τόσο δεδομένα. Η καθημερινότητά μας είναι σίγουρα διαφορετική από αυτή των ανδρών. Ας πάρουμε ένα αστείο παράδειγμα: κοροϊδεύουν τις γυναίκες, τα κορίτσια, ότι πάνε δυο-δυο στην τουαλέτα - για παράδειγμα σε ένα μπαρ.

Εχουν σκεφτεί ότι το κάνουμε επειδή δεν θέλουμε να είμαστε μόνες μας σε περίπτωση που μας ακολουθήσει κάποιος; Το ίδιο και όταν περπατάμε το βράδυ με τα κλειδιά στο χέρι μην τυχόν και μας επιτεθούν πριν να φτάσουμε στην εξώπορτα του σπιτιού μας. Για εμάς είναι πολύ κανονικό να σκεφτόμαστε πρώτα αν θα μας συμβεί κάτι, ουσιαστικά είναι κανονικό να φοβόμαστε. Οπου περπατάω, τσεκάρω αν έχει κάμερες για να ξέρω ότι υπάρχει υλικό αν χρειαστεί. Είναι λάθος και κρίμα αυτό να θεωρείται κανονικό γιατί μας εξουθενώνει χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε. Εχουν ακουστεί τα τελευταία χρόνια αρκετά όλα αυτά, αλλά βλέπω άντρες φίλους μου να σοκάρονται και να ρωτάνε «αλήθεια, τώρα;» και να αναγκάζομαι να τους εξηγώ ότι έτσι ζούμε. Είναι κρίμα γιατί καμιά φορά δεν το καταλαβαίνουμε ούτε εμείς οι ίδιες ότι μας παίρνει διπλάσια ενέργεια για να ζήσουμε απλώς μια μέρα μας σε σχέση με το πώς λειτουργούν οι άντρες σε αυτή την κοινωνία.

G.: Είσαι ηθοποιός με παρουσία στα social media και θα έλεγα ότι δεν διστάζεις να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου για όσα σε απασχολούν.
ΤΖ.Λ.: Προσπαθώ να μιλώ για πράγματα που με αφορούν, αλλά με μέτρο, γιατί η διαδρομή από την οποία έρχομαι είναι η υποκριτική. Δεν έχουμε όλοι λόγο να τοποθετούμαστε σε σχέση με ό,τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην ανθρωπότητα. Προσπαθώ να βάζω ένα φίλτρο όταν τοποθετούμαι για πράγματα που με νοιάζουν, όπως αυτό που έγινε στο Μάτι ή τα δικαιώματα των ζώων, που είναι δύο θέματα που με ταλαιπωρούν πολύ μέσα μου. Επειδή είμαι άνθρωπος που και ακούω τις γνώμες των άλλων και αλλάζω γνώμη -και θέλω πολύ να μου συμβαίνει αυτό-, δεν μου αρέσει να ποστάρω απόψεις αμετακίνητες και τετράγωνες.

G.: Νιώθεις πως έχεις ισορροπία στην προσωπική σου ζωή;
ΤΖ.Λ.: Νομίζω ότι γενικά δεν έχω ισορροπία σε τίποτα. Αλλοτε απολαμβάνω τη μοναξιά μου σε βαθμό αποξένωσης και άλλοτε θέλω να είμαι συνέχεια έξω, να μη με βλέπει το σπίτι. Αυτή είναι η ζωή μου. Και κάθε φορά σκέφτομαι ότι αυτό που ζω εκείνη τη στιγμή είναι το ιδανικό για μένα. Δηλαδή, όταν είμαι στο σπίτι, σκέφτομαι πόσο μου λείπει, πόσο μου αρέσει και θέλω να μένω μέσα, ενώ όταν είμαι έξω δεν μπορώ να βρω τη στιγμή που θα πω «τώρα θα γυρίσω σπίτι». Δεν θέλω να γυρίσω στο σπίτι.

