Το drag έχει πλούσια πολιτιστική ιστορία, η οποία περιλαμβάνει παραστάσεις στις οποίες ντύνονται με ρούχα του αντίθετου φύλλου και χρησιμοποιούν παρωδίες των ρόλων των δύο φύλων και της σεξουαλικότητας. Όπως στις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες, οι άνδρες αναλάμβαναν γυναικείους ρόλους, έτσι και στα έργα του Σαίξπηρ ήταν γνωστό ότι οι άνδρες ντύνονταν γυναίκες. Επιπλέον, οι Μπαρόκ όπερες περιλάμβαναν πρώιμα παραδείγματα drag.
Το drag μπορεί επίσης να χρονολογηθεί από την Αρχαία Αίγυπτο, όπου ισχυρές βασίλισσες όπως ηΚλεοπάτρα συνήθιζαν να ντύνονται σαν άντρες για να διεκδικήσουν περισσότερη κυριαρχία, δύναμη και ισχύ, που τους βοηθούσε στη διεκδίκηση του θρόνου. Αυτή η μορφή τέχνης υπάρχει εδώ και αιώνες, και κάθε εποχή του drag υπήρξε καθοριστική για την επιτυχία και την αποδοχή του σήμερα. Ωστόσο, η κατανόηση του προϋποθέτει την εκμάθηση του φυλετικού γενικού πλαισίου που συνδέεται με το drag και την ιστορία του.
Ο Μαρκ Ράιλανς κέρδισε το βραβείο Τόνι για την ερμηνεία του στο Μπρόντγουεϊ, στην αποκλειστικά ανδρική εκδοχή της «Δωδέκατης Νύχτας» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ.
Ο όρος «drag queen» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά για να περιγράψει άνδρες που εμφανίζονταν στην σκηνή με γυναικεία ρούχα στην «Polari» - ένα είδος κωδικοποιημένης διαλέκτου που χρησιμοποιούσαν μεταξύ τους οι ομοφυλόφιλοι και τα μέλη της θεατρικής κοινότητας στα τέλη του 19ου και του 20ού αιώνα. Η ορολογία «drag» έχει τις ρίζες της στα θεατρικά έργα του Σαίξπηρ, στα οποία οι άνδρες ηθοποιοί φορούσαν μακριά φορέματα που «έσερναν» στο πάτωμα της σκηνής. Διάσημοι χαρακτήρες του Σαίξπηρ, όπως η Λαίδη Μάκβεθ και η Ιουλιέττα, πιστεύεται ότι έχουν υποδυθεί από άνδρες ηθοποιούς.
Εκείνη την εποχή, οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν να ανέβουν στη σκηνή. Τις θεωρούσαν κατώτερες, ακατάλληλες για υποκριτική και ανίκανες να να δίνουν παραστάσεις. Η εκκλησία ήταν η κύρια υπεύθυνη για την απαγόρευση των γυναικών στη σκηνή και θεωρούσε ότι αυτή ήταν ελεύθερη αποκλειστικά για τους άνδρες. Ακόμη και όταν η επιρροή της θρησκείας στο θέατρο μειώθηκε, η θέα μιας γυναίκας στη σκηνή θεωρούνταν εξαιρετικά σοκαριστικό και προσβλητικό θέαμα.
Το drag υπήρχε επίσης και στην Ιαπωνία, στις αρχές του 17ου αιώνα. Το «Καμπούκι» ήταν ένα κλασικό χορευτικό δράμα, το οποίο έγινε δημοφιλές εκείνη την εποχή. Οι παραστάσεις αυτού του είδους παρουσίαζαν άντρες που προσποιούνταν ότι είναι γυναίκες χρησιμοποιώντας περίπλοκο μακιγιάζ, φαλτσέτα και θηλυκές κινήσεις.
Όταν το καμπούκι απέκτησε φήμη στην Ιαπωνία, άντρες ηθοποιοί αντικατέστησαν τις γυναίκες όταν αυτές απαγορεύτηκε να συμμετέχουν στο θέατρο.
