Νίκος Αλιάγας:Στον ποιητή Ασσο Σταμούλη

«Ελληνες! Τ’ αλύτρωτα δεν ξανακερδίζονται ποτέ παρακαλώντας -συζητώντας ή διαμαρτυρόμενοι- αλλά επιτιθέμενοι. Η Ιστορία μας αμείλικτα βουίζει: Στα κεκτημένα, λυσσώδης η άμυνα! Στ’ αλύτρωτα, βροντώδης η επίθεση!».

Αυτά έγραφε ο ποιητής Ασσος Σταμούλης στις 18 Ιουλίου 1991. Τότε λίγοι τον άκουσαν, το ποιητικό του έργο ήταν γνωστό στους φιλολογικούς του κύκλους των Αθηνών και των Παρισίων, αλλά ο ίδιος, αρνούμενος να εξαργυρώσει οτιδήποτε για ψίχουλα αναγνώρισης και κοινωνικής καταξίωσης, για οποια δήποτε θεσούλα που θα τον βοηθούσε για τα προς το ζην, προτίμησε να ζήσει σαν ασκητής, γητευτής της ανθρώπινης φύσης και να αφιερωθεί στην τέχνη του. Υποταγμένος στην ελληνική γλώσσα, εργαζόταν μέρα και νύχτα σε ένα δωματιάκι στην Καλλιθέα όπου άφησε και την τελευταία του πνοή μόνος και σχεδόν ξεχασμένος από την κοινωνία.

Ενας επιφανής Ελληνας των γραμμάτων, ο Δημήτρης Καραμβάλης, γράφει για τον Ασσο Σταμούλη: «Ο ποιητικός λόγος του είναι χειμαρρώδης, ακραίος, οριακός, ασυμβίβαστος και επαναστατικός, στο έργο του συναντώνται πολλές τάσεις και τεχνοτροπίες, άλλοτε παραδοσιακοί στίχοι και άλλοτε πάλι ελεύθεροι, και ο ποιητής δεν δεσμεύεται μορφικά […] έχει το χάρισμα της αμεσότητας και της χωρίς φτιασίδια πολύχυμης πρόσβασης. Μιλάει για τη σκληράδα των ανθρώπων, την παραφροσύνη, την αχαριστία, όμως τιμά την αντρειοσύνη, τη γενναιότητα και τη λεβεντιά. Η ποιητική του γραφίδα αποστάζει από ελληνικότητα, που είναι τρόπος και στάση ζωής πρωτίστως και όχι ένα κατασκεύασμα προς θήραν επαινετικών κριτικών. Ο Ασσος Σταμούλης μιλά έξω από τα δόντια».

Ιδού λοιπόν ένα απόσπασμα από την «Τετραλογία του προτελευταίου ζοφερού χαμόγελου της Γοργόνας», ένα απόσπασμα που πονάει γιατί δεν ψεύδεται.
Τόσο επίκαιρο, τόσο προφητικό, απόλυτα αυθεντικό. Ποιος είπε πως οι ποιητές έχουν πεθάνει;

«Γιατί ένα διαρκές αποκριάτικο μπαλόνι μόνο είσαι/συνέχιζε να τους ακούς κι ό,τι σου λέν’ οι μαστραπάδες σα βατράχι να τα χάφτεις κι από πάνω να τους καταχειροκροτάς/συνέχιζε να τους εκθειάζεις και να τους ψηφίζεις, βλήμα, συνέχιζε να τους αποθεώνεις και με γαρδένιες να τους ραίνεις/να τους λιβανίζεις να τους γλείφεις και να τους υποστηρίζεις/ με ξέφρενη μανία με μπογιές με spray γράφοντας παντού/στα βράχια στους τοίχους στις στέγες στα βουνά/χάμω στην άσφαλτο, στο κούτελο στην πλάτη και στον κώλο σου/κούφια ονόματα εμβλήματα συνθήματα-αρλούμπες παρλαπίπες/μέσα κι έξω ντύνοντας το σπίτι σου με αφίσες και σημαίες σαν μπουρδέλο/παριστάνοντας βεβαίως εσύ ο ίδιος την τσατσά/κι ακολουθώντας τους παντού σαν σκύλος/με μηχανάκια, φορτηγά τρακτέρ/Datsun αγροτικά πατίνια γιωταχί/στριγκλίσματα γκαρίσματα και κορναρίσματα/σε κάθε τους "κίνηση"/σε κάθε τους μετακίνηση/σε κάθε τους εξέδρα και μπαλκόνι/σε κάθε τους συγκέντρωση-ζωοπανήγυρη/υπαίθρια ή κλειστή, μπαίνοντας "τυχερέ!",/και στα πολυτελή τους πούλμαν, ναι, παρέα/με γύφτους Φιλιππινέζες Γιουγκοσλάβους χαρτορίχτρες καφετζούδες ραβδοσκόπους/κρατώντας και κραδαίνοντας με πάθος σα μαϊμού/(ακριβώς όπως και στην Κίνα οι τσίτες του Κουμμουνισμού)/ τα πρασινογαλαζοκόκκινά τους σημαιάκια -πω πω/τις καραμούζες πλακάτ πανό σφυρίχτρες στρακατρούκες/μεγάφωνα τραγούδια-φούσκες συνθήματα πυροτεχνήματα/στο πέτο σήματα-εμβλήματα μαντίλια σπόρια χαρτοπόλεμος/πατσάδες-στούρνες καλαμπόκες λουκάνικα σουβλάκια/μαϊμουδάκια πίθηκοι αρκούδες ουρλιάσματα τριμπόνια καπνοί αψίδες περιστέρια μπεκάτσες και παπαγαλάκια/μπαλόνια φώτα προβολείς τηλεοράσεις βιντεο-λήψεις από σιδερένιους πύργους-σκαλωσιές και γερανούς και ελικόπτερα για να σ' απαθανατίζουν φανατίζουν ολοένα αφιονίζουν/αποδεκατίζουν και αφανίζουν τα κόμματα που/σε κομματιάζουν, μπούφε πανάθεμά σε!»

Ετσι ήταν ο Ασσος Σταμούλης. Θυμωμένος, ανδρειωμένος και ελεύθερη συνείδηση.

«Ο Ελληνισμός σαν πάψει να αγωνίζεται σκληρά και ακαταπαύστως και με υπερηφάνεια και σθένος και πάθος και με πίστη για να ξαναπάρει όσα από πάντα δικαιούται, γρήγορα ή αργά θα χάσει και αυτά όπου κατέχει».