Είκοσι μέρες στο νεκροτομείο η σορός του ηθοποιού Γιώργου Χαραλαμπίδη

Ο Γιώργος Χαραλαμπίδης έφυγε από τη ζωή και η είδηση του θανάτου του βύθισε στο πένθος τον καλλιτεχνικό κόσμο. Ο γνωστός θεατράνθρωπος πέθανε στα 78 του χρόνια, ύστερα από άνιση μάχη με τη νόσο Αλτσχάιμερ. Η σορός του, όπως αναφέρει η εφημερίδα Freddo, βρισκόταν για 20 ολόκληρες ημέρες στα ψυγεία του Νεκροτομείου Αθηνών. Ο λόγος που καθυστέρησε τόσο να γίνει η κηδεία του ήταν επειδή η σύζυγος και ο γιος του βρίσκονταν στο Λονδίνο.

Κοντά του τους τελευτάιους μήνες της ζωής του βρισκόταν ο πρόεδρος του ΤΑΣΕΗ, Σπύρος Μπιμπίλας, που του πρόσφερε τα απαραίτητα προκειμένου να αντέξει στη δύσκολη μάχη που έδινε με την ασθένεια.

Ο Γιώργος Χαραλαμπίδης, ήταν ένας αυθεντικός θεατράνθρωπος μιας γενιάς που σμιλεύτηκε με καλά ελληνικά, με τσαγανό και με θέληση να αλλάξει την κοινωνία, γράφει η εφημερίδα της Κομοτηνής, "Χρόνος" για τον ηθοποιό και σκηνοθέτη. Η κηδεία του έγινε χθες στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τους Ασώματους στη Ροδόπη.

Ο καλλιτέχνης, υπήρξε συνεργάτης της εφημερίδας οι υπεύθυνοι της οποίας δημοσιεύουν ένα απόσπασμα από τις θύμισες της Κομοτηνής και τα γυμνασιακά του χρόνια. «…Όταν ήμουν στο γυμνάσιο θυμάμαι ότι όλοι μας έλεγαν ότι είναι ένας μεγάλος θεσμός και δείκτης παρακμής η αστυφιλία. Εμείς ξαφνικά το 80% ζούμε στο μπετόν! Φυσικά η Κομοτηνή δεν συγκαταλέγεται σε αυτά, αλλά, ανάλογα, αφού ξεκόπηκαν οι αγρότες από τη γη τους και αγοράζουν προϊόντα –ακόμη κι αγροτικά- για να φάνε, θυμάμαι πόσα αυτοκίνητα έστελνε παλιά η Κομοτηνή στη Θεσσαλονίκη, πλέον εισάγει από παντού! Τρώμε ξένη πατάτα στην Ελλάδα… Αν τρώγαμε τα θεονόστιμα ελληνικά προϊόντα και κρέατα… δεν θα είχαμε πρόβλημα». 

Στην στροφή της συνέντευξης προς την τέχνη, που την υπηρέτησε ως ηθοποιός και σκηνοθέτης ο Χαραλαμπίδης θα πει: «Εγώ ασχολούμαι πάρα πολύ αυτή την εποχή με πράγματα που θα μιλήσουν για την εποχή μας, γιατί άμα ασχολείσαι με πράγματα που δεν αφορούν κανένα… είσαι εκτός. Η τέχνη για την τέχνη δεν υπάρχει. Η τέχνη είναι ωφέλιμο είδος. Εμείς λοιπόν χρεοκοπήσαμε πρώτα ιδεολογικά. Μάλιστα, για να το δούμε και λίγο χιουμοριστικά, νιώθουμε μία ταπείνωση που μας λένε Βαλκάνιους. Θέλουμε να νιώθουμε Ευρωπαίοι»!