Στη δεκαετία του 1920, το drag μετατράπηκε από παράσταση του συνόλου σε μια ατομική μορφή ψυχαγωγίας, γνωστή και ως «Βοντβίλ». Το είδος περιελάμβανε άντρες που έκαναν γυναικείες μιμήσεις, συνδυάζοντας μπουρλέσκ, κωμωδία, μουσική και χορό. Μέσω του Βοντβίλ έγινε γνωστή η πρώτη διάσημη drag queen: ο Τζούλιαν Έλτινγκ. Εκείνη την εποχή, ο Τζούλιαν έγινε ο πιο ακριβοπληρωμένος ηθοποιός στον κόσμο, ξεπερνώντας τον Τσάρλι Τσάπλιν.
Ο Τζούλιαν Έλτινγκ στην παράσταση «Η συναρπαστική χήρα».
Λίγο καιρό μετά από αυτά τα γεγονότα, οι Ηνωμένες Πολιτείες εισήλθαν στην εποχή της ποτοαπαγόρευσης, η οποία κατάργησε την παραγωγή και την κατανάλωση αλκοόλ από το 1920 έως το 1933. Τότε ήταν που οι γκέι άνδρες άρχισαν να χρησιμοποιούν τα παράνομα κλαμπ ως ευκαιρία για να εκφραστούν. Η υπόγεια σκηνή στην εποχή της ποτοαπαγόρευσης προσέφερε στους ομοφυλόφιλους άνδρες και γυναίκες την ευκαιρία να νιώσουν ελεύθεροι και ήταν για αυτούς μια κρυφή ουτοπία ανεξάρτητα από τη φυλή, το φύλο ή την ταυτότητά τους.
Ωστόσο, αυτό δεν κράτησε πολύ. Καθώς το drag γινόταν όλο και πιο δημοφιλές, η αστυνομία άρχισε να αναζητεί και να σφραγίζει τους χώρους όπου χρησιμοποιούσαν οι ομοφυλόφιλοι, μέχρι που οι παραστάσεις όπου άντρες έκαναν γυναικείες μιμήσεις απαγορεύτηκαν εντελώς στη Νέα Υόρκη, δίνοντας οριστικό τέλος στο Βοντβίλ.
Ο Χάρυ Φράνκλιν, μια drag queen στην δεκαετία του 1920.
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος επανέφερε την ετεροκανονική κουλτούρα και τις πεποιθήσεις που δεν δέχονταν το drag. Ως εκ τούτου, οι καλλιτέχνες drag και οι ομοφυλόφιλοι συνέχισαν να αγωνίζονται και να πολεμούν τα στερεότυπα, τους άδικους νόμους, τις εσφαλμένες απόψεις και την τεράστια έλλειψη των δικών τους ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το drag συνέχισε να υποφέρει μέχρι τη δεκαετία του '70, όταν η δημοτικότητά του άρχισε να αναπτύσσετε εκ νέου.
Το drag επέστρεψε σε μέρη της Νέας Υόρκης τη δεκαετία του 1970, και εκεί διοργανώθηκαν μερικοί από τους μεγαλύτερους διαγωνισμούς drag. Αυτοί οι διαγωνισμοί απαιτούσαν από τους συμμετέχοντες να εντυπωσιάσουν τους κριτές σε ένα είδος drag πασαρέλας, προκειμένου να να φύγουν με ένα σωρό βραβεία. Εδώ γεννήθηκε επίσης η ιδέα της «drag mother».
Μια drag queen μπορεί είτε να διαλέξει ένα drag όνομα, είτε να της δοθεί από μια drag mother. Οι drag mothers συχνά έχουν ηγετική θέση σε έναν drag οίκο, ή μπορούν να ξεκινήσουν τον δικό τους, και είναι πιο έμπειρα και καταξιωμένα μέλη της κοινότητας. Ως εκ τούτου, οι drag mothers και οι drag κόρες έχουν μια σχέση μέντορα-μαθητή με ταλαντούχους και πολλά υποσχόμενους drag καλλιτέχνες. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι drag mothers τους βοηθούσαν και τους εκπαίδευαν πώς να συμπεριφέρονται στη σκηνή, καθώς και πως να βελτιώνουν την εμφάνισή τους. Οι προστατευόμενοι μπορούσαν να επιλέξουν το καλλιτεχνικό όνομα τους από το όνομα του μέντορά τους.