G.: Πώς είναι για σένα ένα ιδανικό βράδυ Παρασκευής, για παράδειγμα;
ΤΖ.Λ.: Παρασκευή και Σάββατο έχω αποφασίσει να μην ξαναβγώ ποτέ! Είχα πρόσφατα μία τραυματική εμπειρία ένα Σάββατο βράδυ: πήγαινα να δω μία παράσταση, έκανα μία ώρα να παρκάρω, με έδιωχναν από τα πάρκινγκ, δεν υπήρχε τίποτα, έχασα την παράσταση και δεν υπήρχε και ένα μέρος να πας να απολαύσεις κάτι γιατί είχε παντού πάρα πολύ κόσμο. Δεν είναι καθόλου του στυλ μου η πολυκοσμία. Οπότε για μένα ένα ωραίο βράδυ Παρασκευής είναι μάλλον στο σπίτι μου.


G.: Η ηρωίδα που υποδύθηκες στη σειρά του ALPHA «Ο Γιατρός» πέθανε σε ένα από τα πρόσφατα επεισόδια. Είχες ξαναπαίξει σκηνή θανάτου;
ΤΖ.Λ.: Ηταν η πρώτη φορά. Το είχα συζητήσει λίγο με τη Νάνσυ Μπούκλη, που είχε γυρίσει μια τέτοια σκηνή στο παρελθόν. Την είχε ταράξει. Αναρωτιόμουν λοιπόν κι εγώ πώς θα είναι. Τις ημέρες που γυρνούσαμε αυτές τις σκηνές και βρέθηκα στο κρεβάτι με όλα αυτά τα σωληνάκια γύρω μου, ας ήταν και ψεύτικα, να κοιτάζω το ταβάνι έπιασα τον εαυτό μου να αναλογίζεται, σε κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε, τους δικούς μου ανθρώπους που έφυγαν σε ένα νοσοκομείο κοιτάζοντας το ταβάνι. Ενιωθα τη μοναξιά του τέλους.

G.: Υπάρχουν άλλες σκηνές που έχεις ονειρευτεί; Ενα ανθρωποκυνηγητό, μια ρομαντική σκηνή, έναν αποχαιρετισμό;
ΤΖ.Λ.: Οχι. Είμαι άνθρωπος που πιστεύει πολύ στο χιούμορ. Θέλω πολύ να είμαι αστεία. Δηλαδή, όταν μου λένε ότι είμαι αστεία σε μια παράσταση, τρελαίνομαι από χαρά. Ενας φίλος μου με αποκάλεσε κάποτε «το πιο αστείο κορίτσι» και ήταν το καλύτερο κομπλιμέντο που μου έχουν κάνει ποτέ. Το χιούμορ λειτουργεί σαν καταλύτης σε όλες τις καταστάσεις. Θα ήθελα πάρα πολύ να κάνω μια βαθιά κωμωδία, slapstick, σωματική, να μην έχει όρια. Μια κωμωδία επιπέδου «The Οffice».

G.: Βλέπεις την άνοιξη ως αφορμή για ένα νέο ξεκίνημα; Τι σχέδια καταστρώνεις, τι στόχους βάζεις;
ΤΖ.Λ.: Θέλω και μου αρέσει πολύ η ιδέα να καλλιεργήσω περισσότερο την επικοινωνία μου, τον τρόπο που εκφράζω αυτά που έχω να πω και να κάνω. Ολο αυτό ξεκινάει από κάτι βαθύτερο, το να αξιολογώ τις ανάγκες μου και να τις αρθρώνω πριν φτάσω στα όριά μου και έρθουν όσα θέλω να πω στην επιφάνεια κάπως ατσούμπαλα. Θέλω να βρω μία ισορροπία. Αυτό είναι κάτι που προσπαθώ πολύ να κάνω και έχω βελτιωθεί αρκετά. Συνήθως σκέφτομαι δύο και τρεις φορές αν έχει νόημα να πω κάτι. Για πολλά χρόνια θεωρούσα ότι επειδή είχα κάποια πράγματα στο μυαλό μου, τα συζητούσα με τον εαυτό μου, τα καταλάβαινα και έδινα απαντήσεις, δεν είχε νόημα να τα πω σε κάποιον. Συνειδητοποίησα ότι έχει τεράστια σημασία το να απευθύνεσαι στον άλλον ακόμη κι αν ξέρεις την απάντηση.