Πιθανές επιπλοκές στους δωρητές ήπατος

Σύμφωνα με γερμανική έρευνα, άνθρωποι, οι οποίοι έχουν δωρίσει κομμάτι από το ήπαρ τους για μεταμόσχευση, μπορεί να βιώσουν σωματικές και ψυχολογικές επιπλοκές χρόνια μετά την εγχείρηση.

Σε μία μεταμόσχευση ήπατος από δωρητή, μια ομάδα από χειρούργους αφαιρεί έναν λοβό από το ήπαρ του δωρητή για να το εμφυτεύσει στον δέκτη. Το υπόλοιπο τμήμα του ήπατος του δωρητή επανέρχεται στο φυσικό του μέγεθος εντός δυο μηνών.

Η μέση ηλικία των δωρητών που συμμετείχαν στην έρευνα ήταν 36, και ο μέσος χρόνος από την δωρεά ήταν έξι χρόνια. Συνολικά έλαβαν μέρος 83 δωρητές.

Σχεδόν οι μισοί είχαν παράπονα, τα οποία είχαν σχέση με πόνο, προβλήματα του πεπτικού συστήματος και κατάθλιψη, τρία ή περισσότερα χρόνια μετά την εγχείριση.

Το 31% των δωρητών των δωρητών παραπονέθηκαν για ευκοιλιότητα ή μη ανοχή στα λιπαρές τροφές. Το 10% παραπονέθηκε για γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση και ένας μικρός αριθμός για ενοχλήσεις στο σημείο της τομής ή στα πλευρά τους.

Τρεις δωρητές ανέφεραν ότι είχαν περιόδους σοβαρής κατάθλιψης, οι δυο από αυτούς απαίτησαν νοσηλεία σε νοσοκομείο και ένας ασθενής είχε επιδείνωση της προϋπάρχουσας ψωρίασης.

39 από τους 83 δωρητές δεν ανέφεραν μακροχρόνια συμπτώματα ή προβλήματα. Όμως, τρεις νέοι και κατά τ’ άλλα υγιείς άντρες είπαν ότι είχαν απορριφθεί για την ασφάλεια ζωής, επειδή υπάρχουν λίγα δεδομένα διαθέσιμα για τις μακροπρόθεσμες επιδράσεις στους ζωντανούς δωρητές ήπατος.

Τα όργανα από ζωντανούς δωρητές έχουν κάποια πλεονεκτήματα σε σύγκριση με όργανα από δωρητές, οι οποίοι δε βρίσκονται στη ζωή, όπως ότι η δωρεά μπορεί να εμφανιστεί στον καλύτερο χρόνο για τον δέκτη.

Οι χειρουργοί μεταμόσχευσης αναφέρουν ότι δε θα επέλεγαν να θέσουν ένα υγιές άτομο σε κίνδυνο, αλλά δεν υπάρχουν αρκετά διαθέσιμα όργανα, ώστε να παρέχονται στον καθένα που τα χρειάζεται.

Ο Γεώργιος Σωτηρόπουλος, επικεφαλής συγγραφέας και καθηγητής χειρουργικής και μεταμοσχεύσεων στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Essen στην Γερμανία αναφέρει ότι υπάρχει κίνδυνος για μακροπρόθεσμα παράπονα, τα οποία δυνητικά μπορούν να τεθούν υπό έλεγχο μέσα από τροποποιήσεις, βελτιώσεις στις χειρουργικές τεχνικές και παρακολούθηση των δωρητών σε βάθος στα κέντρα μεταμόσχευσης.