Τα μέλη που ανήκουν σε ένα drag οίκο ονομάζονται οικογένειες, μοιράζονται το ίδιο όνομα και μπορούν να ζουν στο ίδιο σπίτι.
Οι drag queens, και ιδιαίτερα η Μάρσα Π. Τζόνσον, διαμαρτυρήθηκαν για τις επιδρομές της αστυνομίας σε κλαμπ ομοφυλοφίλων στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια της Εξέγερσης του Στόουνγουολ το 1969, η οποία οδήγησε στο σχηματισμό του Μετώπου για την Απελευθέρωση των Ομοφυλόφιλων. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1970 και 1980, η εκστρατεία για αποδοχή και ισότητα κέρδισε έδαφος, με τον Χάρβεϊ Μιλκ να είναι ο πρώτος ανοιχτά ομοφυλόφιλος άνδρας που εξελέγη σε δημόσιο αξίωμα στο Σαν Φρανσίσκο το 1977.
H Μάρσα Π. Τζόνσον ήταν Αφρο-αμερικανίδα drag queen, ιερόδουλη και ακτιβίστρια της απελευθέρωσης των ομοφυλοφίλων.
Ο Χάρβεϊ Μιλκ ήταν ο πρώτος Αμερικανός ανοιχτά ομοφυλόφιλος εκλεγμένος πολιτικός.
Η δεδομένα ισχυρή θέση του drag στη λαϊκή κουλτούρα, βοήθησε να εδραιωθεί και στον κόσμο της τέχνης. Εξαιτίας της προβολής του ριάλιτι «Drag Race» του RuPaul, αυτή η μορφή τέχνης εμφανίζεται πλέον συχνά στα τηλεοπτικά κανάλια, εξώφυλλα περιοδικών και αποτελεί το επίκεντρο πολλών podcast και βίντεο. Ο RuPaul είχε αποκτήσει παγκόσμια αναγνώριση στις αρχές της δεκαετίας του 1990, συνδυάζοντας τον drag χαρακτήρα του με μια καριέρα τραγουδιστή που περιελάμβανε και ένα ντουέτο με τον Έλτον Τζον.
Το ριάλιτι «Drag Race» του RuPaul προβλήθηκε για πρώτη φορά το 2009. Ο συνδυασμός των αποστολών που ανάθεταν στους διαγωνιζόμενους, του σχεδιασμού των κοστουμιών, των σκετς και των παρωδιών του το βοήθησε να αποκτήσει απροσδόκητα ευρύ κοινό. Η δημοφιλία του ήταν τόσο μεγάλη που έφτασε στο σημείο όπου όροι και εκφράσεις που είναι δημοφιλείς στην drag κοινότητα, να υιοθετηθούν από το κυρίαρχο ρεύμα της κοινωνίας και τις νεότερες γενιές.
Ο RuPaul με το βραβείο Emmy που κατέκτησε για το ριάλιτι RuPaul's Drag Race στα 71α Emmy Awards.
Το drag ενσωματώνει κοινωνικούς ρόλους, σπάει τα ταμπού και αναβαθμίζει την τέχνη της παράστασης. Η μακρά ιστορία και η πολιτική του δύναμη επιβεβαιώνουν πόσο σημαντική είναι ως μέσο έκφρασης και δημιουργικότητας. Οι drag καλλιτέχνες μπορούν να είναι ο εαυτός τους ή κάποιος άλλος και αδιαμφισβήτητα το drag αποτελεί μέρος του κόσμο της τέχνης και συνεχίζει να τον διαμορφώνει μέχρι και σήμερα.
